Jaja, vandaag was de dag van groot onderhoud. Eerst maar eens naar de tandarts. Els d'r gebitje was smetteloos. D'r moet wel binnenkort een kroon op, maar dat wisten we eigenlijk in Nederland al. Nu moet het gewoon echt een keer gebeuren. Mijn smoelwerk met nodige smeedwerk zag er ook wel aardig uit, maar ik moest toch echt maar eens aan de flos. Zo gezegd, zo gedaan, en vanavond heb ik daar dapper een begin mee gemaakt. Maar om dat goed te doen, kost dat behoorlijk wat tijd... Misschien moet ik er een schema voor maken: Maandag boventanden, dinsdag ondertanden, woensdag rechts bovenkiezen, enz. Zondag pauze. Maar dan mag ik het schema wel op het keukenkastje plakken, want dat onthoud ik natuurlijk nooit.
Toen was de auto aan de beurt. Maar daar begon de tandarts niet aan, dus zijn we maar naar de garage gegaan. Ik vermoedde dat rechtsachter een nieuwe schokdemper nodig had, de auto danste een keertje teveel na ieder hobbeltje. En dat voelt niet prettig bij 100km/u! De wegligging is dan behoorlijk beroerd...
Dus fiets achterin, naar de garage, en teruggefietst. Na 25 minuten weer thuis, en daar belt de garage al. Ik kon de auto weer ophalen, want er zijn achter twee nieuwe schokdempers nodig, en die moeten besteld worden... Ik vroeg nog of dat normaal was bij een auto uit 2008 met 40.000 mijl op de teller, maar het kwam vaker voor... En geen garantie meer... Jammer hoor, dure grap. Goeie wegen hier ook.
Nou ja, eerst maar eens aan het werk. Lekker de hele middag gewerkt. Op de fiets terug van de garage kwam ik langs Andrew en Shannon's huis, dus die maar gebeld of ze me konden ophalen om even mijn auto weer op te halen. Scheelt een ritje fietsen, maar nog belangrijker: Scheelt een liter of 3 aan zweet. Dat kon gelukkig, dus op mijn gemak de auto weer opgehaald.
Thuis lekker taco's gegeten en spelletjes gedaan. Goed begin van het weekend wel. Met Els gaat het wat moeizamer, ze is heel moe en heeft overal pijn van die kleine kabouter. Kan dus niet goed slapen, en wordt nog moeier. Tot overmaat van ramp is Rens chagrijnig en dwars, dus dat helpt ook niet. Op een helder moment vanavond maar eens gekeken of dat misschien ligt aan weer een nieuwe kies, en dat lijkt wel zo te zijn. Dus hopelijk is dat van tijdelijke aard en is hij overmorgen weer lief.
Morgen gaat Els naar de volunteer training van de kerk, Christ the King (CTK). We verhuizen namelijk 12 september naar een nieuw eigen gebouw, en die gelegenheid wordt aangegrepen om alle vrijwilligers opnieuw een training te geven gecombineerd met een rondleiding. En Els geeft eens in de maand zondagsschool aan kinderen van een jaar of 7, 8, dus krijgt ze ook een training.
Zelf ben ik afgelopen dinsdagavond geweest. Ik ga namelijk helpen op de parkeerplaats, als onderdeel van het welcoming team. Er zit een man of 50 in dat team... 50 mensen om anderen welkom te heten! Zou je zeggen dat dat toch genoeg is, maar ze zoeken er nog meer...
Er zit wel een mooie filosofie achter. Ikzelf ga dus op de parkeerplaats helpen, mensen een plekje te wijzen zodat alles ordelijk verloopt. Ze verwachten dat de parkeerplaats 85% vol staat op een normale zondag, dus behoorlijk druk. En we willen niet dat nieuwe mensen gefrustreerd raken omdat ze geen parkeerplek kunnen vinden en zodoende chagrijnig een slechte eerste indruk van onze kerk krijgen. We hebben aparte 'First time visitor' plekken vlakbij de ingang, dus nieuwelingen worden behandeld als VIPs. En van ons krijgen ze als het goed is de eerste glimlach of vriendelijk woord. Ongeveer 6 personen per zondag.
