Rens is 1 jaar!

Het was dubbelfeest deze kerst, want Rens is 1 jaar geworden. Hij is denk ik nog nooit een dag in zijn leven zo gelukkig en happy geweest. De hele dag gelachen op een kort huilmomentje na toen hij zijn hoofd stootte. 's Ochtends werd hij al vrolijk wakker: Ik legde hem op de omkleedtafel en hij begon een heel brabbelverhaal te houden ( doet ie nooit hoor!) te lachen en te grinniken :D

Beneden lekker spelen en eten en dan cadeautjes kijken. Voor fotos moet je even naar de photostream gaan. Er waren al wat cadeautjes over de post gekomen en opa en oma namen er nog meer mee, namens zichzelf en anderen. Uiteindelijk was het zoeken naar boom tussen al die mooie pakjes. Rens eerste pakje vond hij minder interessant dan de computer. Hij snapte niet goed wat ie er mee moest en de computer...ja daar moet je op slaan dat doen papa en mama ook. Maar na het eerste cadeautje ging er een lampje bij em branden en was de rest toch ook wel leuk. een beetje scheuren en dan kan je ergens mee spelen. Hij heeft een telboek gekregen en een basketbalspel voor in bad (gelijk savonds uitgetest!) nog een boekjes over fat turkeys en een blokkentrein. Een wiebelstaaf waar je ringen op kan stapelen en een grote loopwagen (de race uitvoering :)) Met een heleboek geluidjes erin en poppetjes met autos. Van overopa en oma heeft hij een mooi puzzel gekregen. Hij vindt hem erg mooi en haalt steeds de stukjes eruit. Rens vindt Bumba echt leuk! Ook een draadwerk met kralen die je kunt bewegen. Zo als jullie horen is tie enorm verwernd. En papa en mama ook. Mama heeft een engels kookboek gekregen en papa een vogel en een bloemengids van Texas. Dus nu kunnen tenminste leren hoe al die rare dingen hier heten. Er leuk. We hadden in BrazosBendpark een zwarte gier gezien. (Dat hebben we dus opgezocht) Opa staat nu heerlijk soep te koken...dat ruik ik...mjammm!!!

Op rens zijn verjaardag zijn we wezen wandelen in Hermann Park, een lekkere lange wandeling hij viel halverwege in slaap. Via het park zijn we naar de bloemen en geurtuin gewandeld, daarna naar huis om te eten.

Toen was het taart-eet-tijd. Voor fotos moet je weer even naar de photostream, dan hoef ik verder niets meer over te zeggen, het was gewoon heel leuk.

Savonds het officiele kerstdiner, maar zonder kalkoen, wie wil er nu kalkoen, we hebben een varken geslacht. Het been lag in de overschaal. Kijk maar weer naar de fotos. LEkker met walnootboontjes en aardappelpuree. Ook nog een echte salade die ze hier Texaanse Kaviaar noemen. Erg lekker. Rens heeft lekker meegesmikkeld, al duurde het hem te lang en heeft hij zich eerste met zijn eigen eten volgegeten. En het toetjes was teramisu (voor rens ook een klein bakje, uiteraard zonder koffie en alcohol) Dat betekent voor hem dus pudding met chocoladescaafsel en koekjes. Hij vond het erg lekker, wij ook trouwens!

Een heel gezegende en geslaagde dag! Het is ook erg gezellig om papa en mama hier te hebben. Lekker familie om je heen rond deze dagen is toch wel erg fijn.

We horen graag hoe jullie kerst is geweest.

finaly internet

Jah we hebben weer internet, dat werd ook es tijd, ik voelde me al een beetje buitengesloten. Eerst maar een zon 88 emails gelezen. En dan nu eindelijk wat vertellen over mijn belevenissen in dit leuke land.
T meeste heeft mijn lieftallige echtgenoot natuurlijk al verteld, maar hij was niet mee naar womans christmas dinner. Erg gaaf was dat. de hele kerkzaal omgetoverd tot eetzaal, met prachtig opgemaakte tafels. Elke tafel had zijn eigen gastvrouw. Er werd om mij gevochten door twee, das wel een leuk detail toch? Ik zat uiteindelijk aan Sarah's tafel. DE gastvouw maakt natuurlijk ook de centre piece. Een mooi decoratief iets voor in het midden van de tafel.
Sarh had van wit karton en papier een kale boom geknutseld, waar sneeuwvlokjes aan draadjes naar beneden dwarrelden en alls 3d, boompjes hertjes konijntjes en zoooow klein echt prachtig. ik zal vragen of ze ons nog een foto kan sturen zodat jullie kunnen meegenieten.
Het eten was geregeld door een cateringbedrijf. Lekker salade, twee verschillende soorten ovenschotels en als toetje een velvet (rood) cupcake. Dat is een soort muffin met glazuurspul erop. Ik ( nota bene !IK!) vond het een beetje overdone. Het toetje dan, de rest was vurrukkulluk....
na het eten hadden we een toespraak van Megan Croft over: O come let us adore him ( komt laten wij aanbidden) En zongen dat lied ook aan t eind. T was magnifiek!

Amerika is ook het land om zelf te creeeren (aan de hand van een kookboek hoor) IK heb voor t eerst in mijn leven ( dat ik me kan herinneren) zelf koekies gebakken en ze waren best te eten ook! ik nuttig nu een van chewy chocolat cookies.
Rens begint wat ongedurig te worden, hij wil aandacht van mij.
Dat betekent dat dit verhaal op een ander moment zal worden voortgezet.
LEuk om zo weer es te kwebbelen
kus Els

Nog zo'n lekker weekendje

Tsja, dat is het enige nog wat het vermelden waard is blijkbaar, de weekendjes en de vrije tijd. Op zich een goed teken natuurlijk, want dat betekent dat we 'lekker saai' aan het werk zijn, en verder niet zoveel bijzonders meemaken.

Of toch niet zo'n goed teken, want Els schrijft nog steeds geen stukjes, omdat we nog steeds geen internet hebben thuis. Het is blijkbaar heel moeilijk om door alle kabeltjes heen onder de grond en veel ook door de lucht internet precies in ons huis, in ons internetstopcontactje in de muur te krijgen. Het is natuurlijk ook best een spaghetti, al die kabels die hier in de lucht hangen, en misschien moeten ze dat nog een beetje uit de knoop halen ofzo. Ondertussen zouden we vorige week dinsdag, toen woensdag en toen vrijdag internet krijgen, dus ik ben benieuwd of we het voor de Kerst nog geregeld hebben. Dat zou toch wel aardig zijn.

Afgelopen weekend hebben we, ehm... Iemand helpen verhuizen, die woonde letterlijk naast ons. Iemand uit de kerk, en die is verhuisd binnen hetzelfde complex, maar naar een ander appartement. 't Zal wel beter zijn, want nu woont ze dus waar dr 'buren' woonden, en daar is het immers altijd groener. Of het zwembadwater is in dit geval blauwer misschien.

Zaterdagmiddag zijn we naar Brazos Bend Park geweest. De Brazos is een rivier(tje), en die maakt een bocht (Bend), en daar is een natuurpark met vooral moeras. En alligators, en mooie bomen en vogels en vissen. Best een mooi park. En schildpadden. En je kunt er kamperen. We hebben een State Park Pass gekocht, dus we kunnen nu met onze auto (als ik er in ieder geval in zit) elk State (is niet National) Park binnenrijden, in plaats van iedere keer betalen. Dat hebben we er met zes bezoekjes al uit, dus wel de moeite waard. Je kunt er lekker kamperen en wandelen en midden in de natuur zijn. Voor degenen die het kennen: Het lijkt wel wat op natuurcamping Quadenoord in Renkum. En dan mag je daar een beetje fikkie stoken en boompje klimmen, een beetje de scout uithangen eigenlijk dus. Daar hebben we allebei veel zin in, dus we gaan hopelijk in het voorjaar veel weekendjes kamperen.

Het is trouwens heel mooi weer hier, deze paar dagen. Zo'n beetje twintig graden 's middags, kortebroekenweer. Alleen 's nachts koelt het hard af, tot vijf graden. Komende dagen schijnt het weer kouder te worden. Houston ligt nog niet in de tropen, en het kan hier best onaangenaam koud worden. Maar niet zo erg als in het kikkerlandje waar die kikkers wel weer doodgevroren in hun boerenslootje zullen liggen. Ik had het eigenlijk graag willen meemaken, schaatsen en sneeuwballen gooien en met de trein ergens proberen te komen en met de fiets uitglijden enzo. En de Dickensmarkt in Bennekom moet ook wel lekker in stijl zijn geweest, mooi hoor. Nou ja, zolang het hier niet (weer) grijs en koud wordt, vind ik het hier ook heel prima uit te houden.

Nou, dat was het weer even voor vandaag. Groetsels allemaal!

