Dag 20
Vanacht gelogeerd in Oceanside (waar we de RV morgen moeten inleveren.) Op een camping die Paradise by the sea heet. Wel een luidrichtig paradijsje, met de trein ernaast.... en de snelweg aan de andere kant. Maar verder mooi geregeld. Vlakbij een leuke camping waar de kindjes even kunnen spelen. Alle Koffers goed in gepakt en smorgens vroeg nog snel de bus gewassen en dan ingeleverd. En nu NAAR LA!! en HOLLYWOOD...enz...
De bus inleveren is geen probleem en vanwege al onze problemen met Cruise AMERICA, krijgen we zelfs nog centjes terug, dat is dan wel weer fijn.
ONdertussen is het middag en hebben we trek, maar we zijn nog steeds nergens dus besluiten eerst naar LA te rijden, naar het Hotel.
Het Hotel stelt niks voor, maar dat hoeft ook niet voor een nacht. De kamer zelf ziet er buitengewoon luxe uit in vergelijking met het buitengebeuren, en het ontbijtgebied voor de volgende dag. Dus we besluiten het ontbijt morgen toch maar ergens anders te nuttigen.
Nu hebben we gehoord dat de Unversal studios erg de moeite waard zijn. Maar vanwege ons gebrek aan research komen we er achter dat t ook erg onbetaalbaar is, zeker voor maar twee uurtjes, want de dag is inmiddels bijna om.
Dus gaan we de Walk of Fame bekijken in Hollywood (dat wilden we echt heel graag).
Op de stoep staan allemaal sterren met namen erin en een icoontje om te vertellen waar ze bekend van zijn. 1 op de 20 herken je., Zo hebben we PINO gezien, en Whoopi, jackie chan, jet lee, silvester stalone, doris day,Michael Jackson, nou ja vet veel.... eigenlijk gewoon allemaal wel...
Toen gingen we weer richting het Hotel om ergens wat te eten, het was al laat en de jongens waren moe. OMdat we niet echt iets konden vinden dat aantrekkelijk leek, en we al een verse fruit smoothie op hadden, zijnn we bij de supermarkt muffins wezen halen en heeft Thomas een potje gegeten en Rens een bakje met toeille, maar hij was al te moe om te eten... (I know, slechte ouders!!)
tot morgen.
dag 21
Vandaag gaanwe vliegen. Maar pas smiddags, dus we nemen een omweggetje langs Downtown LA. Eerst moet er ontbeten worden, Bij IHOP= international House of Pancakes... we zijn niet enthousiast, maar het vult de maag. Rens vindt het geweldig om alle siropen op zn pannekoeken te testen. En ze zijn allemaal t lekkerst. Hij moet zn Chocolademelk delen met Thomas, maar dat doet ie niet met liefde. Mama mag wel een slokje en papa ook, maar Thomas... ( die drinkt t natuurlijk in een keer op..hij heeft em heus wel door hoor!!)
LAX (LA airport) is onder constructie, kortom een grote bende. Verder is er niet veel te vertellen van vandaag. we vlogen en kwamen aan en zijn nu net thuis. thomas heeft moeite om weer te slapen in zn bedje. En Rens zit naast mij zn pizza te eten. De Jongens moeten weer twee uur tijdverschil zien weg te werken en dat is niet makkelijk.
We zijn heel dankbaar voor deze mooie reis. We hebben veel mogen zien van Gods wonderlijke natuur. En zijn onder zijn zegen ook weer veilig thuisgekomen. Alle eer aan God.
Bedankt voor het meelezen met onze avonturen!
*s Hoefakker
zaterdag 24 september 2011
woensdag 21 september 2011
Part 9
Tjonge Part 9 alweer,
Het is nu dinsdag en we hebben wat dagen gemist, dus even inhalen.
Dag 17
Vandaag rijden we langs de Pacific naar het zuiden. In Monterey wilden we misschien een walvistour doen, die zwemmen hier langs de kust. Dus dan kun je op een bootje erheen en foto's maken, en dan weer terug. Maar het is overal mistig, overal kruipen wolken omhoog de kust op. Een gek gezicht. Daarbij slingert die Pacific Highway zo erg, dat we gemiddeld iets van 25 mijl per uur doen. We moeten naar LA, en dat is 500 mijl ofzo... Even geen tijd voor walvissen dus, maar mijlen maken.
Het is wel erg mooi. Een heel steile kust, en als je boven bent kijk je op het wolkendek wat boven de Pacific hangt. Net of je in het vliegtuig zit, maar dat is dus niet waar, want we hebben een camper. Weinig foto's gemaakt, veel gereden, veel mist gezien, af en toe een stuk oceaan met een lang stuk kronkelen en mooie kust.
Dag 18
Vandaag weer verder naar het zuiden, maar het mooiste deel van de Pacific Highway hebben we gehad. Het is nu vaak iets meer landinwaards door akkers enzo, af en toe een stuk langs de kust, maar niet zo steil en kronkelig als gisteren. We stoppen even in Santa Barbara, een erg leuk stadje, een oude Spaanse Mission. Het voelt een beetje aan als Scheveningen, maar eigenlijk zijn de Nederlandse stranden gewoon beter.
's Avonds kamperen we op het strand, dat kan dan weer niet in NL. Erg mooi, alleen nog steeds veel wolken/mist boven zee, dus een mooie zonsondergang zit er niet in. Wel wat foto's gemaakt.
Dag 19
Vandaag moeten we eindigen bij Oceanside, ten zuiden van LA, want morgen moeten we daar 's morgens de camper inleveren. We komen langs Malibu, waar alle filmsterren graag naar het strand schijnen te gaan. We zien veel mensen met zonnebrillen, ondanks dat het ochtend en mistig is, dus dat zullen ze wel zijn dan. Alleen zonder make up en met zonnebril herken je ze niet echt. We rijden verder, en al vrij snel zijn we in LA. Langs het vliegveld, daar moeten we overmorgen zijn om terug te vliegen naar Houston. En dan nog iets verder zijn we hier, in een of andere bakkerij, om koffie te drinken, cake te eten en dit stuk te schrijven. Dat is nu eigenlijk wel klaar.