Dan staat er bij de deur een ander team. Dat team wijst mensen de weg in het gebouw: 'Welkom, hoe is het met u? Ik ben die en die, leuk dat u er ook bent. Daar is de kerkzaal, daar de kinderoppas, daar de toiletten, daar de kapstok, hier is een mooie folder met informatie over onze kerk.' Ongeveer 6 personen per zondag.
Bij de ingang van de kerkzaal staan mensen de liturgie uit te delen, en er staan mensen die een plek kunnen aanwijzen. Ook ongeveer 6 personen per zondag.
En dan hebben we na de dienst de koffieschenkers en de kletserts. Koffie schenken spreekt voor zich, ongeveer 4 personen per zondag. Kletsers staan koffie te drinken en op te letten of er mensen zijn die alleen staan, nieuw zijn, kortom, die eruit zien alsof ze aangesproken willen worden. Dat doen ze dan, en vervolgens proberen ze die mensen te koppelen aan mensen uit dezelfde wijk, van dezelfde leeftijd, met eenzelfde soort baan, of wat dan ook. Ongeveer 4 personen per zondag.
Dat is dus ongeveer 26 personen per zondag, en dan proberen ze iedereen 1 keer per maand op te laten draven. Dan heb je dus 104 mensen nodig... En het welcoming team is niet het enige team... Els is dus kinder lerares, daar zoeken ze er ook nog 25 van. Dan heb je nog volwassenen leraren, oppassers voor jonge kinderen, autorijders om mensen op te halen, voorzangers voor tijdens de dienst, opbouwers en afbrekers van van alles en nog wat, mensen van het geluid, muzikanten... Er is genoeg te doen.
De filosofie van het welcoming team is: Contact, Connection, Community. Contact is dus als eerste op de parkeerplaats, daarna bij de deur. Connection is het koffiedrinken en mensen bij elkaar proberen te brengen. En dat bouwt Community, gemeenschap. Er worden ook twee regels bij gehanteerd: De 5-minute rule en de 10 feet rule. De eerste vijf minuten na de dienst mag je niet met bekenden praten (dus kennis maken met onbekenden), en iedereen die binnen 10 feet (3m) afstand komt, moet je een blijk van erkenning geven, door een groet, knikje of glimlach oid.
Klinkt erg opgelegd, is het ook. Maar het werkt denk ik wel. Ze maken er echt een studie van, en proberen met marketing achtige methodes de kerk te laten groeien en een hechte gemeenschap te bouwen. En ergens denk ik dat het wel goed werkt.
Nou ja, genoeg weer, als je er nog eens wat over wilt weten dan mail je maar. Groetsels, en een goed weekend,
Koos, Els en Rens
vrijdag 27 augustus 2010
zaterdag 21 augustus 2010
Verjaardag
Augustus is de maand van de verjaardagen en feestjes en dat soort dingen. Kindjes van vriendinnen, onze trouwdag, broer Nieko, zus Midley, ikzelf, vrienden en vriendinnen. Je moet echt de agenda in de gaten houden anders vergeet je er een. Maar da geeft wel reden tot het eten van taart (of in ieder geval het maken ervan) Ik heb in Houston een spekjestaart gemaakt. Kinderspekjes dan he, met kwark en een cakebodem. Eerst konden we al geen cakemeel vinden, na een hoop gevraag is dat gelukt en kon ik in ieder geval de bodem creeeren. Toen op zoek naar spekjes, hebben ze hier helemaal niet, dus marshmallows gebruikt, iets minder smaakvol, maar doen t ook goed hoor. Dan NEDERLANDSE gelatine blaadjes gebruikt. Die had mama een tijdje geleden al opgestuurd, want die kon ik hier ook niet vinden. Toen hadden we nog kwark nodig. Kennen ze ook niet, nog noooooit van gehoord. Dus griekse yoghurt gebruikt, das ook wel aardig dik. Maar..... De spekjestaart was dan ook wel heel mooi gelukt. Beetje rode kleurstof erin, dan ziet ie er wat feestelijker uit. En dan kun je toch een nederlands recept maken.