Lekker weekendje

Dag allen. Afgelopen weekend hebben we een heerlijk ontspannen weekend gehad. Vrijdagavond hadden we een afscheidsfeestje van Willemijn (collega), die deze week weer ('voorgoed') terug gaat naar Nederland.

Zaterdag zijn we naar het San Jacinto Battle Monument geweest om wat historie over Texas te zien. Daarnaast ligt het Battleship USS Texas, die meegevochten heeft in twee wereldoorlogen en daarbij maar 1 gewonde te betreuren had, en nu dus ter bezichtiging in de haven ligt. Er stond gelukkig nog iets Nederlands op: Een bronzen model van 'De Zeven Provincien', het vlaggeschip van Michiel.

Zondag naar de kerk geweest, en 's middags lekker Nederlands met zn drietjes op twee fietsen een eindje door de wijk getrapperd. Els lijkt wel een beroemdheid als Rens voorop zit: Veel mensen lachen en zwaaien. Rens bekijkt het allemaal met een frons, alsof hij zeggen wil dat het echt niks bijzonders is om voorop een fiets te zitten, en dat ze hem niet zo moeten aanstaren, want dat doet hij toch ook niet bij iedereen. Dat doet ie trouwens wel, en daarmee krijgt hij heul veul aandacht, want iedereen vindt hem so cute!

Nou, tot de volgende keer maar weer!

Driver's License!

Eindelijk gelukt! Dinsdag kreeg ik (Koos) mn Social Security Number. Die van Els laat nog op zich wachten, dus daar gaan we volgende week eens achteraan bellen. En donderdagmorgen om 7AM naar het Texas Department of Public Safety, (TDPS), ofwel: Het CBR.

Eerste vraag: 'Heb je al je documenten bij je?' 'Ja hoor, hier.' Van tevoren netjes op internet gezocht wat ik nodig had natuurlijk, dus goed voorbereid op pad: Paspoort, Social Security Card, Trouwboekje, Uitreksel van de dinges, alles wat op internet stond en meer om te bewijzen dat ik ik ben.

Tweede vraag: 'Heeft u ook een letter of employment?' 'Wat? Ik heb wel een contract ja, maar ik heb toch een visum?' 'Nou, neem dat contract maar mee dan.' 'Maar dat is in het Nederlands.' 'Tsja, nou we zien wel.'

Diepe zucht. Heen en weer naar huis (ongeveer 20km, zeg maar Arnhem): 'Hm, dit kunnen we niet lezen. Dat kunnen we niet accepteren.' 'Maar dit is alles wat ik heb, en ik had gewaarschuwd!' Met de supervisor praten. 'Nee, het moet echt een letter of employment zijn.' 'Grmbldegrmbl enz., en dan van die tekentjes die alleen in stripboeken staan! Hoe kan een letter of employment mij een safer driver maken?!' 'Daar gaat het nu niet om meneer.' 'Hoezo, ik wil toch een rijbewijs?' 'Ja, u vraagt een rijbewijs aan ja.' 'Nou, wat heeft mn letter of employment daar dan mee te maken?' 'Tsja, dat is het systeem. Kunt u me in dit contract aanwijzen dat het bedrijf waar u voor werkt in Houston is?' 'Ja hoor, daar staat het: Marin USA Inc. met als standplaats Houston, in de eerste regel.' 'Kunt u die hele zin eens vertalen?' 'Ja hoor: ...vertaal de vertaal...' 'Hm, nou, we kunnen het toch niet accepteren. Ga maar een Engelse letter of employment halen.' 'Nou, dan moet ik hem waarschijnlijk zelf vertalen, dus geef me maar een computer, dan vertaal ik het wel ter plekke.' 'Nee, het moet wel op bedrijfspapier geprint staan.' 'Dus allerlei instanties, het Consulaat in Amsterdam, Homeland Security, enz. enz. hebben dat allemaal goedgekeurd, en hebben op basis daarvan een visum verstrekt, waaruit dus wel blijkt dat ik echt wel werk heb anders was ik hier nooit geweest, en nu is het ineens niet goed?' 'Tsja, ik moet echt een letter of employment hebben.'

Ja nou wordt ie mooi zeg!!! Iemand die een beetje handig is met computers plukt dat logootje wel even van internet en zet het zo bovenaan de pagina, maar goed. Ik weer naar huis. En toen naar mn werk. Gelukkig had Arjan wat standaard letters of employment in de computer zitten, dus eentje uitgeprint, ondertekend en maar weer terug...

'Ah bent u daar weer.' 'Ja, hier heb je een letter of employment.' 'Mooi zo, dan kunt u nu de theorie test doen.' Hehe, eindelijk. Zonder verder de moeite te nemen om ook maar naar de handtekening te kijken kon ik doorlopen... Goed bewaren dus, die letter of employment.

Die theorietest stelt niet meer voor dan 'Wat betekent een stopbord?', al zitten er ook wel lastige tussen: Hoeveel inches moet je vanaf de stoeprand staan bij parkeren? en: Wat is de maximum boete die een meerderjarige kan krijgen voor zn eerste alcoholovertreding?

Ja hallo, wie werkt er nou met inches, en dat van die alcohol: Dat moet je gewoon niet doen, oke? Maar goed, je hoefde maar 70% goed te hebben met 25 vragen, ik kwam op 88%, dus geslaagd. Na meer dan een halve dag, voor een test van 10 minuutjes.

Vandaag, vrijdag, weer om 7AM naar dat TDPS. Een afspraak gemaakt voor de praktijktest, om 9.20AM. Even naart werk, en weer terug. Praktijktest gedaan. Het moeilijkste was fileparkeren, het was verder een klein eindje door de wijk daar, 5 a 10 minuten rijden. En je moet stoppen voor stopborden.

Dat is nog wel grappig: Die stopborden staan 2 meter voor de kruising al. Dus daar sta je dan, nog totaal geen overzicht over de kruising hebbend. Dan rijd je door tot de kruising, zodat je het wel goed kan zien, en dan steek je over...

Ik heb het niet zo gedaan tijdens de test, maar volgens die mevrouw stopte ik dus te ver op de kruising in plaats van voor het stopbord.

Eind goed al goed, en moraal van het verhaal: Het moeilijkste van je rijbewijs is de papierwinkel op orde te krijgen. Zucht. Dat begrijp ik dan weer niet van die Amerikanen...

Maar het goede nieuws is dus: Internet is ook aangevraagd, en ons allerliefste Elsje kan vanaf dinsdag weer via internet met iedereen communiceren!

En de naaimachine hebben we trouwens gevonden (zat nog ergens in een doos, we waren hem al kwijt). En Rens loopt nu echt steeds beter los, een beetje twijfelend: Ik sta los, maar dat kan ik toch niet? Nou drie stapjes dan, maar dan moet ik echt weer wat in mn handen hebben, anders ga ik nu zitten!

Indianen dus

De Indianen dus. De Indianen hebben niks te maken met de Kerstman of Sinterklaas, maar alles met het boek wat ik van mijn afdeling als afscheidskadootje had gekregen (jaja, eindelijk uit). Iedereen heeft het altijd maar over 'Het Wilde Westen', het 'land van de cowboys en indianen', enz. enz., nou, wij zijn er nu dus. En dat boek dat gaat daarover. Het heet 'De Overgave' en als je eens langs komt, zou je het moeten lezen.

Wat ik nu ga schrijven is geen leuk verhaaltje over wat we hebben meegemaakt, maar ik wil wel graag vertellen wat ik van het boek vond, omdat het een behoorlijke indruk op me heeft gemaakt. Niet dat ik niet wist dat er veel narigheid is geweest hier, met betrekking op pioneers en Indianen, maar om hier te zijn, de geschiedenis echt voor je te kunnen zien, is toch echt anders.

Het boek gaat over de familie Parker, die hier rond 1835 Texas in trok, om Fort Parker te bouwen. Zoek die naam op wikipedia. Het is het eerste fort zover westelijk geweest, er was hier letterlijk nog niks. Planken moesten ze zelf maken, kleren en zelfs spijkers, van oude hoefijzers die onderweg waren vervangen.
Ze kwamen in het land van de Comanche, die zo genoemd wordt door de andere stammen (niet door hunzelf), en wat zoiets betekent als 'Degene die altijd maar met mij wil vechten'. Daar woonden ze dus tussen.
Lange tijd (twee jaar) ging het goed. Ze hebben ondertussen moeten vluchten voor de Mexicanen, die een claim legden op Texas. De Mexicanen werden uiteindelijk overwonnen door Samuel Houston, bij San Jacinto, hier vlak in de buurt. Texas werd onafhankelijk.
Fort Parker werd uiteindelijk overvallen door een groep van een paar honderd (!) Comanche, terwijl zij zelf daar woonden met ongeveer 3 (redelijk grote) families. Dat ging natuurlijk hopeloos mis: Ze werden gemarteld (niet aan de totempaal maar ter plekke), gescalpeerd en gevangengenomen. Een aantal heeft kunnen vluchten, een aantal is voor dood achtergelaten en vijf zijn er meegenomen. Ik schrijf het hier opzettelijk niet al te luguber op trouwens.