O, en Els vindt dat ik moet vertellen dat ik Jim heet in deze tent. Hier willen ze vaak je naam, bij de kapper, bij de broodjeszaak, en ook bij deze bakker. Dan kun je bestellen, maken ze het klaar en noemen ze je naam en dan kan je het ophalen. Maar als ik zeg 'Koos', dan verstaan ze 'Ghost', of ze verstaan het gewoon niet, en als je het spelt, dan snappen ze het nog niet zo goed. Dus heet ik altijd maar Jim, lekker makkelijk voor hun.
Het is nu dinsdag en we hebben wat dagen gemist, dus even inhalen.
Dag 17
Vandaag rijden we langs de Pacific naar het zuiden. In Monterey wilden we misschien een walvistour doen, die zwemmen hier langs de kust. Dus dan kun je op een bootje erheen en foto's maken, en dan weer terug. Maar het is overal mistig, overal kruipen wolken omhoog de kust op. Een gek gezicht. Daarbij slingert die Pacific Highway zo erg, dat we gemiddeld iets van 25 mijl per uur doen. We moeten naar LA, en dat is 500 mijl ofzo... Even geen tijd voor walvissen dus, maar mijlen maken.
Het is wel erg mooi. Een heel steile kust, en als je boven bent kijk je op het wolkendek wat boven de Pacific hangt. Net of je in het vliegtuig zit, maar dat is dus niet waar, want we hebben een camper. Weinig foto's gemaakt, veel gereden, veel mist gezien, af en toe een stuk oceaan met een lang stuk kronkelen en mooie kust.
Dag 18
Vandaag weer verder naar het zuiden, maar het mooiste deel van de Pacific Highway hebben we gehad. Het is nu vaak iets meer landinwaards door akkers enzo, af en toe een stuk langs de kust, maar niet zo steil en kronkelig als gisteren. We stoppen even in Santa Barbara, een erg leuk stadje, een oude Spaanse Mission. Het voelt een beetje aan als Scheveningen, maar eigenlijk zijn de Nederlandse stranden gewoon beter.
's Avonds kamperen we op het strand, dat kan dan weer niet in NL. Erg mooi, alleen nog steeds veel wolken/mist boven zee, dus een mooie zonsondergang zit er niet in. Wel wat foto's gemaakt.
Dag 19
Vandaag moeten we eindigen bij Oceanside, ten zuiden van LA, want morgen moeten we daar 's morgens de camper inleveren. We komen langs Malibu, waar alle filmsterren graag naar het strand schijnen te gaan. We zien veel mensen met zonnebrillen, ondanks dat het ochtend en mistig is, dus dat zullen ze wel zijn dan. Alleen zonder make up en met zonnebril herken je ze niet echt. We rijden verder, en al vrij snel zijn we in LA. Langs het vliegveld, daar moeten we overmorgen zijn om terug te vliegen naar Houston. En dan nog iets verder zijn we hier, in een of andere bakkerij, om koffie te drinken, cake te eten en dit stuk te schrijven. Dat is nu eigenlijk wel klaar.
O, en Els vindt dat ik moet vertellen dat ik Jim heet in deze tent. Hier willen ze vaak je naam, bij de kapper, bij de broodjeszaak, en ook bij deze bakker. Dan kun je bestellen, maken ze het klaar en noemen ze je naam en dan kan je het ophalen. Maar als ik zeg 'Koos', dan verstaan ze 'Ghost', of ze verstaan het gewoon niet, en als je het spelt, dan snappen ze het nog niet zo goed. Dus heet ik altijd maar Jim, lekker makkelijk voor hun.
zondag 18 september 2011
Part 8
daqg 16
SanFransisco is echt een mooie stad!! We moesten een heel end rijden en lopen daardoor wel een dag voor op ons schema ( voor de mensen die het bijhouden, we zijn vanavond op KOA Costanoa)We hebben de GOLDEN GATE BRIDGE gezien, maar we hoefden er niet overheen, maar waarom zou je ook. Mooie brug. Verder zijn we naar de Fisherman's wharf geweest, lekker toeristisch met een mooie uitzicht op de burg, Alcatraz en zeehondjes. Die vond RENS erg leuk. Daarna door pier 39 ( die van de zeehondjes) gelopen. Heel veel leuke winkeltjes waaronder een magneet winkel en een sokkenwinkel LOL! Dat vond Els dan weer erg leuk. Rens mocht samen met mama in de draaimolen. Lekker naar Papa en Thomas zwaaien. ff snel zegt Koos want de batterij is bijna op...
Lekker gegeten bij het HardRockCafe en dan nog gauw naar het park om de goldengatebridge bij zonsondergang te zien. heleaas helaas waren we ingeparkeerd en met veeeeul moeite zijn we uit de parkeerplaats gekomen en waren we dus te laat voor de zonsondergang. Nog wel mooie luchten gezien maar de zon was al weg.
Die stijle weggetjes waren wel heel gaaf om te zien. Els probeerde foto's te maken, maar die hobbelbus maakte dat onmogelijk.
Nu gauw slapen, morgen over Highway 1! Langs de pacific.
Groetsels
SanFransisco is echt een mooie stad!! We moesten een heel end rijden en lopen daardoor wel een dag voor op ons schema ( voor de mensen die het bijhouden, we zijn vanavond op KOA Costanoa)We hebben de GOLDEN GATE BRIDGE gezien, maar we hoefden er niet overheen, maar waarom zou je ook. Mooie brug. Verder zijn we naar de Fisherman's wharf geweest, lekker toeristisch met een mooie uitzicht op de burg, Alcatraz en zeehondjes. Die vond RENS erg leuk. Daarna door pier 39 ( die van de zeehondjes) gelopen. Heel veel leuke winkeltjes waaronder een magneet winkel en een sokkenwinkel LOL! Dat vond Els dan weer erg leuk. Rens mocht samen met mama in de draaimolen. Lekker naar Papa en Thomas zwaaien. ff snel zegt Koos want de batterij is bijna op...
