over Amerikaanse kraamtijd

Dag allemaal,
Verschillende mensen hebben mij gevraagd of het anders is om zwanger te zijn in Amerika. En hoe men dat hier doet met bevallen en de kraamtijd. Nou weet ik ook niet alles, maar ik kan zeker wel wat vertellen.
De meeste mensen hier gaan naar een OB/GEN verloskundige/gyneacoloog. Altijd in het ziekenhuis,want dat is hier normaal. Je hebt in principe net zoveel zwangerschapsbezoekjes als in Nederland, maar de OB/GEN heeft t altijd zo druk. Ze zijn kortaf en vliegen door een bezoekje heen. Weinig tijd voor persoonlijk contact ofzo. (dit weet ik niet uit ervaring, maar van horen zeggen) Er zullen vast ook heel vriendelijke OB/GEN's zijn die alle tijd voor je nemen.
Tegen de tijd dat je weeen krijgt ga je naar het ziekenhuis en daar wordt de baby geboren. Dat is als alles normaal gaat. Veel bevallingen worden ingeleid. Want dat komt dan beter uit voor de negen tot vijf baan van de OB/GEN...
Verder zijn hier allemaal rare dingen die ze met je baby doen als hij net geboren is. Ze krijgen een of ander antibioticum in de oogjes gedruppeld, tegen een ziekte waarvan je als moeder wel weer of je t hebt of niet. De babies gaan daar heel wazig van kijken. leuk begin van je leven... Verder krijgen ze een vitamine K shot, tegen bloedingen. In Nederland geef je dat volgens mij met druppeltjes. En de rest weet ik eigenlijk niet meer. Wel krijgen ze een test voor geelzucht, krijgen ze dus NOG een prik. terwijl je geelzucht ook wel kan contateren door gewoon naar de baby te kijken.
Toen ik na vier dagen bij de kinderarts kwam met Thomas, wilde de zuster hem ook die prik geven. Ik weigerde dat natuurlijk want Thomas is niet geel, hij is ROOD! Dus de zuster naar de dokter om advies te vragen, die kijkt ff snel naar Thomas en zegt dat het ook niet nodig is, want hij was niet geel. Nou vraag ik je!! Als ik niet geweigerd had, hadden ze Thomas gewoon lek zitten prikken daar!
Ik wilde natuurlijk niet alla Americana in het ziekenhuis bevallen, dus had ik Kellie gevonden. De verloskundige die thuisbevallingen doet. Ook dat gaat wel heel anders. Je moet een soort bevallingscursus volgen met je man ( 5 avonden geloof ik)Dat vond Koos natuurlijk HELEMAAL niet leuk! En daar krijg je dan allerlei dingen te horen. Dingen die je weet, en dingen die je niet weet, en dingen die je helemaal niet wilt weten! Maar goed, verplicht dus dat doe je dan maar en je leert er altijd wel wat van. Bovendien is het wel leuk om andere zwangeren te ontmoeten. We hadden een vrouw op de groep, die nog niet zo oud was, en dit was haar zevende kindje! De eerst had ze toen ze 18 was. Kellie had ook een lijst met wazige dingen die je in huis moest halen, we hebben de helft niet gebruikt, maar dan kwam deels doordat Kellie er niet bij was. Verder zijn ze erg homeopatisch ingesteld, en daar is nix mis mee, en dieet is erg belangrijk. Ze gaan er van uit dat je lichaam in principe een baby maakt die jouw lichaam er ook uit kan krijgen. Als je teveel suiker eet, dan gaat dat naar de baby waardoor die te groot wordt. Leuke theorie, en vast wel waar ook, maar laat maar eens negen maanden alles staan met suiker erin. Dat lukt dus gewoon niet, verder moest je veel proteinen eten en weinig lege calorieen en weet ik wat allemaal. Ik moest veel fruit en noten. Noten en al die andere proteine liflafjes zijn KEIDUUR! Griekse Yoghurt bijvoorbeeld. Das gewoon onbetaalbaar. Maar goed, Thomas is er, en ik heb me niet echt aan dat dieet gehouden. Bij vlagen misschien.