Dat was het begin van de echte oorlog tegen de Comanche. Vier van de vijf ontvoerden zijn terug gevonden. Allemaal psychisch van de kaart, of als ze nog kind waren, volledig Indiaan geworden. Het laatste opperhoofd was voor de helft Parker, hij heette Quanah. Zoek ook maar op wikipedia. Eind 19e eeuw hebben de Comanche zich overgegeven, en Quanah is in 1910 overleden. Dat is minder dan 100 jaar geleden! Zo jong is Texas, en veel meer van de VS natuurlijk ook.

In die vijftig jaar tussen de overval op Fort Parker en de overgave van de Comanche is dit land volledig... Verwoest? Veranderd in ieder geval... Verwesterd? Ik zou mezelf er geen westerling meer om durven noemen... De Comanches leefde van de bizon. Om de vijand een hak te zetten, zijn de kuddes uitgeroeid, vermoord. Zo hadden de Comanche geen eten meer, geen kleren meer en geen tenten meer.
Miljoenen en miljoenen bizons moeten dat zijn geweest, die hier 150 jaar geleden door het land liepen, waar nu Houston is. Een voor een afgeschoten: 'Het is heel makkelijk. Je schiet de leider neer, en de rest blijft verbaasd staan kijken. Die kun je een voor een afschieten, met 25 kogels doodt je 25 bizons.'

En de Comanche zelf... Een heel trots volk, zoals je ze kent uit de Indianenverhalen. Tienduizenden moeten er zijn geweest, vedeeld over verscheidene stammen. Uiteindelijk waren er niet veel meer over, en die hebben zich, onder leiding van deze Quanah, overgegeven en zijn in een reservaat gaan wonen of boer geworden.

Nog iets indrukwekkends, van een andere, niet Comanche, opperhoofd. Die kreeg een verzoek van een president om zijn land te verkopen. Zijn antwoord is schitterend om te lezen, het hing ergens in een restaurant. Het kwam hierop neer, en misschien klinkt het wel bekend (ik had er in ieder geval al van gehoord): 'Ik zal uw verzoek in overweging nemen. Maar hoe kan ik iets verkopen wat niet van mij is? Ik laat de bomen niet groeien, ik heb de bergen niet gemaakt. De vogels en de dieren leven hier net als wij, wij hebben er niet meer recht op dan zij. Het land is van God, ik kan het niet verkopen. Ik zal er over nadenken. Uiteindelijk zal de witte man ons overwinnen, en ik weet niet wat er van het rode volk overblijft. Maar hoe kan ik verkopen wat niet van mij is?'
Dat geeft te denken, zeker als christen zijnde, wat veel lezers van dit blog zijn, en ook wat veel Texanen zijn...

En hier in Texas vind je die geschiedenis dus op straat. In de straatnamen, de stedennamen, overal in, en niet in de minste plaats in de mentaliteit van de mensen. Ze vermoorden geen Indianen meer natuurlijk, maar de pioneersmentaliteit. Het Rotterdamse niet ... kletsen maar poetsen is er niks bij. Iedereen kan bereiken wat hij wil, als je er maar voor wilt werken. Het is nog steeds hard hier, op een bepaalde manier.

Ik kan het nog niet heel goed onder woorden brengen, maar ik wil graag verder onderzoeken en vragen, om de mensen hier te begrijpen. In zekere zin is het hier nog steeds the frontier, the american dream is nog steeds werkelijkheid hier, en als je de geschiedenis een beetje kent, begrijp je 'die gekke Amerikanen' of 'die individualistische Amerikanen' of wat voor een stereotype dan ook al een stuk beter.

Nog een zijweggetje: Els had gisteren haar geschiedenisboek er eens bij gepakt, omdat het interessant is, omdat ze wel eens geschiedenis zou willen studeren, omdat... Nou gewoon. En toen kwamen we er achter, dat de basis voor de Eerste Wereldoorlog, en dus ook de Tweede, en dus heel het huidige Europa, behoorlijk direct, geografisch gezien, gelegd is door Karel de Grote... In het jaar achthonderd zoveel al! Europa is behoorlijk niet te vergelijken met Amerika...

Nou, das een heel verhaal geworden, voor iedereen die niks beters te doen heeft dan mijn gedachtenspinsels te lezen...

Sinterklaas, de Kerstman en Indianen

Foto's hebben we al wel gemaakt van de kerstboom, maar ik kan ze hier (op mn werk) niet plaatsen. Het wachten is nog altijd op de Social Security Numbers, Texas Drivers License en dan kunnen we internet aanvragen. Tsja, blijkbaar heb je hier een rijbewijs nodig voor internet surfen.

Sinterklaas is niet geweest, maar dat hadden we al verwacht. Dus we hadden zelf een kadootje voor Rens gekocht, een kruipbuis/tunnel/slurf, en hij vindt het super! Want als je daar doorheen kruipt, dan ben je daarna aan de andere kant en dan kun je weer terug! En als je geluk hebt, val je daarna papa of mama aan, die dan beginnen te lachen! Nou, das toch leuk. Ook daar hebben we al foto's van, maar zie boven.

De Kerstman is al heel wat genereuzer, want er liggen al twee kado's onder de Kerstboom en er komt ongetwijfeld meer bij.

Wat die Indianen er dan mee te maken hebben... Da's een lang verhaal. Dat vertel ik een andere keer wel.

Een echte Kerstboom!

Gisteravond wilden we hout en golfplaten voor het afdakje voor de fietsen halen. En ook gelijk maar een kerstboom. We kwamen thuis met vooral een kerstboom, en een beetje hout. Geen golfplaten. Die dingen zijn veulste groot om in de auto te stoppen!!! Komt nog wel, vanavond denk ik. Dan is Rens er niet bij en kan ik (Koos) op mijn gemak die dingen een beetje op maat knippen, zodat ze wel in de auto passen.

Maar die Kerstboom! Die's mooi! We hebben hem gelijk opgezet natuurlijk. En versierd met mooie linten. En we hebben hem heulemoal vol gehangen met ballen. Kerstballen. Met glitters, en met zonder glitters, en glimmende, en doffe met glitters, en rooie en gouwen ballen. En dat ding is zo groot as tot aan het plafond! En met lichtjes erin, heul veul lichtjes! En die doen het allemaal! Zo veel lichtjes, 't is net een Kerstboom.
En er liggen al kadootjes onder, voor Rens. Eigenlijk voor Snieklaas en zn verjaardag, maar ja, Snieklaas komt niet ook nog helemaal hierheen met zn stoomboot en zn schimmel (hou die schimmel maar mooi in Nederland), want dat zou een lange reis worden en dan istie nooit op tijd terug. En omdat het toch allemaal vlak bij mekaar is, dachten we van nou, dan leggen we die kadootjes vast onder de Kerstboom. En er ligt een mooi kleedje onder de Kerstboom, donker rood fluweel met een witte rand en met gouwen letters: 'Merry Christmas'. Schitterend!
Hij is eigenlijk een beetje verstoppeld tussen al die ballen en die linten en die lichtjes en die kadootjes en dat kleedje, die Kerstboom, je ziet zowat de boom nie meer. Maar dat hoort een beetje bij een Kerstboom denk ik, dat je de boom verstoppelt en dan vooral Kerst over hebt.
Hulaas he'k nog geen foto's om mooi op internet te zetten, zodat iedereen kan zien hoe mooi as dat die Kerstboom is!

Maar hoe echt die Kerstboom ook is, tis wel een neppe. En de lichtjes hingen er mooi al in!

Eindelijk verhuisd!

Eindelijk zijn we verhuisd!

We hebben maandag op dinsdag gekampeerd in ons lege huis. En dat beviel dus niet goed. Dinsdag op woensdag in een hotel vlakbij, dat beviel beter.

Woensdagmorgen tegen negen uur waren de verhuizers er (drie), met een grote Amerikaanse truck en een trailer. Ze hadden onze spullen in vier grote kisten verpakt (overgepakt in het warehouse). Voor de middag hebben ze al onze spullen in huis gezet, samen met ons natuurlijk.

Rens werd gebabysit bij Cara gelukkig. Na de middag hebben ze geholpen de kasten weer in elkaar te zetten en alle dozen uit te pakken. Ze hebben echt veel gedaan voor ons! Wel zijn we nog steeds alles kwijt, maar alles zit in ieder geval in een kast ergens in huis :). En we hebben nog maar weinig dozen in huis staan. Dus we kunnen nu alles gaan organiseren.

Alles past in ieder geval goed, en de bank, de veulste grote bank, past ook. Matig tot goed. Nu dus organiseren, en een afdakje voor de fietsen maken, en een bankje onder het raam/erker door, en... en... en. Dus lekker klussen, hier ook. Kleine klusjes gelukkig, de grote zijn al gedaan.