Lekker gegeten bij het HardRockCafe en dan nog gauw naar het park om de goldengatebridge bij zonsondergang te zien. heleaas helaas waren we ingeparkeerd en met veeeeul moeite zijn we uit de parkeerplaats gekomen en waren we dus te laat voor de zonsondergang. Nog wel mooie luchten gezien maar de zon was al weg.
Die stijle weggetjes waren wel heel gaaf om te zien. Els probeerde foto's te maken, maar die hobbelbus maakte dat onmogelijk.
Nu gauw slapen, morgen over Highway 1! Langs de pacific.
Groetsels
Part 7
dag 14
Door Owens Valley verder naar het noorden gereden naar June Lake, nog steeds deel van het Inyo National Forest. Hoge bergen links en rechts, links steil met sneeuw, rechts minder. June lake is wel een mooie camping, maar omdat we tijd nodig hadden in Bishop om te eten, een was te draaien en te spelen, moeten we hier eten en naar bed.
dag 15
Vandaag gaan we naar Yosemite over de Tioga Pass. Over die Pas hebben we veel gelezen, campers zouden er moeite mee hebben en vaak aan de kant moeten voor auto's achter hun. Nou, dat valt wel mee. Zo steil is het niet, onze camper kan het prima aan. Het is minder erg dan stukken van Death Valley of de Route 66. Maar wel erg mooi. Schitterende meertjes, hoge steile bergen die er uit zien als een enorme kiezelsteen.
Rond lunchtijd zijn we na een mooie tocht in het National Park. Hier maken we een mooie wandeling naar Mirror Lake. Iedereen die foto's van Yosemite heeft gezien, ziet waarschijnlijk ook Mirror Lake. Heel mooi, ijskoud water en veel zand voor Rens en Thomas om mee te spelen.
Toen we in Juli probeerden te reserveren, was alles al vol, dus nu moeten we nog een uur rijden naar een camping.
We houden het kort, maar het is weer erg indrukwekkend. Vanavond komen er foto's bij, en die zeggen meer dan duizend woorden. Dus ik hou er weer mee op.
Door Owens Valley verder naar het noorden gereden naar June Lake, nog steeds deel van het Inyo National Forest. Hoge bergen links en rechts, links steil met sneeuw, rechts minder. June lake is wel een mooie camping, maar omdat we tijd nodig hadden in Bishop om te eten, een was te draaien en te spelen, moeten we hier eten en naar bed.
dag 15
Vandaag gaan we naar Yosemite over de Tioga Pass. Over die Pas hebben we veel gelezen, campers zouden er moeite mee hebben en vaak aan de kant moeten voor auto's achter hun. Nou, dat valt wel mee. Zo steil is het niet, onze camper kan het prima aan. Het is minder erg dan stukken van Death Valley of de Route 66. Maar wel erg mooi. Schitterende meertjes, hoge steile bergen die er uit zien als een enorme kiezelsteen.
Rond lunchtijd zijn we na een mooie tocht in het National Park. Hier maken we een mooie wandeling naar Mirror Lake. Iedereen die foto's van Yosemite heeft gezien, ziet waarschijnlijk ook Mirror Lake. Heel mooi, ijskoud water en veel zand voor Rens en Thomas om mee te spelen.
Toen we in Juli probeerden te reserveren, was alles al vol, dus nu moeten we nog een uur rijden naar een camping.
We houden het kort, maar het is weer erg indrukwekkend. Vanavond komen er foto's bij, en die zeggen meer dan duizend woorden. Dus ik hou er weer mee op.
vrijdag 16 september 2011
Part 6
Mount Whitney is in berengebied! Dat wisten we wel, maar er wordt toch nog wel ernstig voor gewaarschuwd. Er zijn op de camping speciale stalen kasten waar je al je eten in moet stoppen. Nou ja, ze zullen toch niet in onze camper proberen te komen?
We hebben onze camper geparkeerd op een heel smal plekje. Deurtje open, hm, best ver naar beneden ineens. Beetje verder naar links, dan hebben we nog een paadje langs de camper. Sjonge wat zitten hier veel wespen! O, een meter van de deur af zit een wespennest. We draaien de camper wel even om, dan zit het deurtje aan de andere kant. Zo, eindelijk.
Het is hier schit te rend. Echt heel heel mooi. Mount Whitney is dus de hoogste berg van de US. En vanaf het oosten zijn de hellingen van deze berketen heel steil. De Whitney Portal, waar we kamperen, is diep een bergpas in richting de berg. Dus we zitten hier in een nauwe pas (ik schat 500m breed) tussen enorm hoge en steile hellingen. Kijk maar naar de foto's als ze online komen. Nog ff niet, want we zitten hier bij een Mac, en die hebben traaaaaag netwerk, dus foto's online zetten gaat even niet. Maar de nieuwe camera kan er wat van.
Koos had Els gerustgesteld dat die beren wel ok zijn, er zijn hier meer mensen, dus zo erg kan het niet zijn enzo. Maar toen gelezen dat ze dus wel degelijk auto's openbreken, en dat er de laatste paar weken elke nacht en ook vaak overdag beren zijn. Dus Koos sliep slecht, en Els als een roos. En we hebben waarschijnlijk wel een beer om de camper heen horen scharrelen...
Nou ja, alles is goed gekomen enzo, dus prima. 's Morgens vroeg met zonsopkomst heeft Koos een wandeling gemaakt richting Mount Whitney, en hele mooie foto's gemaakt. Of eigenlijk, foto's van het hele mooie gebied.
Nu zijn we onderweg naar 'June Lake', dat is een eind naar het noorden door deze vallei, tot vlakbij de bergpas naar Yosemite. Op het moment zitten we dus in een MacDonalds in Bishop, een dorp halverwege.