JD en Sarah, onze vrienden hier, wilden wel op Rens passen, zodat Koos en ik een avondje uit konden. Koos had een mooi restaurant uitgezocht. Rudi Lechner Heritage voedsel. Rudi komt uit Duitsland/oostenrijk en heeft een restaurant geopend met allemaal duitse, alpenachtige maaltijden. LEKKER! Ik had een lams...poot? en als vooraf een SUPEROVERVERRUKKULUKE Goulashsoep. Koos had uiensoep en een GypsySchnitzel. Die was ietsje minder geslaagd, maar ook goed te eten. Als toetje hadden we lekker Apfelstrudel mit Sahne en Cappucino. We hebben genoten. Super snelle bediening. En ze liepen zo leuk in jurkjes en lederhozen. En we hebben Rudi zelf ontmoet, want die liep gewoon rondjes en te kletsen. Hij was helemaal gek van skien, en vond dat je hier in Amerika veeeeel beter kon skien dan in Europa. In europa is t meer feest dan skien, en de sneeuw was hier wel beter.
Het super leuke was, dat er een livemuziekbandje was. Een man een vrouw. De vrouw speelde accordeon, en de man speelde alles.... Tuba, electrische gitaar, alpenhoorn, hij kon zelfs JODELEN. Ik vette pret natuurlijk. Jodelen is een kunst en hij deed het zo leuk. En dan lekker liedjes in het Duits zingen. Heerlijk. Ja t was echt heeel erg leuk.
Vandaag met Rens naar de dierentuin geweest. En hij vind de Olifanten en de vissen het leukst. In het vissengedeelte kun je ook kijken naar Naakte molratten en grondeekhoorntjes. Dat vind hij allemaal geweldig. maar vissen...die zijn toch t mooist. En die kan die ook noemen, dat scheelt vast ook wel wat. Hij herkent elke keer dat we gaan weer wat meer beesten. de Flamingo's vond hij ook erg mooi, maar die stonken enorm.
We hebben ook een shoebill stork gezien. WErkelijk...je gelooft niet dat werkelijk bestaat. Tis zo apart. Net alsof die nep is. En hij loopt ook enorm gek. Heel voorzichtig. tis echt een fantasiebeest, maar dan wel iemand met weinig fantasie, haha! Echt leuk om je over zo iets aparts te verwonderen. Dan bedenk je je ineens hoe kinderen zich moeten voelen met alle nieuwe dingen die ze zien.
Oh ja ik heb nog niet eens verteld wat ik voor mn verjaardag heb gehad, want dat is ook best leuk natuurlijk. Veel amerikanen hebben van die heeeerlijke schommelstoelen. Die heb je in alles soorten maten en tijden. Ik heb er ook eentje gekregen. Hij is redelijk oud, doet t prima, maar er moet een nieuw jasje omheen, dus daar ben ik nu druk mee aan t naaien. T meeste is nu wel af. De voetenbank alleen is al leuk. Rens klimt er overheen alsof het niets is. Hij stiefelt er soms wel bijna af, maar hij heeft een heel goed evenwichts gevoel. En naast de schommelstoel heb ik ook nog een hele mooie fotocollage gekregen van onze laaste strandbezoek. Koos had de fotos in grijswaarden gezet, met in elke foto een kleurendetail. Zijn oranje zwembroek, of Rens zijn hoedje, of zn hempje. Heel schattig. En als Collage is het echt heel mooi. Ik zal em hier eens inplakselen....
Ik zie dat de foto's niet zo heel goed te zien zijn, dus we zetten ze ook wel eventjes op picasa. Nu is Rens wakker, dus ga ik er weer van tussen. Tot ziens, of schrijfs, of skypes of nog wat anders.
Update: De foto's uit de collage staan ook op picasa.
JD en Sarah, onze vrienden hier, wilden wel op Rens passen, zodat Koos en ik een avondje uit konden. Koos had een mooi restaurant uitgezocht. Rudi Lechner Heritage voedsel. Rudi komt uit Duitsland/oostenrijk en heeft een restaurant geopend met allemaal duitse, alpenachtige maaltijden. LEKKER! Ik had een lams...poot? en als vooraf een SUPEROVERVERRUKKULUKE Goulashsoep. Koos had uiensoep en een GypsySchnitzel. Die was ietsje minder geslaagd, maar ook goed te eten. Als toetje hadden we lekker Apfelstrudel mit Sahne en Cappucino. We hebben genoten. Super snelle bediening. En ze liepen zo leuk in jurkjes en lederhozen. En we hebben Rudi zelf ontmoet, want die liep gewoon rondjes en te kletsen. Hij was helemaal gek van skien, en vond dat je hier in Amerika veeeeel beter kon skien dan in Europa. In europa is t meer feest dan skien, en de sneeuw was hier wel beter.