De grote klussen zijn niet helemaal goed gedaan trouwens: Het dak is lek in de slaapkamer, en de airconditioning/heating werkt met roostertjes in elke kamer, maar die kunnen we lang niet allemaal afsluiten en openzetten zoals we willen. Wat erop neerkomt dat we dus eigenlijk het hele huis moeten verwarmen/koelen op het moment. Maar ja, dat zijn klussen die de verhuurder mag opknappen.

En we hebben een open haard natuurlijk! Die gaan we gebruiken zodra we een scherm hebben om ervoor te zetten en hout hebben om in te stoken.

Nog niet verhuisd!

Pff, nog niet verhuisd. Uiteindelijk blijkt dat de gevraagde datum, 28 November, niet kon vanwege Thanksgiving. Toen hebben ze dat maar verzet naar 5 December. Maar ze waren een beetje vergeten om dat ook aan ons te vertellen...
Dus toen er gisteren, maandag 30 November, weer geen container op de stoep stond, ben ik maar eens gaan bellen. Ik kreeg dus te horen dat we zaterdag gaan verhuizen. Daar was ik het niet mee eens, dus dat moesten ze dan maar vroeger regelen. Nu wordt het dus woensdag.
Ok, zei ik, maar wat doen we dan vannacht en morgennacht (maandag-dinsdag en dinsdag-woensdag)? Tsja, voor zover zij wisten is het scheduled voor 5 december, dus zij konden ook niks regelen. En de contactpersoon was nog met vakantie maandag, morgen (dinsdag) komen we erop terug.
Nou, lekker verhaal. Zit je zonder spullen in een mooi nieuw huis. We hebben dus maar bij Arjan (collega) gegeten, en we konden een matras van hem lenen. Maar dit huis wordt, in tegenstelling tot het appartement, wel koud 's nachts, dus aan ons ene fleece dekentje hadden we niet genoeg. Lekker dicht tegen elkaar aan kruipen dan maar, en een trui aan. Toch krijg je zonder kussen best een stijve nek...
Vanmorgen (dinsdag) de hele morgen niks gehoord natuurlijk. Dus aan het eind van de morgen heb ik weer gebeld, en gevraagd wat er nou fout was gegaan.

"Nou, 28 November kon er niet verhuisd worden vanwege Thanksgiving, dus toen hebben we het verplaatst naar 5 December."
"Ja, maar hadden wij daar niet over geinformeerd moeten worden dan?"
"Maar het is toch nog geen 5 December?"
"Nee, maar al wel 28 November geweest! En als ik niet had gebeld, hadden we vandaag nog niks gehoord! En daarbij hadden we een appartement voor de maand November, dus de enige optie voor ons was om eerder te verhuizen en niet later."
"O, ja, my apologies enzovoorts..."
"Ja, dat zit wel goed, het is fijn dat we woensdag kunnen verhuizen. Maar ondertussen ben ik wel op zoek naar een oplossing voor vannacht."
"Ja, dat is me wat..."
"Kunnen we een hotel boeken op jullie kosten?"
"Ja, nou, maar niet een exorbitant luxe hotel natuurlijk."
"Nee, nou, dat komt wel goed."

Dus dat is geregeld voor vandaag, Rens hoeft niet meer rond te kruipen in een leeg huis, Els hoeft er niet meer achteraan alstie alleen maar de trap op wil iedere keer, vanavond en morgenochtend wordt er eten voor ons klaar gemaakt en vannacht hebben we het niet koud.

En morgen gaan we dan echt verhuizen!

Vanaf morgen zitten we niet meer in ons appartementje met supersnelle internet. In ons nieuwe huis hebben we natuurlijk nog geen internet dus voorlopig zullen we elkaar niet meer ontmoeten op skype of blog. Dan hebben we daarna WEL weer een hoop in te halen. Helaas pindakaas. Maar we kunnen jullie nog wel even verblijden met een leuk filmpje van onze kleine Boef!

Verhuizen? ...

Tsja, voor de oplettende lezertjes: Afgelopen zaterdag dus naar Ikea geweest. 'Maar jullie zouden toch verhuizen?' 'Ja, dat zouden we ook.' 'Maar dan kun je toch niet naar de Ikea?' 'Nee, dan kun je niet naar de Ikea.' 'Zijn jullie dan wel verhuisd?' Ah, nee dus.

Het verhaal.

We hadden gevraagd of we 28 November zouden kunnen verhuizen. Nou, dat zouden ze (de verhuis agent) nog uitzoeken, want zaterdag was geen normale dag om te verhuizen. En misschien zouden er dan ook nog extra opslagkosten worden berekend, want de spullen waren al in Houston gearriveerd. Dat was het verhaal op 17 November.

Ok, dan wachten we nader bericht af. Nou zijn wij geen Amerikaan, en dus relatief onbekend met het fenomeen Thanksgiving. Het blijkt dus echt een vakantie te zijn, niemand werkt op donderdag, en de meesten (behalve winkelpersoneel) ook niet op vrijdag en zaterdag. Oei. Donderdagmorgen toch maar gemaild, naar de verhuis agent en naar de verhuurder, want we hadden nog niks gehoord over het verhuizen en ook hadden we nog geen sleutel...

Gelukkig konden we de sleutel vrijdag ophalen, want de verhuurder was toch wel even op kantoor vrijdag. Leuke vent trouwens, en korte lijntjes, dus makkelijk geregeld.

Zo niet met de verhuisagent. Die woont ergens in Illinois, en daar rijd je niet in een uurtje ff heen. Dus niks meer gehoord. Zaterdagmorgen toch maar kijken bij het huis, of er niet toevallig een grote container voor de deur staat met een paar mannen er naast om de boel in huis te zetten. Maar die container was er niet, of hij was niet zo groot als we denken, want we zagen hem nergens.

Dus ja, toen hadden we zaterdag ineens vrij. En konden we naar de Ikea. Ook wel leuk. Maar wel spannend, want hoe gaat het nu verder?

Tsja, dat weten we niet. Morgen om 11.00AM moeten we uit dit appartement zijn, dus we gaan 's morgens vroeg naar ons huis om te kijken of daar verhuizers en een container zijn. En als dat niet zo is, dan kunnen we tegen kantooropeningstijd (ongeveer 8.00AM) eens proberen contact op te nemen met die verhuisagent.

En als ze er wel zijn, dan moeten we hard werken om die hele container in 1 dag leeg te krijgen. Anders moeten we uit logeren. Nou ja, de spullen zijn in Houston, tenminste, dat hebben ze ons gezegd, dus overboord slaan kunnen ze niet meer. We moeten alleen even afwachten wanneer ze naar ons toekomen.

Hartelijke groetsels, en wordt uiteraard vervolgd!

PS Foto's van het huis staan op Picasa! En wat is het een mooi huisje!

Thanksgiving

Afgelopen donderdag was het Thanksgiving, aka Turky day. Wij waren op drie plekken uitgenodigd, en we wilden naar Ben en Cara en familie in Seabrook. Maar Rens had last van zn tanden en heeft de hele dag gehuild en niet geslapen, dus dat hebben we maar afgezegd.

De volgende dag was 'Black Friday', de grote shopping day hier. Kortingen tot 80% op allerlei electrische apparaten, winkels om 4 uur 's nachts open (winkeltijdenwet kennen ze hier niet). En het gekke is, dat er dus daadwerkelijk mensen zijn die daar op af komen.

De grap is, dat de kortingen gelden op artikelen in-store. Dus grote reclameboodschappen: Die-en-die plasma tv van 7000 voor 500 Euro (bij wijze van spreken, maar er zijn echt idiote aanbiedingen), alleen dan hebben ze er maar vijf op voorraad. En dan staan er dus mensen vanaf de vorige avond in de rij, die 's morgens vroeg is aangegroeid tot letterlijk een rondje om de parkeerplaats, om zo'n aanbieding te bemachtigen. Je moet er maar zin in hebben... En dat is black friday, maar de zaterdag erna weer, alleen in iets mindere mate. Drukdrukdrukdrukdruk. En heel Amerika is vrij, dus iedereen gaat shoppen.

Wij niet. Wij werkten. Ik heb donderdag gewerkt, en vrijdagmorgen weer. Vrijdagmiddag heb ik met Els wel wat 'boodschappen' gedaan, want zoals de meesten wel weten, doet Europese apparatuur het hier niet vanwege een ander voltage (110 ipv 230). Dus daar profiteert Jeroen mooi van :). En wij mogen (op kosten van de baas uiteraard) Amerikaanse apparatuur aanschaffen. Dus we hebben vrijdagmiddag een stofzuiger, strijkijzer, koffiezetapparaat, waterkoker, stereo dinges, voedsel hakselaar en nog een paar dingen gekocht.

Zaterdag zijn we naar de Ikea geweest om wat dingetjes voor in huis te kopen, en kerstversieringen. Jaja, we gaan wel aan de kerstboom hier. Kunnen we Rens zn kadootjes onderzetten, haha.