Tot later!
We hebben onze camper geparkeerd op een heel smal plekje. Deurtje open, hm, best ver naar beneden ineens. Beetje verder naar links, dan hebben we nog een paadje langs de camper. Sjonge wat zitten hier veel wespen! O, een meter van de deur af zit een wespennest. We draaien de camper wel even om, dan zit het deurtje aan de andere kant. Zo, eindelijk.
Het is hier schit te rend. Echt heel heel mooi. Mount Whitney is dus de hoogste berg van de US. En vanaf het oosten zijn de hellingen van deze berketen heel steil. De Whitney Portal, waar we kamperen, is diep een bergpas in richting de berg. Dus we zitten hier in een nauwe pas (ik schat 500m breed) tussen enorm hoge en steile hellingen. Kijk maar naar de foto's als ze online komen. Nog ff niet, want we zitten hier bij een Mac, en die hebben traaaaaag netwerk, dus foto's online zetten gaat even niet. Maar de nieuwe camera kan er wat van.
Koos had Els gerustgesteld dat die beren wel ok zijn, er zijn hier meer mensen, dus zo erg kan het niet zijn enzo. Maar toen gelezen dat ze dus wel degelijk auto's openbreken, en dat er de laatste paar weken elke nacht en ook vaak overdag beren zijn. Dus Koos sliep slecht, en Els als een roos. En we hebben waarschijnlijk wel een beer om de camper heen horen scharrelen...
Nou ja, alles is goed gekomen enzo, dus prima. 's Morgens vroeg met zonsopkomst heeft Koos een wandeling gemaakt richting Mount Whitney, en hele mooie foto's gemaakt. Of eigenlijk, foto's van het hele mooie gebied.
Nu zijn we onderweg naar 'June Lake', dat is een eind naar het noorden door deze vallei, tot vlakbij de bergpas naar Yosemite. Op het moment zitten we dus in een MacDonalds in Bishop, een dorp halverwege.
Tot later!
donderdag 15 september 2011
Part 5.5
Dag 13 deel 1
Vandaag rijden we Death Valley uit. Het wordt toch wel erg woest en ledig hier. Vanmorgen hebben we een heleboel foto's gemaakt bij het museum van Furnace Creek, ze hebben heel veel oude voertuigen gebruikt voor de mijnen enzo van rond 1900. Mooi thema materiaal voor Willem.
Verderop kwamen we langs zandduinen. Dat is maar een klein oppervlak van Death Valley waar zand gevangen zit tussen de bergen, precies daar door de heersende windrichting enzo. Ingewikkeld verhaal, maar Thomas had de tijd van z'n leven in de zandbak. En Rens vond het ook wel mooi. Wij ook.
En dan Death Valley uitklimmen. Omhoog omhoog omhoog, tot 5000ft. En hup over de rand, en weer naar beneden naar beneden naar beneden, naar Owens Valley. Weet niet hoe laag dat is, zoek maar op op Google Maps, maar in deze vallei ligt de Mohave Desert en het is hier inderdaad behoorlijk droog en woestijnachtig.
Ze hebben hier ook zoutvlaktes, dat komt omdat meneer Theodoor Roosevelt ergens in vroeg 1900 had besloten dat Los Angeles meer baat hadden bij het water van de Owens rivier dan de bewoners van de vallei. Dus is er aquaduct aangelegd om die rivier om te leggen naar LA, en ligt de vallei er droog bij. Jammer voor de toenmalige bewoners, die ongetwijfeld een mooie groene vallei zagen en er boerderijen en weet ik het wat waren begonnen. Dat water waren ze kwijt, en er kwam een woestijn voor in de plaats... Met dank aan meneer de President. LA is ondertussen de 1 na grootste stad van de US, nog steeds afhankelijk van dat aquaduct, en deze vallei is een beetje leeg.
We zitten nu in een MacDonalds dit en de foto's bij te werken, straks rijden we een eind omhoog richting Mount Whitney, en daar kamperen we vannacht. Dus later komt Part 6 met dag 13 deel 2.
Vandaag rijden we Death Valley uit. Het wordt toch wel erg woest en ledig hier. Vanmorgen hebben we een heleboel foto's gemaakt bij het museum van Furnace Creek, ze hebben heel veel oude voertuigen gebruikt voor de mijnen enzo van rond 1900. Mooi thema materiaal voor Willem.
Verderop kwamen we langs zandduinen. Dat is maar een klein oppervlak van Death Valley waar zand gevangen zit tussen de bergen, precies daar door de heersende windrichting enzo. Ingewikkeld verhaal, maar Thomas had de tijd van z'n leven in de zandbak. En Rens vond het ook wel mooi. Wij ook.
En dan Death Valley uitklimmen. Omhoog omhoog omhoog, tot 5000ft. En hup over de rand, en weer naar beneden naar beneden naar beneden, naar Owens Valley. Weet niet hoe laag dat is, zoek maar op op Google Maps, maar in deze vallei ligt de Mohave Desert en het is hier inderdaad behoorlijk droog en woestijnachtig.
Ze hebben hier ook zoutvlaktes, dat komt omdat meneer Theodoor Roosevelt ergens in vroeg 1900 had besloten dat Los Angeles meer baat hadden bij het water van de Owens rivier dan de bewoners van de vallei. Dus is er aquaduct aangelegd om die rivier om te leggen naar LA, en ligt de vallei er droog bij. Jammer voor de toenmalige bewoners, die ongetwijfeld een mooie groene vallei zagen en er boerderijen en weet ik het wat waren begonnen. Dat water waren ze kwijt, en er kwam een woestijn voor in de plaats... Met dank aan meneer de President. LA is ondertussen de 1 na grootste stad van de US, nog steeds afhankelijk van dat aquaduct, en deze vallei is een beetje leeg.