Het super leuke was, dat er een livemuziekbandje was. Een man een vrouw. De vrouw speelde accordeon, en de man speelde alles.... Tuba, electrische gitaar, alpenhoorn, hij kon zelfs JODELEN. Ik vette pret natuurlijk. Jodelen is een kunst en hij deed het zo leuk. En dan lekker liedjes in het Duits zingen. Heerlijk. Ja t was echt heeel erg leuk.
Vandaag met Rens naar de dierentuin geweest. En hij vind de Olifanten en de vissen het leukst. In het vissengedeelte kun je ook kijken naar Naakte molratten en grondeekhoorntjes. Dat vind hij allemaal geweldig. maar vissen...die zijn toch t mooist. En die kan die ook noemen, dat scheelt vast ook wel wat. Hij herkent elke keer dat we gaan weer wat meer beesten. de Flamingo's vond hij ook erg mooi, maar die stonken enorm.
We hebben ook een shoebill stork gezien. WErkelijk...je gelooft niet dat werkelijk bestaat. Tis zo apart. Net alsof die nep is. En hij loopt ook enorm gek. Heel voorzichtig. tis echt een fantasiebeest, maar dan wel iemand met weinig fantasie, haha! Echt leuk om je over zo iets aparts te verwonderen. Dan bedenk je je ineens hoe kinderen zich moeten voelen met alle nieuwe dingen die ze zien.
Oh ja ik heb nog niet eens verteld wat ik voor mn verjaardag heb gehad, want dat is ook best leuk natuurlijk. Veel amerikanen hebben van die heeeerlijke schommelstoelen. Die heb je in alles soorten maten en tijden. Ik heb er ook eentje gekregen. Hij is redelijk oud, doet t prima, maar er moet een nieuw jasje omheen, dus daar ben ik nu druk mee aan t naaien. T meeste is nu wel af. De voetenbank alleen is al leuk. Rens klimt er overheen alsof het niets is. Hij stiefelt er soms wel bijna af, maar hij heeft een heel goed evenwichts gevoel. En naast de schommelstoel heb ik ook nog een hele mooie fotocollage gekregen van onze laaste strandbezoek. Koos had de fotos in grijswaarden gezet, met in elke foto een kleurendetail. Zijn oranje zwembroek, of Rens zijn hoedje, of zn hempje. Heel schattig. En als Collage is het echt heel mooi. Ik zal em hier eens inplakselen....
Ik zie dat de foto's niet zo heel goed te zien zijn, dus we zetten ze ook wel eventjes op picasa. Nu is Rens wakker, dus ga ik er weer van tussen. Tot ziens, of schrijfs, of skypes of nog wat anders.Update: De foto's uit de collage staan ook op picasa.
maandag 9 augustus 2010
Binnenstebuitenpretje
Grinnik, ik wilde even opzoeken waar we nou allemaal gereden hebben om de boerderij van ome Gijs en tante Mien op te zoeken, in Minnesota, maar ik kan het niet meer vinden... Wel ongeveer, maar ik kan de boerderij zelf in Google niet meer vinden. En dan te bedenken dat ome Gijs onderweg af en toe even goed moest nadenken waar we nou waren, en dan zei die: "Er is zoveel veranderd!" Zoek maar even een bovenaanzichtje van zuidwest Minnesota op Google maps, alles lijkt op elkaar! Alleen maar mais en rechte wegen. Wat kan daar nou aan veranderen?
Gisteren naar Galveston Beach geweest, en daar zagen we weer wat Pelikanen rondvliegen. Cornee had daar een leuk rijmpje van:
There once was a bird named Pelican.
His beek can hold more than his belly can.
His beek can store food for a week,
And I don't know how the hell he can.
(In het Nederlands rijmt het niet, maar:
Er was eens een vogel genaamd pelikaan.