Vrijdagavond hebben we nog een beetje Thanksgiving gevoel gekregen, we waren uitgenodigd bij Ben en Cara voor diner. Daar waren nog twee mensen, Rob en Jan, en we hebben een erg gezellige avond gehad.

Kindermuseum en IJshockeywedstrijd.

Tjonge wat heb ik gister een leuke dag gehad. Smorgen met Cara Ella en Rens naar het kindermuseum geweest. Als je wil weten wat dat een beetje is moet je echt even kijken op www.cmhouston.org Het is helemaal geweldig, voor alle leeftijden is er wat te doen, maar daar ga ik nu niet over vertellen. Rens en Ella zijn nog onder de 1 jaar, dus gingen wij naar de TotSpot. Dat is voor de toddler (peuter). We waren net binnen of rens van de trap naar de glijbaan al opgeklommen! De boef. Helaas had ik toen het fototoestel nog niet. In de speelruimte waren allemaal rubberen matten, kleurig speelgoed, kleine auto's waar ze in konden kruipen en dan heel stoer achter het stuur konden gaan zitten. Er was een tunnel waar je doorheen kon kruipen (Rens favoriet) Er was een slinger baan, die begon met een trap, stukje verder ging de grond golven en aan het eind ging het weer schuin naar beneden. In de slingerbaan waren spiegels (machtig interessant) kijkgaatjes en rubberen jelly voelvakjes. wacht...FOTO!

Rend kent geen angst, kruipt gewoon met zn hoofd naar beneden de trap af, en het gaat ook gewoon allemaal goed. Ik zal de fotoos allemaal op Picasa zetten onder Childrens museum, dan kunnen jullie meegenieten van onze kleine kabouterboef. Het kindje met de donkere haren is Ella, zij is negen maanden, Rens en Ella spelen vaak samen (voor zover kids samenspelen ;))

Ik zal bij picasa wel wat info bij de fotoos schrijven zodat jullie een beetje weten hoe het er in het museum aan toe gaat. Ze zouden in elke stad zon museum moeten hebben, toegang 7 dollar (4 euro) Kids onder de 1 gratis, en ze hebben de lol van hun leven. Onvermoeibaar!!

IJshockeyen,

Koos paste op Rens en ik mocht met Willemijn en Roel (heerlijk Nederlands) naar de ijshockeywedstrijd. Het waren niet de professionals, maar 1 niveautje lager, maar t ging rap genoeg hoor, niet op de foto te krijgen. Ik zal daar de fotos ook van op picasa zetten met uitleg. Heel veel mensen hadden een koebel, en als de puck even uit het spel was dan stond er op de lichtborden: WE NEED MORE COWBELL, en dat was me een HERRIE! IK kreeg er een van de man die naast me zat, de schat. En ik mocht de rubberpuck gooien. Tijdens de pauze zetten de mascotted een ijshockeyhelm op het veld, heel mensen hebben voor de wedstijd 3 rubberpucks gekocht( geld is voor een of andere liefdadigheidsinstelling) en dan moet je proberen in de helm te gooien. De man naast mij zei dat dat ongeveer 1 keer in de 11 wedstijden gebeurt. ik gooide GRUWELIJK mis natuurlijk!

Tussen door kwamen de kinderhockeyers ook spelen. Jongetjes van 10-12 jaar. Zooo schattig en dat gaat er best lief aan toe. Maar die grote kerels die beuken daar op los joh! En als ze vechten dan is dat de normaalste zaak van de wereld en juicht het publiek. Een keer liep het wat uit de hand en dan krijgen ze straftijd. we hebben met 3-2 verloren. Maar ze deden het super hoor, uiteidenlijk hadden de Houston_aeros wel de overhand in het spel maar scoorden de Milwaukee mensen gewoon een keertje meer. Maar van 3-0 in de derde (laaste) periode nog even naar 3-2 gaan is wel errrug knap hoor!

Na de wedstijd zijn we nog naar de Rebel Honky Tonk geweest. Dat is een cowboy bar. Er werd gedanst ( ook line dancing) En er liepen echt hoeden rond ;) de meisjes liepen in decollete en hotpants.. ik viel een beetje uit de toon met mn (ik-leef-uit-een-koffer-kleren). Goed Koos wil weg, dus de volgende keer meer, daar heb ik trouwens ook geen fotos van. eh tot snel!!

Men's Advance

Korte versie: Nou en toen gingen we naar het man's advance en toen hebben we daar heel leuk gedaan en toen gingen we weer terug en toen waren we weer thuis. En dat was heel leuk allemaal.

(Iets) langere versie: Vrijdagmiddag JD opgehaald zoals afgesproken, en samen zijn we naar het Artesian Lakes Resort gereden. Tsja, en onderweg zie ik al zoveel nieuwe dingen... Schitterende omgeving, met bos en (ruige) weilanden, en huizen met pickups, en vijf pickups geparkeerd voor een supermarkt niet groter dan een tankstation, net als in de fillem allemaal.

Dat resort was werkelijk schitterend. Heel ruim opgezet (land kost hier dus echt niks), in het bos met riviertjes/plassen overal. Daarin zwemmen veel vissen, schildpadden met een doorsnee van 40/50cm en alligators van een meter of twee. Heule mooie huisjes (center parks is er niks bij), met veranda's en schommelbankjes en schommelstoelen om lekker te zitten en te genieten van het uitzicht. Eekhoorntjes die zowat bij je op tafel komen zitten. Tsja, daar zou ik best wat langer willen zitten dan een nacht.

Het thema van het weekend was friendship en hoe je als christian men echte vrienden van elkaar kunt zijn. Er was een spreker, Greg Thompson, een pastor ergens uit Mississippi ofzo, die drie lezingen gaf verspreid over vrijdag en zaterdag.

Ik ga niet heel erg in detail herhalen wat er allemaal gezegd is, dat zou toch maar een onsamenhangend verhaal worden. De boodschap was in ieder geval dat we geliefd zijn door God, met een onvoorwaardelijke liefde, al voordat wij Hem kenden. Wij zijn van Hem, en Hij heeft ons aan elkaar gegeven. Echte vriendschap zoekt dus puur en alleen het beste voor de ander, zonder daar zelf beter van te willen worden, bewust of misschien onbewust. Welnu, dit klinkt allemaal misschien wel logisch en bekend, maar het was echt goed om hier met elkaar over na te denken en te praten. Voor degenen die bekend zijn met het fenomeen 'Ardennenkamp': Ongeveer zo. Alleen dit was wat te kort.

Ik heb daar veel mensen (mannen) ontmoet, en het is echt geweldig om ineens zoveel mensen te 'kennen'. In de kerk was het vanmorgen overal om ons heen 'Hi Kooees, good to see you!', en het is gaaf om veel gezichten te herkennen in plaats van allemaal onbekende gezichten te zien.

Ik heb een aantal erg interessante mensen ontmoet. Het lijkt alsof Amerikanen hun christen-zijn veel praktischer direct invullen in hun leven. Zo praat je over wat voor werk iemand doet, en zo wordt de bijbel erbij betrokken. Het lijkt alsof Amerikanen meer christen zijn met heel hun leven, alles wordt bekeken vanuit dat perspectief.

En natuurlijk doen Nederlandse christenen dat ook, maar Amerikanen lijken hier directer in. Ook het stereotype dat Amerikanen alleen maar geinteresseerd zijn in de US is alleen in zoverre waar, dat ze niet zeker weten of Amsterdam nou in Nederland ligt: "En ligt Nederland vlakbij Noorwegen? O ja, ik weet wel waar Denemarken ligt ja. Aha, ten zuidwesten? Ik ben wel eens in Nederland geweest ja, ehm... Brugge? O is dat Belgie? En Den Haag, is dat in Amsterdam?" Nou, en zo kan ik wel even doorgaan. Maar aan de andere kant, ze zijn geinteresseerd in hoe de maatschappij is in Nederland. Hoeveel christenen zijn daar? En hoe is het schoolsysteem? En... en... en... Misschien zijn ze niet geinteresseerd in Europa/Nederland, maar ze zijn zeker geinteresseerd in waar je vandaan komt en vragen daar ook behoorlijk diepgravend naar. Ze willen weten hoe je over bepaalde dingen denkt en waarom, en wat de algemene gedachte in Nederland is over bepaalde dingen.

En het is natuurlijk heel interessant om te horen hoe zij zelf tegen dingen aankijken, zoals sociale verzekeringen, Obama, the military, enzovoorts. Dat levert interessante vergelijkingen op.

Nou, ik hou weer even op met typen. Ik moet zometeen de huurauto weer inleveren, iemand van de kerk haalt me weer op. Een ander voordeel van de men's advance, gelijk maar vriendschappen in praktijk brengen.