We zitten nu in een MacDonalds dit en de foto's bij te werken, straks rijden we een eind omhoog richting Mount Whitney, en daar kamperen we vannacht. Dus later komt Part 6 met dag 13 deel 2.
part 5
Dag 12
Vandaag gaan we naar Death Valley. En dat is best scary volgens sommigen. Dus tijd voor voorbereiding. Alle vuilwatertanks legen, zoetwatertank volgooien, benzine volgooien, propaan volgooien. En dan vertrekken we uit Pahrump naar het Westen.
Oh, en nog een probleempje: Vannacht heeft het weer heel hard geregend. Op zich niet erg, maar de stoeltjes, het tafeltje en de kinderwagen stonden nog buiten. Ook niet erg, maar het fototoestel blijkt geen onderwater camera te zijn, en hij lag nog in de kinderwagen... Balen balen. Geen reactie meer van dat ding. Dus ook een nieuwe camera gekocht, onverwachte uitgave... Wel onder de voorruit gelegd, om te kijken of hij droogt en dan weer werkt. Maar we hebben geen tijd om daarop te wachten. Nou ja.
Naar Death Valley is het berg op, berg op berg op. En dan het eerste uitzichtpunt. Best heel erg woest en ruig en leeg, bruine rotsen, gele rotsen, rode rotsen, zwarte rotsen, en onderin een enorme vlakte met wit en geel en bruin. Ofzo. En eigenlijk nog best veel struikjes overal. Zo dood lijkt het ons nog niet.
Onderin in Furnace Creek (fornuis kreek) reserveren we een plek voor de nacht. En dan rijden we nog even naar Badwater, het einde van de 'rivieren' die door Death Valley lopen. Dit is het laagste punt (land) ter wereld, op -292ft als ik het goed heb (ongeveer -90m). Er ligt nog een plasje water, maar het water is hier twee tot drie keer zo zout als zeewater. En er ligt een enorme zoutvlakte. Death valley krijgt 2in (5cm) regen per jaar, en er verdampt... weet ik niet meer. Meer. Ik dacht 150in per jaar. Dus dan hou je een min getal over.
Bij Badwater halverwege de bergen omhoog staat een groot bord met 'Sea Level'. Dat is best hoog! Je moet goed kijken om hem te vinden. Zie foto's.
Terug in Furnace Creek gaan we in het zwembad liggen, rondjes lopen, met alle andere Nederlanders praten, Rens en Thomas in bed leggen, nog even zwemmen, spelletje doen en dan zelf ook slapen. Het is een mooie camping, een heel dorp, met winkel, museum, saloon, restaurant en een hoop kamers/huisjes/campingplaatsen.
Morgen gaan we naar Mount Whitney, wat het hoogste punt van de Verenigde staten is met ongeveer 14500ft (bijna 4km). Over hoogte- en dieptepunten gesproken. Wel erg indrukwekkend, en erg interessante informatie over hoe het landschap tot stand is gekomen en hoe het klimaat hier werkt.
Vandaag gaan we naar Death Valley. En dat is best scary volgens sommigen. Dus tijd voor voorbereiding. Alle vuilwatertanks legen, zoetwatertank volgooien, benzine volgooien, propaan volgooien. En dan vertrekken we uit Pahrump naar het Westen.
Oh, en nog een probleempje: Vannacht heeft het weer heel hard geregend. Op zich niet erg, maar de stoeltjes, het tafeltje en de kinderwagen stonden nog buiten. Ook niet erg, maar het fototoestel blijkt geen onderwater camera te zijn, en hij lag nog in de kinderwagen... Balen balen. Geen reactie meer van dat ding. Dus ook een nieuwe camera gekocht, onverwachte uitgave... Wel onder de voorruit gelegd, om te kijken of hij droogt en dan weer werkt. Maar we hebben geen tijd om daarop te wachten. Nou ja.
Naar Death Valley is het berg op, berg op berg op. En dan het eerste uitzichtpunt. Best heel erg woest en ruig en leeg, bruine rotsen, gele rotsen, rode rotsen, zwarte rotsen, en onderin een enorme vlakte met wit en geel en bruin. Ofzo. En eigenlijk nog best veel struikjes overal. Zo dood lijkt het ons nog niet.
Onderin in Furnace Creek (fornuis kreek) reserveren we een plek voor de nacht. En dan rijden we nog even naar Badwater, het einde van de 'rivieren' die door Death Valley lopen. Dit is het laagste punt (land) ter wereld, op -292ft als ik het goed heb (ongeveer -90m). Er ligt nog een plasje water, maar het water is hier twee tot drie keer zo zout als zeewater. En er ligt een enorme zoutvlakte. Death valley krijgt 2in (5cm) regen per jaar, en er verdampt... weet ik niet meer. Meer. Ik dacht 150in per jaar. Dus dan hou je een min getal over.
Bij Badwater halverwege de bergen omhoog staat een groot bord met 'Sea Level'. Dat is best hoog! Je moet goed kijken om hem te vinden. Zie foto's.
Terug in Furnace Creek gaan we in het zwembad liggen, rondjes lopen, met alle andere Nederlanders praten, Rens en Thomas in bed leggen, nog even zwemmen, spelletje doen en dan zelf ook slapen. Het is een mooie camping, een heel dorp, met winkel, museum, saloon, restaurant en een hoop kamers/huisjes/campingplaatsen.
Morgen gaan we naar Mount Whitney, wat het hoogste punt van de Verenigde staten is met ongeveer 14500ft (bijna 4km). Over hoogte- en dieptepunten gesproken. Wel erg indrukwekkend, en erg interessante informatie over hoe het landschap tot stand is gekomen en hoe het klimaat hier werkt.
woensdag 14 september 2011
Part 4
Dag 10
Vandaag is een grote dag! We zullen afscheid nemen van de I-40 en de Route 66. Ze brengen ons nog tot de grens van Arizona en Nevada. Ze hebben ons een goede dienst bewezen, vanaf Amarillo Texas door New Mexico en Arizona. Ik schat zo’n 800 mijl.