Omdat ze in Texas geen idee hebben wat een kruik is, stoppen ze hier hydrofielluiers of flanellen doeken in de over. Die worden dan lekker warm en daar stop je je baby in. Na de bevalling wordt de navelstreng niet doorgeknipt maar laten ze de baby eerst drinken, zolang als hij wil, en dat is soms wel drie of vier uur. THomas ook!!! Hongerlap, hij het nu nog. Ondertussen temperaturen ze hem steeds onder zn arm, daar heeft hij het minste last van. Na het drinken doet Kellie alle checks en dan mag Koos de navelstreng doorknippen. Na alle checks mochten ik en Thomas lekker in het kruidenbad. Niet een rosemarijn badje ofzo hoor, je ruikt t niet, maar t zijn kruiden voor de heling van alles wat stuk is. Ook de navelstreng schijnt er sneller mee af te vallen. Dat bad zou je twee keer op een dag moeten doen, maar dat lukte ons niet zo goed. Maar elke keer dat we gingen was het toch wel weer erg lekker.
Toen kwam de echte kraamtijd. In Amerika bevalt iedereen in t ziekenhuis, daar blijven ze een dag en worden ze voorgelicht over hoe je voor een baby zorgt. Er worden ook cursussen gegeven over dat soort dingen in het ziekenhuis. Daarna sta je er gewoon alleen voor. JE moet dus je naaste omgeving om hulp vragen als je dat nodig hebt en je man vragen om zn kostbare vrije dagen op te nemen (want Amerikanen hebben er niet zoveel als Nederlanders). Koos was ook vrij de eerste dagen, maar hij heeft natuurlijk Nederlandse kraamdagen verlof. Maandagochtend was Thomas geboren en woensdagmiddag kwamen Mama en Liesbeth aan om voor ons te zorgen. Dat was heel fijn, want daardoor kon ik weer rust nemen die ik de eerste dagen moeilijker kon vinden(ben wel netjes boven in mn bed gebleven hoor) Koos heeft heel goed voor mij gezorgt, maar kwam daardoor zelf bijna niet aan rusten toe. Gelukkig werd Rens goed opgevangen door vrienden van ons. Wij doen daar vaak spelletjes en de kinderen spelen vaak samen, dus Rens is daar bekend en had er ook al wel eerder geslapen. Dat gaf ons de tijd om Maandag echt helemaal op Thomas gericht te zijn. Dinsdag was Rens gewoon weer thuis, vanaf smiddags. Vanuit de kerk regelen ze hier je maaltijden. Als je heel ziek bent, of net bevallen, of niet in staat om je eigen eten te maken, dan maken mensen uit de kerk dat voor je. Dus maandag kwamen vrienden een lekkere pizza langsbrengen, Dinsdag kregen we maaltijd soep met brood en een heerlijk appelcrumble als toetje en woensdag kwamen er twee mensen opdagen met een heerlijke gerookte kip en spinaziesalade en nog weer zon lekker toetje. Iets met Chocolade dus dat is altijd goed. Hoe dan ook, er werd en wordt goed voor ons gezorgd. Iedereen zegt dat je maar moet bellen als je wat nodig hebt, of bel maar als je Rens even kwijt moet. Echt helemaal super. Zonder steun van de kerk zou het hier echt moeilijk overleven zijn. Vandaag zijn Thomas en ik ook voor t eerst naar de kerk geweest. Toen de preek zon beetje begon kreeg Thomas honger, dus ben ik met hem naar het voedingskamertje gegaan. Daar zat Molly met baby Everett. Everett is precies een maand ouder dan Thomas. In het kamertje kun je luiers verschonen en staan relaxte stoelen om te voeden. Aan de muur hangt een mega flatscreen waarop je de dienst kunt volgen. Nu moet ik toegeven dat Molly en ik het een en ander van de dienst hebben gemist. Want je moet natuurlijk eerst je medekamergenoten vragen hoe ze heten en hoe de baby heet en of er nog meer kinderen zijn en hoe oud die dan zijn en waar je vandaan komt enz enz enz... De volgende keer zullen we netjes luisteren.
Al met al een hoop ervaringen. Sommige heel prettig, andere wat minder. Ik zou er niet voor kiezen nog een baby in een ander land te krijgen. Voor zover je dat voor t kiezen hebt mag de volgende gewoon in NEderland komen. :)
Als je nog meer vragen hebt over kraam bevallen en dergelijke, stel ze gerust. Als ik t weet dan vertel ik er meer op. Nu moet Rensje lekker naar bed. Adios!