Nog een nieuwtje trouwens: We hebben toch een Mazda 5 gekocht. Erg mooie wagen, met veel ruimte. Het type is een beetje anders dan in Europa. Maar waarschijnlijk de moeite waard om mee terug te nemen naar Nederland, mochten we ooit terug gaan ;)

Groetsels, Koos

Naar de dierentuin

Afgelopen donderdag zijn Rens en ik naar de dierentuin geweest. Niet met zn tweetjes hoor, gezellig met Cara en Ella. Het was erg gezellig. We konden zo gratis naar binnen met Cara's abbonnementkaartje. Rens en Ella vonden de dieren niet echt heel interresant. Alleen de rondrennende Okapi en de stokstaartjes vonden ze wel leuk. Het is een erg mooie dierentuin. En voor het eerste heb ik eens actieve grote katten gezien. Meestal liggen die lui te zijn, maar hier in Houston lijken ze wel in hun element. Net als apen die buiten zijn. Ik heb in Nederland nog nooit een Orangoetan buiten gezien. Het is trouwens niet echt een grote dierentuin hoor, maar dat is ook wel weer lekker. Dan heb je tenminste alles gezien als je er weer uitkomt, en t kost ook echt helemaal niks (7 euro, en Rensje is uiteraard gratis).

Vandaag ( Zondag dus) is Ella gedoopt. Hier dopen ze de kindjes zo rond de negen maanden. Ik zou niet weten waarom, maar dat ga ik Cara nog wel even vragen. We hadden vandaag weer een prachtige preek in de serie Heroes (helden). Het ging over Esther. Zoals deze preker dat kan vertellen schiet je in de lach, en zit je op t puntje van je stoel. Bottomline was eigenlijk dat hoewel je het niet altijd door hebt ( en er in het boek Esther de naam van God niet voorkomt) Gods hand toch duidelijk zichtbaar is in je leven als je je ogen daarvoor open doet. Het feit datjuist Esther de Beauty Contest wint, Precies Mordekai de moordplannen op de koning ontdekt. Haman in de buurt is als de koning wil bedenken wie hoe hij mordekai zal eren. De koning precies in die periode niet goed kan slapen en precies dat stuk uit de analen wordt voorgelezen. Dan hoeft de naam van God er toch geheel niet bij te staan. Dat zie je zo wel!

De dominee vertelde ook nog over het feest dat voortkwam uit het Estherboek. Daarin was het idee dat je voedsel aan elkaar gaf en van je rijkdom uitdeelt aan de armen. Hij liet zien dat feest niet om jou draait, maar dat het juist feest is als je samen deelt in je rijkdom en je blijdschap. Nou ja... en nog veel meer, maar dan moet je de preek zelf maar even luisteren op www.christtheking.org of com. over twee weken staat ie er als het goed is op.

Rens vind het erg leuk om te stappen aan de hand. Gisteren waren we naar Hermann park gegaan en hij ging er telkens vandoor op zijn knietjes. Dan ging ik hem halen en hield hij mij aan 1 vinger vast. maar mooi dat Meneer wel bepaalde waar we heen zouden gaan. En als er dan mensen over het pad langskwamen ging ie er achteraan. al waaiend. De boef!

Vandaag veel mensen leren kennen in de kerk. Koos is naar het mannenweekend van de kerk geweest en daardoor kende hij dus ineens veel mensen, ik heb nu een deel van de vrouwen ontmoet. er zijn hier zelfs spelletjesfanaten, hoe goed kan je het treffen.

Ik zal Koos het woord geven zodat hij wat kan vertellen over Mans Advance. En alle enge beesten die hij tegen het lijf is gelopen.

Bezig/Zondag

Lieve lezertjes, en in het bijzonder Bezig-lezertjes,

Zondagmorgen hebben we samen het afscheidsfilmpje van Bezig bekeken. Het was vrijdag al verstuurd, maar vandaag dus pas bekeken, in alle rust en samen (wel zo leuk). We willen jullie hartelijk bedanken voor deze leuke manier om ons iets mee te geven. Bedankt voor de zegenwensen, en vooral nogmaals bedankt voor de afgelopen twee jaar waarin we actief deel uitmaakten van Bezig: Een gezellige club van lieve mensen die op zoek willen naar wat God voor ieder persoonlijk wil betekenen. We hebben echt heel veel aan jullie gehad.

En nu hier op zoek naar een manier om ook ons geestelijk leven invulling te geven: Misschien drijven we er gewoon heen, misschien een beetje zwemmen. We wisten het na de zomer al: De gemeente hier is echt een actieve gemeente waar we graag bij willen horen. Vanmorgen naar de kerk geweest, en het was heerlijk om na twee weken (vorige week zaten we in het vliegtuig) weer in een gemeente te zijn. We willen hier ook mee gaan doen aan bijbelstudie/community groups, en verder dient zich een perfecte kans aan om gelijk veel mensen te leren kennen: Aanstaande vrijdag en zaterdag is er een 'Men's Retreat', of liever: 'Advance' (retreat: terugtrekken, maar ze hebben het liever over advance: naar elkaar toekomen, naar God toekomen en toegerust worden om in het dagelijks leven met het evangelie naar buiten te treden).

Vanmorgen hebben we een preek gehoord over Habakuk 2:14: For the earth will be filled with the knowledge of the glory of the LORD as the waters cover the sea. Dat is het uiteindelijke doel waar God heen werkt, en wij kunnen our peace of earth alvast vullen met die knowledge of the glory of the LORD. We wensen iedereen, en als antwoord op het filmpje vooral de Bezig, daarbij Gods zegen toe.

Verder hebben we vanmorgen een geweldige kerkdienst meegemaakt: Via een soort belijdenis werden 58(!) nieuwe leden aan de gemeente toegevoegd. De standaard weg om lid van de gemeente te worden is om classes te volgen, zodat je bekend wordt met wat de Presbyterian kerk leert en hoe Christ the King (de locale gemeente) werkt. Daarna wordt je gevraagd om belijdenis te doen voor de gemeente en dan ben je lid van de kerk. Vanaf de lente gaan wij dus ook die classes volgen, en ondertussen kunnen we natuurlijk gewoon meedoen in het gemeenteleven.

Dat was het even voor vandaag, nog precies op tijd voor Nederland om zondagavond nog even alles te lezen. Groeten, Koos, Els en Rens!

P.S. Het is erg leuk om de reacties op de berichten te lezen, per mail of hier op de site.

Autojacht

Het werd avond, en het werd morgen, en het was weekend (vrij naar: Genesis 1). En dat is zeker goed. Genoeg dingen te doen, en dit weekend zijn we op zoek naar een auto.

In de loop van de tijd hebben we een hele hoop automerken, types en dealers verzameld via internet. Zaterdag was de grote dag, we zijn real life wezen kijken bij een aantal dealers om uit te vinden of de auto's daadwerkelijk zijn wat we ervan denken. Waar zijn we naar op zoek? Een ruime auto (de Renault Laguna die we in Nederland hadden voldeed altijd prima, maar als het kan toch iets groter, geen probleem hier), zuinig (voor Amerikaanse begrippen in ieder geval), redelijk nieuw en lage kilometerstand. Wat??? Ok, mijlstand. Voor ongeveer ons budget. En het liefst de moeite waard om over een jaar of wat mee terug te nemen naar Nederland.

De dodge magnum leek mij wel wat, een grote stationwagon, maar bijzonder niet zuinig (voor Nederlandse begrippen): 3.5 liter V6. Welnu, dat is niet iets waar je van hoeft te schrikken verder, want kleiner dan 2 liter wordt het toch echt niet, of het is een Prius. Die dan weer boven budget ligt. De dodge charger is natuurlijk ook erg gaaf, maar ook niet zuinig. Verder heb je natuurlijk de echte Texaanse cowboy auto's: Grote pickups als dodge ram, chevrolet silverado en nog wat van die ongein. Genoeg ruimte, maar die zijn niet 'niet zuinig', die zijn ronduit... Het tegenovergestelde van zuinig. Kleiner dan een 5 liter V8 zijn die eigenlijk niet te krijgen.

Om een lang verhaal kort te maken: Na drie dealers, een uiterst vermoeide en chaggerijnige Rens en een heel aantal mijlen in de auto op een hele mooie zaterdag (qua weer in ieder geval) hebben we twee hele goede opties over: De Mazda 5 en de Kia Optima. Beide auto's stonden niet op ons lijstje, maar dat terzijde.

De Mazda 5 is een soort tussenstap tussen een gewone auto en een minivan: 3 rijen stoelen, of 2 en een hele grote achterbak. Een beetje hoger dan gemiddeld, een nette auto. Het bijzondere bij dealers is alleen wel: Als je een budget noemt, gaan ze anderhalf keer hoger auto's zoeken. En dan maar hopen dat je er in trapt. Die Mazda 5 is dus boven budget. En uiteraard kon er een 'hack of a deal' worden gesloten, maar je krijgt er niet echt een goed gevoel bij... Als er onderhandeld moet worden, hebben we altijd het gevoel dat we afgezet worden.