Zijn snavel houdt meer dan zijn buik kan.
Zijn snavel kan voedsel opslaan voor een week,
En ik zou niet weten hoe hij dat kan.)
Gisteren naar Galveston Beach geweest, en daar zagen we weer wat Pelikanen rondvliegen. Cornee had daar een leuk rijmpje van:
There once was a bird named Pelican.
His beek can hold more than his belly can.
His beek can store food for a week,
And I don't know how the hell he can.
(In het Nederlands rijmt het niet, maar:
Er was eens een vogel genaamd pelikaan.
Zijn snavel houdt meer dan zijn buik kan.
Zijn snavel kan voedsel opslaan voor een week,
En ik zou niet weten hoe hij dat kan.)
vrijdag 6 augustus 2010
Vervolg Minnesota
De foto's staan inmiddels op picasa, maar nu het vervolg van het verhaal nog.
Vrijdagmorgen hebben we een heerlijk ontbijt gehad bij ome Gijs en tante Mien: Gebakken eieren met spek, zelfgemaakte broodjes met zelfgemaakte jam, fruit, caramel rolls en wafles. We bleven nog een beetje hangen, gezellig wat kletsen enzovoorts. Tante Mien gaf ons een boekje over een gebeurtenis met de Sioux indianen, vlakbij hun oude boerderij. We zijn er nog niet in begonnen, maar indrukwekkend is het nog steeds. Verder kregen we het door haar zelf geschreven boekje 'Sheltered under His wings', wat pa en ma Hoefakker en waarschijnlijk wel meer familieleden al op de plank hebben staan. Ik had het zelf al gelezen, maar Els nu ook. Het gaat over de gebeurtenissen die zij hebben meegemaakt tijdens de tweede wereldoorlog. Ze waren toen nog niet getrouwd, maar kenden elkaar al wel, tante Mien was toen al een goede vriendin van oma Hoefakker.
Verder had ome Gijs een boekwerk met het hele voorgeslacht van de Beukhof's liggen, wat terug gaat tot 17 nog wat, 1716 geloof ik. Oudoudoudoudoud. Veel voorvaderen liggen begraven in Ede op het oude kerkhof, misschien maar eens overheen lopen met dat boek in de hand. Van later ligt er ook een aantal op het kerkhof in Bennekom, wat ik al wist, maar er ligt meer familie dan ik dacht. Dus van de Beukhof-kant komen we in ieder geval uit de buurt, het schijnt dat de Hoefakkers ooit uit de Betuwe zijn komen overwaaien(varen).
We zouden met de lunch bij Cornee en Heather zijn, dus om een uur of half tien zijn we die kant op gereden. Met een koffiepauze hebben we er zo'n 2.5/3 uur over gedaan. Na heel even zoeken (twee huizen te ver), hadden we het gevonden. Cornee kwam al aangelopen, en heeft ons de cabin, het meer, de steiger, de boot en alles laten zien. Even later kwam Heather ook aan. Van het meeste hebben we wel foto's, maar helaas niet van het meubilair. Dat was gemaakt door een vriend van hem, van hele boomstammen zeg maar.
Wat voorbeelden: Zoek op www.google.com naar images van 'log furniture'.
Echt heel knap, en heel heel heel mooi. 's Middags lekker rustig aan gedaan, een beetje vissen vanaf de steiger, een spelletje met golfballetjes overgooien en genieten van het uitzicht en de rust. Toen gingen we een eindje rijden om een fishing license te halen, en daar tovert die meneer Cornee even een prachtige rode Jeep Wrangler zonder dakkie uit z'n schuur. Hij had de deuren eruit gehaald, heerlijk open en vrij.
Ik deed mijn gordel om, zegtie: Ja, dat moet ik eigenlijk ook maar doen. Soms doe ik het niet, want het is veiliger. Ik vraag: Wat bedoel je, zonder gordel veiliger? Nee, zegtie, zonder gordel is het niet zo veilig, dus soms laat ik hem af. I like the dangerous feeling! Grinnik, ja, zo kun je het ook bekijken. Hadden we die fishing license gehaald, zegtie: Kom, laten we een eindje gaan rijden! Lekker country muziekje aan, in de open lucht door een lege staat heen rijden.