Thomas the Texan

Niet Thomas the Train nee. Het is een echte Texan. Toen hij was geboren had hij gelijk al een mooie rode kleur, een echte Redneck dus. En hij doet alles wat hij moet doen zo goed: Eten, slapen en luiers vies maken. Daarnaast rolt hij af en toe bijna om, doet wat opdrukoefeningen en houdt zijn hoofd omhoog als hij op zijn buik ligt.
Van de week is hij al twee keer uit geweest, samen met mama, oma en Liesbeth boodschappen doen. Oma en Liesbeth hebben anderhalve week in huis geholpen, en zijn vrijdag weer terug gevlogen naar Nederland. Dus zaterdag was onze eerste dag met zijn viertjes. Het ging heel goed! We zijn zelfs uit geweest 's avonds.
Om een uur of drie, toen Rens weer wakker werd, zijn we in de auto gestapt en naar Bellville, Texas gereden. Daar was de Austin County Fair and Rodeo! Dus Thomas zijn derde uitje was naar een Texaanse plattelands Rodeo... Toch even wat anders dan de Houston Rodeo.
Ik denk dat ik (Koos) de enige man was met een korte broek, iedereen had jeans 'n boots aan. Veel hoeden. Geen (zichtbare) revolvers, dus dat viel weer mee. Maar wel echte Texanen met dito accent. Eerst maar eens een beetje rondgelopen door de tentoonstellingen: Kalkoenen, Kippen, Paarden, Varkens, Koeien, vul maar in. En om even voor half acht begon de show.
De presentator kwam te paard de arena in, met microfoon in de hand. Eerst werd natuurlijk verteld wie de sponsor (Dodge) was, en in vijf minuten werd uitgelegd waarom Dodge trucks zo goed zijn.
Toen kwamen er vrouwen/meisjes te paard met vlag naar binnen. De eerste vlag was de vlag van de United States of America. Ok, mooi. De tweede vlag is de vlag van onze mooie staat Texas. Oei, allemaal staan, en hoed af tegen de borst!
De presentator gaf daarop een toespraak over de United States, dat het sinds ongeveer 200 jaar zo'n geweldige staat is die wereldwijd recht en vrijheid probeert te waarborgen. Dat we zo trots zijn om in een vrij land te leven. Dat we... enz. enz. en de United States of America is de goeiste. Maar zonder gekheid, indrukwekkend was het wel.
En we mogen niet vergeten dat we in dit land vrij zijn om naar onze Heer te gaan, waar we ook zijn. Want 'the first amendment' (eerste artikel) van the Constitution (grondwet) is dat iedereen vrij is om welke religie dan ook te belijden. Dus laten we dat nu doen. En iedereen in die arena ging staan, hoeden weer af, tegen de borst, en er werd gebeden en gedankt voor de avond.
Toen kwam er een verhaal over de US Army, dat we hier mochten zijn omdat op veel plekken ter wereld jonge jongens onze vrijheid waarborgen. Dat we daar dankbaar voor zijn en bij stil moeten staan. En hij spoorde aan tot het schrijven van een brief aan een soldaat. Misschien ken je er niet een persoonlijk, of heb je het adres niet, maar schrijf maar een brief: Beste soldaat, dank je wel voor je inzet.
Toen vertrokken de vlaggen weer uit de arena en kwam de eerste show. Een heleboel cowgirls (ongeveer 30) in glittershirtjes op paarden met Amerikaanse vlaggen die door die arena galoppeerden, kriskras door elkaar en naast elkaar en achter elkaar aan en in rondjes en weet ik het wat. Een soort dans met die 30 paarden, erg mooi.
En verder waren er natuurlijk de spelen als bronc riding (het bekende stier rijden maar dan op een hengst), roping (kalfjes vangen met een lasso), steer wrestling (met een paard achter een kalf aanrennen, van het paard afspringen op de nek van het kalf en dat kalf tegen de grond werken), calf scramble (10 kalfjes worden losgelaten en 20 jongeren proberen ze te vangen met de blote handen) en nog een paar dingen.
Helaas werd Rens behoorlijk moe en dus vervelend, dus we moesten voor het einde maar weer eens naar huis gaan. Er zou nog barrel racing komen (paarden slalom race voor cowgirls) en natuurlijk bullriding (stieren rijden).
Nou ja, er zijn in Texas het hele jaar door ongeveer county fairs en rodeo's, dus wie weet gaan we weer eens. In maart natuurlijk de Houston Rodeo, en dat is de top van de top van Rodeo's.
En het vierde uitje van Thomas is vanmorgen geweest: Naar de kerk! Hij heeft heerlijk geslapen tijdends de dienst, en ongeveer 20 minuten voor het eind kreeg hij honger en is Els eruit gegaan. In ons nieuwe gebouw is een mooie ruimte speciaal ingericht voor het voeden van babies, en daar hangt een televisie om de dienst te volgen.