Voorbeeldje: De dealer had een Mazda 5 staan voor $14.881. Volgens een (onafhankelijke (?)) website die autoprijzen berekent moest een Mazda 5 in die conditie iets meer dan $15.000 kosten. Dus dat was al goedkoop. Maar de 'hack of a deal' die hij bereid was met ons te sluiten, was, zonder enig aandringen van onze kant (we gaan natuurlijk niet de eerste de beste dag gelijk een auto kopen), $13.500! Nou, als een auto iets meer dan $15.000 hoort te kosten, en zonder onderhandeling kan daar al bijna $2.000 van af, dan zit er redelijk wat marge in, nietwaar? Ik heb weinig zin om daar aan te beginnen... Word ik een beetje wantrouwend van.

Ik ben Nederlander, maar de Nederlandse koopmansgeest heb ik niet georven (zit ook niet echt in de familie). Laat mij maar bootjes bouwen (das ook Nederlands).

Dan de volgende optie (als het een te lang verhaal wordt, kun je ook naar beneden scrollen): Dat was bij een dealer met vaste prijzen. Nou, dat spreekt mij al meer aan, al krijg ik dan weer het gevoel dat er best wel wat van af kan, maar dat ze gewoon hun poot stijf houden. Tegenstrijdig, wat? Maar goed, na een beetje vergelijken met andere sites, en te kijken wat die auto in Nederland opbrengt, en dat lijkt op zich wel voordelig. Met auto's weet je het maar nooit, maar we hebben er toch eentje nodig. Morgen maar eens een testritje maken, en kijken hoe en of we kunnen betalen (we hebben nu wel een Amerikaanse bankrekening, maar dr moet natuurlijk wel geld op staan, en een international transfer duurt ongeveer 5-7 dagen...).

Hopelijk een huis!

Haha, we zijn gisteren nogmaals wezen kijken bij een huis waar we maandag ook al waren. Dat huis kostte oorspronkelijk te veel, maar de makelaar heeft het wat naar beneden weten te krijgen, en nu is het binnen budget.
Het was spannend of de bank er in zou passen. Wie koopt er dan ook zo'n grote bank... Nou maar hij is wel mooi en zit ook lekker. Dus. Maar waarschijnlijk gaat dat wel lukken. Het huis wordt er niet praktischer van qua indeling, maar Amerikanen weten toch al niet echt wat praktisch is in een huis. Veel te veel inbouwkasten en kleine kamertjes met allerlei deuren en nog meer inbouwkasten. En wie maakt er nou een fireplace in de woonkamer in het toch altijd veel te warme Houston? Een ding is zeker: We hoeven nooit te stoken, en als we al iets moeten stoken, dan wordt het dus hout.
Het is een huis in een gated community, met allemaal appartementen en een huis, oorspronkelijk bedoeld voor de eigenaar (in 1930 gebouwd), maar nu dus hopelijk voor ons. Een parkeerplek onder de appartementen binnen het hek, een zwembad binnen het complex, als we de voordeur uitlopen moeten we uitkijken om niet in een fontein te struikelen, een prive patio van een meter of 2 bij 5 (klein dus, maar hier schijnt dat nogal bijzonder te zijn), ruime woonkamer met open haard, aparte eetkamer, ruime keuken, voor en achter een grote slaapkamer met eigen badkamers en inbouwkasten en daar tussen in nog een soort van kamer/overloop. Groot genoeg voor ons drietjes dus, en er kunnen prima wat gasten bij.
We hebben nog geen foto's, maar het wordt toch eerst nog opgeknapt: Alles schilderen, boven nieuwe vloerbedekking en nog wat dingetjes. Dus als alle papierwerk klaar is en alles opgeknapt is, dan maken we wat foto's en maken we het adres bekend.
Verder hebben we gister ons social security nummer proberen te krijgen, maar daar gaat vier weken overheen... We kunnen dus nog geen rijbewijs halen, auto kopen of huis huren, dus alles moet voorlopig nog via het werk. Beetje hopeloos, en nogmaals: Welcome in the United States! De mevrouw achter de balie vond ook dat the system for immigration stinks... Tsja.

Het weer, daar wennen we nog wel aan...

Zo lieve flatscreenlezertjes (voor het overgrote deel), daar zijn we dan. De reis is goed gegaan. We konden pas iets later vertrekken vanaf Schiphol, want er moesten nog wat dieren aan boord geladen worden en ze waren nog iets kwijt, maar met een half uur vertraging zaten we dan toch in de lucht.

Rens hebben we de hele vlucht moeten vermaken, op twee hazenslaapjes in het begin en een uur slapen op het eind na is hij de hele reis wakker geweest. De stewardessen waren helemaal verliefd op hem, en de service was goed. Maar 10 uur is een lange tijd. Om ongeveer half 3 's middags (lokale tijd) zijn we geland. En dan begint de ellende pas echt.

Om door de douane te komen hebben we nog anderhalf uur in de rij gestaan. Terwijl het zoveel sneller kan. Er zijn op dat vliegveld 80 balies (niet overdreven, ze zijn gewoon genummerd), waarvan er ongeveer 20 in gebruik waren. Per persoon hebben ze denk ik ongeveer 5 minuten nodig om wat vragen te stellen, vingerafdrukken en een foto te nemen en wat stempels te zetten. Alles voor 'Homeland Security', en het is 'for your own safety', en het is 'the law', en 'welcome in the United States'. Nou, dat welcome daar mogen ze nog wel iets aan doen dan.

Het voordeel is, dat we dus niet meer hoefden te wachten op onze koffers. Die lagen netjes op ons te wachten. Gelukkig was er niks opengebroken of iets anders geks (1 koffer had op slot gezeten). We mochten verderop zo doorlopen door de bagagecheck, en toen stonden we buiten.

Wat een verschil met afgelopen zomer: Heerlijk weer! Het soort van zomerweer waarvan je in Nederland maar een paar dagen hebt: Ongeveer 20 a 25 graden, strakblauwe lucht, niet vochtig/benauwd. Hier kunnen we wel aan wennen. Jammer dat ik (Koos) alle korte broeken in de zeecontainer heb zitten. Els heeft wel wat zomerjurkjes bij zich, maar het staat zo raar als ik die aantrek.

Met de shuttle (bus) zijn we naar de autoverhuur gereden, alwaar we een mazda 3 verwachtten. Toen werd het een chevrolet HHR, en uiteindelijk zijn we met een Pontiac G6 weggegaan. Een nieuwe wagen, met nog maar 1340 mijl op de teller. Rijdt wel lekker, maar we kregen de koffers er maar net in... Praktisch is anders. Zo een kopen we dus niet (ze staan wel veel op craigslist, de marktplaats van de USA).

We wisten de weg nog, dus (bijna) in een keer naar collega Arjan gereden om daar de sleutel van het appartement op te halen. Doorgereden naar the Esplanade, en daar troffen we een schitterend gemeubileerd appartement aan. Met hoogpolig tapijt, een keuken zo groot als in ons eigen huis, maar dan met extra eiland, een Queensize bed (heerlijk heerlijk!!!), een nette badkamer en een balkonnetje. Het lijkt wel alsof het voor ons nieuw is ingericht. Als er nog een bistrosetje op het balkon had gestaan, dan was het perfect geweest. Er staan hier palmbomen in de tuin, en alles (van zwembad tot fitness tot cinema) is aanwezig in dit complex.

Maandagmorgen eerst maar langs het werk gegaan, om te zeggen dat ik wat later zou zijn. Ontbijt gehaald, boodschappen gedaan en toen gelijk maar even langs de makelaar, want daar waren we toch in de buurt. Die heeft ons dan gelijk maar meegenomen naar een tweetal appartementen laten zien, en 's middags nog een appartement en een huis. Als het een beetje meezit, weten we deze week nog waar we gaan wonen. Ideaal, ook precies op tijd voor de verhuizers.

We hebben dus weer een hoop gedaan en gezien, en we moeten nog veel meer doen om alles op de rails te krijgen: Social Security Number, driver's license(s), huis, bank account, cell phone, auto, ... Volgt allemaal deze week hopelijk, dan kunnen we ook nog ff echt genieten van wat dit appartementen complex allemaal te bieden heeft.

En dan nu, lieve flatscreenlezertjes, flatscreentjes uit, snaveltjes toe, en dan is er morgen weer een nieuwe dag.

Vertrek datum/ tijd

Voor iedereen die het nog wilde weten. De Datum van ons vertrek is zondag 1 november. Om 10:50 vertrekt het vliegtuig. Dat betekent dat we om 8:50 mogen inchecken en dat degenen die ons willen uitzwaaien al met ons om 7:30 op schiphol worden verwacht. Dan hebben we nog tijd voor een bakkie leut!?

haha... spannend!!

Zeilen enzo

Hallo beste vrienden en anders geinteresseerden,

Ons huis is leeg! Woensdag 14 oktober waren er twee verhuizers, en samen met hun hebben we alles wat in het huis stond in karton en bubbeltjesplastic gepakt. Een hele drukke dag, maar het was wel gezellig.