Vanaf Williams zijn we eerst naar Kingman gereden. Daar een korte tank en koffie stop, en dan over de Route 66 via Oatman naar Bullhead City. Wat een schitterend stukje Route 66 is dat! Wel spannend, vol haarspeldbochten en steile afdalingen langs nog steilere afgronden. Als Els naar buiten keek door haar zijraam was er geen weg of andersoortig horizontaal oppervlak te zien. Koos had het druk met sturen en genoot volop, waar Els doodsangsten uitstond.
En toen was daar Oatman. Het dorpje bestaat van toerisme van de Route 66 en nog werkende goudmijnen. Er wonen ongeveer 120 mensen, maar wij hebben er minstens 200 gezien, de wilde ezels (burro’s) niet meegerekend. Die lopen daar gewoon over straat, want toeristen vinden het leuk om ze te voeren. Ze stammen uit de mijntijd, maar lopen nu los en zijn van niemand. Rens mocht ook een wortel voeren, maar toen kwam de hele kudde er meteen aan… Net eenden die je brood voert. Eentje dacht dat Thomas zijn tenen ook wel lekker zouden zijn. Waar die misschien wel gelijk in had, maar dat betekent niet dat hij ze dan ook meteen maar moet opeten. Rens ving nog een bij tussen duim en wijsvinger, maar liet hem gauw weer gaan toen die begon te prikken. Dat was niet zo leuk, en kostte een kwartier en een lollie om hem weer te kalmeren. En de rest van de dag dacht hij dat alle vliegen, of miertjes zoals hij ze noemt, kwamen om hem te bijten. Ondertussen heeft hij wel weer door dat dat niet zo is.
Na Oatman dus doorgereden naar Bullhead City.
Dag 11
Vandaag rijden we omhoog door het noordelijkste puntje van de Mohave Desert. Het is erg mooi, met bergen enzo, maar het is heel grijs weer, veel onweer en regen (afgelopen nacht ook). Dat verwacht je dan weer niet in een Desert. We rijden naar het noorden, richting Boulder City en de Hoover Dam.
Daar aangekomen regent het nog steeds, wat erg jammer is. Het duurt even voordat we een parkeerplek vinden, en dat is maar goed ook, want als we eindelijk uit de auto klimmen is het droog. We hebben een mooi wandelingetje over de Hoover Dam gemaakt, veel foto’s.
Vanaf waar wij kwamen, kijk je eerst aan de kant van het meer, en dan denk je: Die Hoover Dam is best hoog! Het waterpeil is in de loop der jaren namelijk behoorlijk gezakt. Zie de foto’s: Vroegah stond het hele ‘witte rots’ deel ook nog onder water, dat is toch gauw een meter of… Geen idee eigenlijk, altijd moeilijk te schatten vanaf boven enzo. Maar dan kom je aan de kant waar de rivier verder stroomt, en dan denk je: Die Hoover Dam is best nog veul hoger! Kijk Rens, een glijbaan! Maar Rens vond het maar eng.
Vanaf de Hoover Dam rijden we richting Las Vegas. Maar omdat 1) we geen zin hebben met een camper door een drukke stad te rijden 2) we denken dat Rens en Thomas hier niet veel toegevoegde waarde zullen ondervinden 3) we ons geld beter kunnen gebruiken, gaan we om de stad heen met de ringweg. Dan rijden we door naar Pahrump, op het randje van Nevada naast de Death Valley.
Wat ons al een paar dagen opvalt, is dat elk dorp wel een casino heeft in deze streek. En meestal kun je gratis met je camper bij het casino overnachten. Wij staan nu ook bij een casino (niet gratis), op een hele mooie camping. Met speeltuin, grote vijver met heel veel eendjes, heel veel opa’s en oma’s met leuke hondjes, waterfietsen, allemaal oude boerderij machines, koetsen en (nep) paarden. Heel mooi allemaal.
Morgen gaan we naar Death Valley, waar het vorige week nog 45 graden was. Nu is het lekker afgekoeld tot 37.
Vandaag is een grote dag! We zullen afscheid nemen van de I-40 en de Route 66. Ze brengen ons nog tot de grens van Arizona en Nevada. Ze hebben ons een goede dienst bewezen, vanaf Amarillo Texas door New Mexico en Arizona. Ik schat zo’n 800 mijl.
Vanaf Williams zijn we eerst naar Kingman gereden. Daar een korte tank en koffie stop, en dan over de Route 66 via Oatman naar Bullhead City. Wat een schitterend stukje Route 66 is dat! Wel spannend, vol haarspeldbochten en steile afdalingen langs nog steilere afgronden. Als Els naar buiten keek door haar zijraam was er geen weg of andersoortig horizontaal oppervlak te zien. Koos had het druk met sturen en genoot volop, waar Els doodsangsten uitstond.
En toen was daar Oatman. Het dorpje bestaat van toerisme van de Route 66 en nog werkende goudmijnen. Er wonen ongeveer 120 mensen, maar wij hebben er minstens 200 gezien, de wilde ezels (burro’s) niet meegerekend. Die lopen daar gewoon over straat, want toeristen vinden het leuk om ze te voeren. Ze stammen uit de mijntijd, maar lopen nu los en zijn van niemand. Rens mocht ook een wortel voeren, maar toen kwam de hele kudde er meteen aan… Net eenden die je brood voert. Eentje dacht dat Thomas zijn tenen ook wel lekker zouden zijn. Waar die misschien wel gelijk in had, maar dat betekent niet dat hij ze dan ook meteen maar moet opeten. Rens ving nog een bij tussen duim en wijsvinger, maar liet hem gauw weer gaan toen die begon te prikken. Dat was niet zo leuk, en kostte een kwartier en een lollie om hem weer te kalmeren. En de rest van de dag dacht hij dat alle vliegen, of miertjes zoals hij ze noemt, kwamen om hem te bijten. Ondertussen heeft hij wel weer door dat dat niet zo is.
Na Oatman dus doorgereden naar Bullhead City.