Weer terug bij de cabin nog wat spelletjes gedaan, lekker gegeten (Lindsay was inmiddels ook gearriveerd) en toen met de boot eruit om wat te gaan vissen. Weer terug, Rens op bed leggen, en Cornee en ik gingen nog even het meer op om te vissen tot het donker werd. Binnen aangeschoven bij het spelletje Rummikub wat Heather, Lindsay en Els al begonnen waren.
Heerlijk, wat een vrijheid en eenvoudige rust! Hier gaan we ons wel een weekendje vermaken!
De volgende morgen zouden Cornee en ik weer vroeg gaan vissen (we moeten toch een maaltijd bij elkaar kunnen krijgen), dus om zes uur was ik wakker. Koffie zetten, op Cornee's deur kloppen, foto's maken van de mist boven het meer (zie foto's), boekje lezen, nog een keer kloppen, daar komt Cornee ook, en het meer op. We hebben in een uur nog twee visjes gevangen. We hebben ook de andere kant geprobeerd, maar het mocht niet baten. Misschien moet iemand dat roepen vanaf de kant voordat dat werkt. Maar twee visjes zijn ook lekker, en bij de vissen die we de vorige dag al hadden wordt het wel wat.
Ik heb geen idee wat we de rest van de morgen hebben gedaan, beetje tafeltennissen, vissen vanaf de steiger, ontbijten, lunchen... O ja, we zijn nog naar het strandje geweest. Ook leuk.
's Middags gingen we waterskieen, geweldig! Tweede keer lukte het, gaaf hoor. Die boot van Cornee gaat 55 mijl per uur, da's ruim 80 km per uur... Tijdens het skieen gingen we gelukkig 'maar' 30mph (50km/u), maar dat voel je goed genoeg in je armen, schouders en rug als je stopt. Het vallen is niet heel erg (of ik heb geluk gehad). Laurel was er inmiddels ook, en Lindsay en Laurel deden het vrolijk met twee voeten op 1 ski, want dan kun je makkelijker sturen. Nou, ik vond twee ski's wel best, en ik kon ook naar rechts en naar links. Supergaaf!
's Avonds na het eten nog op de tube (band). Ik dacht dat dat wel minder moeilijk zou zijn, maar man, dat gaat hard! Het was eigenlijk geen band, maar de bovenkant was helemaal plat. Diameter ruim anderhalve meter, lig je met zn tweeen naast elkaar, en dan probeert de boot bestuurder je eraf te slingeren. En Cornee heeft dat wel vaker gedaan denk ik. Er komt minder techniek bij kijken (nog wel wat), maar wat een brute kracht! Soms weet je niet wat boven of beneden is als je eraf bent gegooid.
's Avonds nog een lekker kampvuurtje, gezellig. 's Ochtends de vis opgegeten (ja, met het ontbijt), en dat smaakte prima. Toen om een uur of negen vertrokken richting Martin en Jan in Minneapolis (Excelsior).
Daar waren Tom (jongste zoon, 27 jaar) en vriendin Megan ook, en Stacy (tweede dochter, 31(?) jaar). Voor degenen die het nog niet weten (van de familie): Stacy gaat begin september trouwen, en Christine (oudste dochter, 33(?) jaar, was er niet) is in verwachting van een tweeling!
's Middags hebben we wat rondjes gevaren, eerst op de pontoon: Een soort woonkamer op het water. Later op de speedboot, weer op de tube en later waterskieen. De tube was dit keer wat kleiner, en we lagen er nog wel met z'n tweeen op, dus nog wat moeilijker. Maar Martin deed wat rustiger aan dan Cornee, dus het ging allemaal goed. Waterskieen was weer geweldig, ik kon bijna springen op de hekgolf van de speedboot. Af en toe waren er wat teveel golven, van andere boten, en dan lig je in het water. Ook leuk, plotseling lig je en hoor je kgrblkgffggllkblg, en dan kom je weer boven. Nog een keer!
's Avonds lekker buiten gezeten, gezellig kletsen en vleermuizen proberen te vangen. Dat was de eerste keer dat ik washandjes miste in de USA, want die hebben ze hier niet. En een handdoek is te groot, daar komen vleermuizen niet op af.