Donderdag moesten we zelf naar het consulaat in Amsterdam voor onze visa, ondertussen hebben de verhuizers alles in een 20ft zeecontainer gezet, en op het moment van schrijven zijn de spulletjes al wel voorbij Engeland.

Wij hebben ons niet vermaakt in Amsterdam, maar het was een noodzakelijk kwaad. Gelukkig hadden we Rens niet bij ons, het was een akelige kleine ruimte met teveel mensen waar we in totaal ongeveer twee uur hebben gewacht: Eerst wat ondertekenen, even wachten. Formulieren inleveren, heel lang wachten en Discovery Channel bekijken. Nog eventjes formuliertjes terugkrijgen, en toen konden we weer gaan... bijzonder hopeloos allemaal. (aldus Koos, hij is nu naar de kerk dus ik type even verder)

Daarna hadden we nog een bespreking in een pand naast het vondelpark. Wel leuk om daar eventjes doorheen te wandelen. En toen gauw naar Bennekom. Daar zijn we echt de hele dag zoet mee geweest.

Het weekend had Koos broerenweekend. Samen met zijn 4 broers is hij wezen zeilen op een Bavaria 30 cruiser op het Markermeer. (zoek maar een mooi plaatje van die bavariaboot!) Ze hadden prachtig weer.... Windkracht veel te hard. En vier zeezieke matrozen aan boord (haha) Gelukkig heeft Koos zelf natuurlijke zeebenen en hebben ze het alle vijf overleefd. Een mooie tocht. Van lelystad- Muiden. Muiden-Hoorn en Hoorn-Lelystad. Zondagavond kwam ik met Rens aan boord en waren de jongens alweer vertokken. Foto's kunnen jullie vinden op Picasa waarvan wij nog proberen een linkje te maken zodat jullie altijd foto's kunnen kijken.

Met ons drietjes hadden we redelijk zeilweer. Lelystad- Enkhuizen ging halve wind zon beetje heel lekker die kant op. Rens heeft de hele tocht heerlijk geslapen. Dat was wel een zegen, want meneer zat nogal klem in zijn zwemvest. Daardoor kon hij zich niet zo goed bewegen en werd hij snel chagrijnig. Alleen in de boot spelen was natuurlijk helemaal niet leuk, want in zon grote boot ben je papa en mama dan snel uit het oog verloren. Dus gelukkig sliep hij. En zeg nou zelf. Lekker in slaap gewiegd worden is toch super!? Toen we in Enkhuizen aankwamen was er iets stuk in de motor, waardoor we geen koelwater hadden. Direct de boot ergens aangelegd in de eerste haven die we tegenkwamen ( de welbekende compagnieshaven) en wat lopen sleutelen. Er bleek 1 klein schoepje van een rad afgebroken te zijn. Een nogal klein mankement met grote gevolgen. De dinsdag bleven we in Enkhuizen vanwege het voorspelde weer. (windkracht 5/6 zuidoost) Mooie stadswandeling gemaakt en genoten van Enkhuizen. Woensdag zelfde weersvoorspelling maar we wilden toch wel weg. Helemaal geen windkracht 5/6 gezien, maar zuidoost was tie wel! Rens weer lekker geslapen tijdens de hele toch. Hij werd telkens wakker als we de boot net twee minuten keurig hadden aangelegd. De knapperd!

Vroeg vertrokken dus vroeg in Hoorn, mooie stad. Er was een groot kerkgebouw ( een soort sintMaarten als in Zaltbommel, maar er zaten twee winkels in, waaronder een super gave babywinkel. Wat hebben we weer genoten. Koos niet zo overigens, wat het is niet zijn ding, maar hij heeft een leuk idee opgedaan voor een babyschommel en heeft heerlijk met Rens in de speelhoek gespeeld. Vond Rens ook HEERLIJK. Even de ruimte om te kruipen, lopen en met nieuw speelgoed te gooien.

Donderdag werd op de marifoon weer 5/6 zuidoost voorspeld. (nou...we lagen bijna stil hoor!!!) En we moesten kruisen naar Lelystad. Wel heel leuk met kompas graden en de kaart gekeken waar we waren en het kwam zooo mooi uit! We waren helemaal trots. Koos wist hoeland we naar het zuiden hadden gevaren, dus ik ging meten op de kaart waar we dan overstag waren gegaan. Koos vertelde ook hoeveel graden we nu voeren dus ik vertelde dat we dan net om de landpunt heen konden en recht op Oosterleek afgingen. Nou we kwamen er dus ook prachtig langs. Toen gingen we weer overstag naar het zuiden, maar de wind bleef afnemen dus uiteindelijk de motor aangezet. Volgens onze metingen moesten we 135 graden varen om precies het havenhoofd van Lelystad binnen te motoren. En Jawel....het scheelde 4 meter!!! goed toch!?

Het was een hele lange vaardag en deze keer was Rens wel wakker geworden. We hadden hem in zijn vest gehesen en met een lifeline aan mij vastgemaakt. Hij stond heel schattig over het randje te koekeloeren. En de, op vis belustte, stoet meeuwen achter de boot waren ook geweldig interessant. Helaas moest hij, tijdens het aanleggen in de haven en de sluis, wel eventjes alleen beneden zitten en dat hebben we geweten ook. Hij kan zich best laten horen ;)

HIj vond het machtig mooi om op het bovenste traptreetje mee te kijken in de kuip. Dan zag hij papa achter het roer. En de bootjes en de vogeltjes en hij hoefde daar zijn vest niet aan. Vrijdag de boot weer ingeleverd en lekker naar huis gereden.

En toen kwam zaterdag ons afscheidsfeest!

Het was reuzegezellig en druk. We hebben heel wat foto's gemaakt en onwijs leuke cadeautjes gekregen. Allemaal dingetjes die ons aan Holland en Hollandse tradities moet herinneren. Wat zijn jullie creatief. Velen hebben goed nagedacht over een handig mee te nemen cadeau dat ook nog in de koffer past, briljant hoor :)!

Ook leuk dat er heel veel mensen zijn gekomen waar we het niet eens van wisten! Dat maakt het allemaal heel gezellig en ook compleet. Gelukkig weet iedereen dat we niet van de aardbodem verdwijnen ( nou ja...tien uurtjes dan, maar we hopen wel weer te landen) We hebben msn, hyves, skype, vast ook wel een telefoon, foto's, picasa en de webcam. Jullie krijgen niet eens de kans om ons te missen ;)

1 november zullen we het luchtruim gaan verkennen, hoe laat dat horen we maandag. Voor mensen in Zaltbommel... Rens en ik zijn er donderdag en vrijdag nog eventjes. Het volgende bericht zal zeer waarschijnlijk vanuit Amerika komen :) GRoetsels Koos Els en Rens

Voorbereidingen

Een aantal mensen vroeg ons een blog bij te houden van onze Amerikatijd, dus bij deze. Ik hoop dat jullie hier veel plezier aan zullen beleven:

Voorbereidingen

Ja het komt nu toch allemaal wel heel dichtbij. Het is natuurlijk allang bekend dat we naar Amerika zullen vertrekken. De verhuisdatum stond op 9 oktober, maar dat is een weekje verzet. Dan zullen al onze spulletjes netjes worden ingepakt en in een container worden gestopt. Tot nu toe is er nog weinig veranderd. Koos werkt gewoon, ik heb zelf nog wat ingevallen en Rens doet wat hij altijd doet. Ik denk dat, zodra we gaan inpakken, het idee wat meer begint te landen. We zullen verhuizen naar Amerika..Aaaaah!

Gelukkig hoeven we met inpakken eigenlijk niets te doen. De verhuizers doen dat allemaal, zodat zij volledig verantwoordelijk zijn voor eventuele vermissing en schade. Wij hoeven alleen maar te zeggen wat wel en niet mee gaat.

We zullen straks als onze spulletjes onderweg zijn een tijdje in Zaltbommel en een tijdje in Bennekom wonen. Jeroen zal ons huisje betrekken, dat geeft ons wel een heel prettig gevoel. Je wil toch eigenlijk geen vreemden in je huis.

In Amerika zal ht 7 uur vroeger zijn. Dat betekent dat we zeker skype moeten regelen en een computer met geluid en dergelijke. Bellen is anders wel erg duur.

24 oktober houden we ons afscheidsfeest. We krijgen nu al goede redenen om terug naar Nederland te komen. Zoals de bruiloft van onze vrienden ;) Tja,...we zijn nog niet weg of we moeten al weer terug, haha.

We zullen iedereen erg gaan missen, maar gelukkig is reizen tegenwoordig erg makkelijk en kun je elkaar goed in de gaten houden met een webcam :D

Nou voor nu vind ik het wel weer eventjes voldoende. Ik zal wat fotootjes op de site plakken en dan vertel ik de volgende keer weer wat meer.