Dag 11
Vandaag rijden we omhoog door het noordelijkste puntje van de Mohave Desert. Het is erg mooi, met bergen enzo, maar het is heel grijs weer, veel onweer en regen (afgelopen nacht ook). Dat verwacht je dan weer niet in een Desert. We rijden naar het noorden, richting Boulder City en de Hoover Dam.
Daar aangekomen regent het nog steeds, wat erg jammer is. Het duurt even voordat we een parkeerplek vinden, en dat is maar goed ook, want als we eindelijk uit de auto klimmen is het droog. We hebben een mooi wandelingetje over de Hoover Dam gemaakt, veel foto’s.
Vanaf waar wij kwamen, kijk je eerst aan de kant van het meer, en dan denk je: Die Hoover Dam is best hoog! Het waterpeil is in de loop der jaren namelijk behoorlijk gezakt. Zie de foto’s: Vroegah stond het hele ‘witte rots’ deel ook nog onder water, dat is toch gauw een meter of… Geen idee eigenlijk, altijd moeilijk te schatten vanaf boven enzo. Maar dan kom je aan de kant waar de rivier verder stroomt, en dan denk je: Die Hoover Dam is best nog veul hoger! Kijk Rens, een glijbaan! Maar Rens vond het maar eng.
Vanaf de Hoover Dam rijden we richting Las Vegas. Maar omdat 1) we geen zin hebben met een camper door een drukke stad te rijden 2) we denken dat Rens en Thomas hier niet veel toegevoegde waarde zullen ondervinden 3) we ons geld beter kunnen gebruiken, gaan we om de stad heen met de ringweg. Dan rijden we door naar Pahrump, op het randje van Nevada naast de Death Valley.
Wat ons al een paar dagen opvalt, is dat elk dorp wel een casino heeft in deze streek. En meestal kun je gratis met je camper bij het casino overnachten. Wij staan nu ook bij een casino (niet gratis), op een hele mooie camping. Met speeltuin, grote vijver met heel veel eendjes, heel veel opa’s en oma’s met leuke hondjes, waterfietsen, allemaal oude boerderij machines, koetsen en (nep) paarden. Heel mooi allemaal.
Morgen gaan we naar Death Valley, waar het vorige week nog 45 graden was. Nu is het lekker afgekoeld tot 37.
zondag 11 september 2011
Part 3
Dag 8
Een hele dag in de Grand Canyon! Wat is er een hoop te zien. Vandaag zijn we met een bus naar allerlei uitkijkpunten gereden. Even wat minder lopen en zitten voor de kindjes. Bus in bus uit vindt Rens helemaal het einde. Thomas vindt het wel leuk om naar iedereen te lachen en te zwaaien en te klappen. Bij de eerste stop waren een hoop Condors te zien. De grootste ( en helaas met uitsterven bedreigde) vogel van de wereld. Wat een enorme beesten. Wel lui, want t enige wat ze doen is zweven. Geen 1 keer flapperden ze met hun vleugels. En toch vliegen ze hoog en laag. Goeie zwevers dus…
Ergens halverwege lopen we achter Nederlanders aan, we raken wat aan de praat. Blijken het de ouders van Jan Matthijs van Leeuwen ( onze Ede’se dominee) te zijn. Die dan ook weer alle Koevoets uit Zaltbommel kennen. Tja, het vrijgemaakte wereldje is weer klein Nog een lekker Hollands pepermuntje gekregen. Mjamm.
Uiteraard nog weer heeeeel veeel foto’s gemaakt. Savonds toen de kindjes in bed lagen is Koos er nog even in zn eentje op uit geweest. Zonsondergang bekeken, en grote herten, en nog wat nieuwe instellingen uitgevogeld met de fotocamera. Nu moet Els uitzoeken hoe stitchassist fotos weer aan elkaar moeten. Leuk leuk! Morgen moeten we helaas weer verder. Er staat maar een kort ritje op de planning, dus eerst nog een laatste keer van het uitzicht genieten. Het weer hier in de canyon is echt fijn. Overdag niet te heet, savonds koelt het lekker af. Maar geen geknoei met zonnebrand, hoedjes en dat soort dingen. Heerlijk om zo even een dag rust van reizen te hebben.
Dag 9
Alweer de laatste dag in de GC. We moesten echt nog even dat gat in de grond zien. Smorgens waren de kids weer voor zonsopgang wakker, dus waarom zou je dan niet Sunrise in the Canyon gaan kijken? Dus zonder ontbijt kids aangekleed en gauw naar een mooi plekje gereden. Els met de kinderwagen gauw naar boven geraced terwijl Koos nog de Rv moest parkeren op een speciale Rvplek. Uiteindelijk waren we allebei net te laat, maar Els heeft nog een paar plaatjes kunnen schieten. Toen hadden we toch wel trek, maar de RV stond echt verweg. Dus hebben we in het Restaurant gegeten. Geweldige service, waarbij je kopje schaduw-gegroeide-koffie steeds wordt bijgevuld. Koos had een bord vol fruit en yoghurt en bananenbrood, Rens had koude melk met rondjes (lees zeer zoete ronde cereals) En Els had toast, ei en bacon en soort van aardappelstreepjes (nee geen frietjes). Hierna nog een keer de Rode route geprobeerd. Gisteren waren we al een eind gekomen maar het duurde best lang. Dus vandaag gelijk helemaal naar het eind gereden: Hermit’s Point. Een punt eerder uitgestapt en nog 1,5 km langs de Rim gelopen. Mooi mooi mooi, gaan we toch wel missen dat uitzicht. Daarna terug naar canyon Village en nog zon lekker cookie dough en espresso ijsje gegeten. Dat lusten Thomas en Rens ook erg graag! Gisteren heeft Rens steentjes gekregen. Een zakje vol met van die halfedelsteentjes. Amethist, hematiet en weet ik niet wat voor gekke namen die stenen allemaal hebben. Hij heeft een zwart tasje en dat mocht ie zelf helemaal vol maken. Een blauwe, een blauwe, een blauwe, een blauwe… Zeg rens vind je die paarse ook niet mooi? Oh ja!!! Een paarse, een paarse, een paarse Heej orange (vertaal: Oranje) Enzovoort. Hij heeft 25 steentjes in het zakje gekregen en het is nu zijn favoriete speelgoed. Zakje in zakje uit, zakje in zakje uit. Kijk mama een groene! Papa deze is orange. Waar is mn glimsteentje nou? Rens heeft ook een nieuw toevoegsel achter iedere zin. Het woordje Toch. Probeer dat maar eens ergens achter te plakken, heel bijzonder soms. We moeten er vaak om lachen
Maar om terug te gaan naar onze roadtrip. We waren nu wel klaar bij de canyon en gingen op weg naar onze volgende overnachtings plaats zon 60 mile verderop. Dus naar de RV en op weg naar Williams. Vanuit Williams vertrekt de canyontrein. Hier staat nog de oude stoomlocomotief, maar die hebben we alleen even van veraf gezien. Groot ding hoor! We zitten op een Rvpark waar blijkbaar Poema’s en grote elanden rondlopen. Ik ben benieuwd wat we nog allemaal te zien krijgen. Op de heuvel naast ons was bliksem in geslagen en er was een klein brandje ontstaan. De park-baas had de brandweer al gebeld. Ze waren buiten Bald Eagles (zeearenden) aan het spotten. Er schijnen er hier nogal wat te zitten. Allemaal lekker weer gedouched en in bad geweest, heerlijk! Nu nog een wasje draaien en dan kunnen we er weer eventjes tegen aan.