Maandagmorgen heel vroeg (6 uur) naar het vliegveld gereden, en maandagmiddag waren we (via Denver) weer in Houston. Wat een vakantie! Nu weer aan het werk. Of eigenlijk is het alweer weekend.
Nou, de foto's staan op picasa dus, en voor het volgende broersweekend: Waterskieen! Of wakeboarden, dat zouden we eigenlijk al doen he? Ik heb er zin in.
Vrijdagmorgen hebben we een heerlijk ontbijt gehad bij ome Gijs en tante Mien: Gebakken eieren met spek, zelfgemaakte broodjes met zelfgemaakte jam, fruit, caramel rolls en wafles. We bleven nog een beetje hangen, gezellig wat kletsen enzovoorts. Tante Mien gaf ons een boekje over een gebeurtenis met de Sioux indianen, vlakbij hun oude boerderij. We zijn er nog niet in begonnen, maar indrukwekkend is het nog steeds. Verder kregen we het door haar zelf geschreven boekje 'Sheltered under His wings', wat pa en ma Hoefakker en waarschijnlijk wel meer familieleden al op de plank hebben staan. Ik had het zelf al gelezen, maar Els nu ook. Het gaat over de gebeurtenissen die zij hebben meegemaakt tijdens de tweede wereldoorlog. Ze waren toen nog niet getrouwd, maar kenden elkaar al wel, tante Mien was toen al een goede vriendin van oma Hoefakker.
Verder had ome Gijs een boekwerk met het hele voorgeslacht van de Beukhof's liggen, wat terug gaat tot 17 nog wat, 1716 geloof ik. Oudoudoudoudoud. Veel voorvaderen liggen begraven in Ede op het oude kerkhof, misschien maar eens overheen lopen met dat boek in de hand. Van later ligt er ook een aantal op het kerkhof in Bennekom, wat ik al wist, maar er ligt meer familie dan ik dacht. Dus van de Beukhof-kant komen we in ieder geval uit de buurt, het schijnt dat de Hoefakkers ooit uit de Betuwe zijn komen overwaaien(varen).
We zouden met de lunch bij Cornee en Heather zijn, dus om een uur of half tien zijn we die kant op gereden. Met een koffiepauze hebben we er zo'n 2.5/3 uur over gedaan. Na heel even zoeken (twee huizen te ver), hadden we het gevonden. Cornee kwam al aangelopen, en heeft ons de cabin, het meer, de steiger, de boot en alles laten zien. Even later kwam Heather ook aan. Van het meeste hebben we wel foto's, maar helaas niet van het meubilair. Dat was gemaakt door een vriend van hem, van hele boomstammen zeg maar.
Wat voorbeelden: Zoek op www.google.com naar images van 'log furniture'.
Echt heel knap, en heel heel heel mooi. 's Middags lekker rustig aan gedaan, een beetje vissen vanaf de steiger, een spelletje met golfballetjes overgooien en genieten van het uitzicht en de rust. Toen gingen we een eindje rijden om een fishing license te halen, en daar tovert die meneer Cornee even een prachtige rode Jeep Wrangler zonder dakkie uit z'n schuur. Hij had de deuren eruit gehaald, heerlijk open en vrij.
Ik deed mijn gordel om, zegtie: Ja, dat moet ik eigenlijk ook maar doen. Soms doe ik het niet, want het is veiliger. Ik vraag: Wat bedoel je, zonder gordel veiliger? Nee, zegtie, zonder gordel is het niet zo veilig, dus soms laat ik hem af. I like the dangerous feeling! Grinnik, ja, zo kun je het ook bekijken. Hadden we die fishing license gehaald, zegtie: Kom, laten we een eindje gaan rijden! Lekker country muziekje aan, in de open lucht door een lege staat heen rijden.
Weer terug bij de cabin nog wat spelletjes gedaan, lekker gegeten (Lindsay was inmiddels ook gearriveerd) en toen met de boot eruit om wat te gaan vissen. Weer terug, Rens op bed leggen, en Cornee en ik gingen nog even het meer op om te vissen tot het donker werd. Binnen aangeschoven bij het spelletje Rummikub wat Heather, Lindsay en Els al begonnen waren.