Jaja, wat een belevenissen weer. De foto's van de rodeo komen online, alleen onze camera stond op het verkeerde standje, dus ze zijn niet allemaal heel mooi geworden... En nu is de oven lekkere scones aan het bakken, dus die hebben we straks vers voor lunch.

Groeten allemaal,
Koos, Els, Rens en Thomas

Hoera hij is er!

Oh wat zijn we heden blij!!! Thomas was gister jarig...ofzo...want er was nog geen jaar, maar hij was er wel snel! Thomas had al tijden mama zitten plagen met weeen, maar nooit iets serieus. En toen dachtie zondag op maandag: jaaah gaan. En dat deed ie toen maar in sneltrein vaart. In drie uur tijd was hij er. En de verloskundige nog niet. Koos maar zeggen: Nee Els nog niet persen..! Maar ja hij kwam toch en Koos heeft em netjes opgevangen. zakje er nog mooi omheen :) gelijk huilen bij mama knuffelen en nog een kwartiertje wachten totdat Kellie er was. Tja 3 uur, dat verwacht toch niemand!?!? Gelukkig heeft God er voor gezorgd dat er geen complicaties waren en dat we het zo samen ook konden redden. Thomas is een stevige jongen, van 52,5 cm en 3840 gram. Ruim een kilo zwaarder dan zn mammie vroeger was :D.
En alles wat ie doet, dat doet ie goed. gelijk lekker gedronken, en nu (dag 2) al helemaal stoer in zn bedje. Knuffelen is leuk, bij papa en mama in bed is heerlijk!. In bad is vaak effe schrikken maar wel heeeel relaxed. Hij doet netjes al zn poepjes en plasjes keer twee. Tliefst eentje extra alstie in zn nakie op t omkleedkussen ligt. Papa al twee keer nat gemaakt, de boef! En ondanks dat het zon kanjer is, past ie zn kleertjes nog niet. Maar dat is nou juist zo schattig. Want hij is natuurlijk nog steeds gewoon super klein. Hij is precies (op de dag af) een maand jonger dan zn neefje Benne. Leuk he? Allebei op de 4de geboren.
We maakten al grapjes, nu hebben we er eentje met kerst (Rens) en eentje met dierendag (Thomas). Neef Job vroeg al, is dat net als Thomas van Thomas de trein??
Daar moet ik de laatste tijd ook steeds vaker aan denken. Daar ben je helemaal niet mee bezig dat je zoon de naam heeft van een cartoontreintje. Maar ach, tblijft een mooie naam. En eentje die de Amerikanen kunnen uitspreken. En dat vonden we toch ook wel belangrijk. Nou de verloskundige komt zo nog even weer checken, dus ik zeg ajuus. U bent weer op de hoogte.
Fotootjes komen snel op picasa te staan, maar dat moet eventjes op de andere computer gebeuren.