Heerlijk, wat een vrijheid en eenvoudige rust! Hier gaan we ons wel een weekendje vermaken!
De volgende morgen zouden Cornee en ik weer vroeg gaan vissen (we moeten toch een maaltijd bij elkaar kunnen krijgen), dus om zes uur was ik wakker. Koffie zetten, op Cornee's deur kloppen, foto's maken van de mist boven het meer (zie foto's), boekje lezen, nog een keer kloppen, daar komt Cornee ook, en het meer op. We hebben in een uur nog twee visjes gevangen. We hebben ook de andere kant geprobeerd, maar het mocht niet baten. Misschien moet iemand dat roepen vanaf de kant voordat dat werkt. Maar twee visjes zijn ook lekker, en bij de vissen die we de vorige dag al hadden wordt het wel wat.
Ik heb geen idee wat we de rest van de morgen hebben gedaan, beetje tafeltennissen, vissen vanaf de steiger, ontbijten, lunchen... O ja, we zijn nog naar het strandje geweest. Ook leuk.
's Middags gingen we waterskieen, geweldig! Tweede keer lukte het, gaaf hoor. Die boot van Cornee gaat 55 mijl per uur, da's ruim 80 km per uur... Tijdens het skieen gingen we gelukkig 'maar' 30mph (50km/u), maar dat voel je goed genoeg in je armen, schouders en rug als je stopt. Het vallen is niet heel erg (of ik heb geluk gehad). Laurel was er inmiddels ook, en Lindsay en Laurel deden het vrolijk met twee voeten op 1 ski, want dan kun je makkelijker sturen. Nou, ik vond twee ski's wel best, en ik kon ook naar rechts en naar links. Supergaaf!
's Avonds na het eten nog op de tube (band). Ik dacht dat dat wel minder moeilijk zou zijn, maar man, dat gaat hard! Het was eigenlijk geen band, maar de bovenkant was helemaal plat. Diameter ruim anderhalve meter, lig je met zn tweeen naast elkaar, en dan probeert de boot bestuurder je eraf te slingeren. En Cornee heeft dat wel vaker gedaan denk ik. Er komt minder techniek bij kijken (nog wel wat), maar wat een brute kracht! Soms weet je niet wat boven of beneden is als je eraf bent gegooid.
's Avonds nog een lekker kampvuurtje, gezellig. 's Ochtends de vis opgegeten (ja, met het ontbijt), en dat smaakte prima. Toen om een uur of negen vertrokken richting Martin en Jan in Minneapolis (Excelsior).
Daar waren Tom (jongste zoon, 27 jaar) en vriendin Megan ook, en Stacy (tweede dochter, 31(?) jaar). Voor degenen die het nog niet weten (van de familie): Stacy gaat begin september trouwen, en Christine (oudste dochter, 33(?) jaar, was er niet) is in verwachting van een tweeling!
's Middags hebben we wat rondjes gevaren, eerst op de pontoon: Een soort woonkamer op het water. Later op de speedboot, weer op de tube en later waterskieen. De tube was dit keer wat kleiner, en we lagen er nog wel met z'n tweeen op, dus nog wat moeilijker. Maar Martin deed wat rustiger aan dan Cornee, dus het ging allemaal goed. Waterskieen was weer geweldig, ik kon bijna springen op de hekgolf van de speedboot. Af en toe waren er wat teveel golven, van andere boten, en dan lig je in het water. Ook leuk, plotseling lig je en hoor je kgrblkgffggllkblg, en dan kom je weer boven. Nog een keer!
's Avonds lekker buiten gezeten, gezellig kletsen en vleermuizen proberen te vangen. Dat was de eerste keer dat ik washandjes miste in de USA, want die hebben ze hier niet. En een handdoek is te groot, daar komen vleermuizen niet op af.
Maandagmorgen heel vroeg (6 uur) naar het vliegveld gereden, en maandagmiddag waren we (via Denver) weer in Houston. Wat een vakantie! Nu weer aan het werk. Of eigenlijk is het alweer weekend.
Nou, de foto's staan op picasa dus, en voor het volgende broersweekend: Waterskieen! Of wakeboarden, dat zouden we eigenlijk al doen he? Ik heb er zin in.
Abonneren op:
Posts (Atom)