Een hele dag in de Grand Canyon! Wat is er een hoop te zien. Vandaag zijn we met een bus naar allerlei uitkijkpunten gereden. Even wat minder lopen en zitten voor de kindjes. Bus in bus uit vindt Rens helemaal het einde. Thomas vindt het wel leuk om naar iedereen te lachen en te zwaaien en te klappen. Bij de eerste stop waren een hoop Condors te zien. De grootste ( en helaas met uitsterven bedreigde) vogel van de wereld. Wat een enorme beesten. Wel lui, want t enige wat ze doen is zweven. Geen 1 keer flapperden ze met hun vleugels. En toch vliegen ze hoog en laag. Goeie zwevers dus…
Ergens halverwege lopen we achter Nederlanders aan, we raken wat aan de praat. Blijken het de ouders van Jan Matthijs van Leeuwen ( onze Ede’se dominee) te zijn. Die dan ook weer alle Koevoets uit Zaltbommel kennen. Tja, het vrijgemaakte wereldje is weer klein Nog een lekker Hollands pepermuntje gekregen. Mjamm.
Uiteraard nog weer heeeeel veeel foto’s gemaakt. Savonds toen de kindjes in bed lagen is Koos er nog even in zn eentje op uit geweest. Zonsondergang bekeken, en grote herten, en nog wat nieuwe instellingen uitgevogeld met de fotocamera. Nu moet Els uitzoeken hoe stitchassist fotos weer aan elkaar moeten. Leuk leuk! Morgen moeten we helaas weer verder. Er staat maar een kort ritje op de planning, dus eerst nog een laatste keer van het uitzicht genieten. Het weer hier in de canyon is echt fijn. Overdag niet te heet, savonds koelt het lekker af. Maar geen geknoei met zonnebrand, hoedjes en dat soort dingen. Heerlijk om zo even een dag rust van reizen te hebben.
Dag 9
Alweer de laatste dag in de GC. We moesten echt nog even dat gat in de grond zien. Smorgens waren de kids weer voor zonsopgang wakker, dus waarom zou je dan niet Sunrise in the Canyon gaan kijken? Dus zonder ontbijt kids aangekleed en gauw naar een mooi plekje gereden. Els met de kinderwagen gauw naar boven geraced terwijl Koos nog de Rv moest parkeren op een speciale Rvplek. Uiteindelijk waren we allebei net te laat, maar Els heeft nog een paar plaatjes kunnen schieten. Toen hadden we toch wel trek, maar de RV stond echt verweg. Dus hebben we in het Restaurant gegeten. Geweldige service, waarbij je kopje schaduw-gegroeide-koffie steeds wordt bijgevuld. Koos had een bord vol fruit en yoghurt en bananenbrood, Rens had koude melk met rondjes (lees zeer zoete ronde cereals) En Els had toast, ei en bacon en soort van aardappelstreepjes (nee geen frietjes). Hierna nog een keer de Rode route geprobeerd. Gisteren waren we al een eind gekomen maar het duurde best lang. Dus vandaag gelijk helemaal naar het eind gereden: Hermit’s Point. Een punt eerder uitgestapt en nog 1,5 km langs de Rim gelopen. Mooi mooi mooi, gaan we toch wel missen dat uitzicht. Daarna terug naar canyon Village en nog zon lekker cookie dough en espresso ijsje gegeten. Dat lusten Thomas en Rens ook erg graag! Gisteren heeft Rens steentjes gekregen. Een zakje vol met van die halfedelsteentjes. Amethist, hematiet en weet ik niet wat voor gekke namen die stenen allemaal hebben. Hij heeft een zwart tasje en dat mocht ie zelf helemaal vol maken. Een blauwe, een blauwe, een blauwe, een blauwe… Zeg rens vind je die paarse ook niet mooi? Oh ja!!! Een paarse, een paarse, een paarse Heej orange (vertaal: Oranje) Enzovoort. Hij heeft 25 steentjes in het zakje gekregen en het is nu zijn favoriete speelgoed. Zakje in zakje uit, zakje in zakje uit. Kijk mama een groene! Papa deze is orange. Waar is mn glimsteentje nou? Rens heeft ook een nieuw toevoegsel achter iedere zin. Het woordje Toch. Probeer dat maar eens ergens achter te plakken, heel bijzonder soms. We moeten er vaak om lachen
Maar om terug te gaan naar onze roadtrip. We waren nu wel klaar bij de canyon en gingen op weg naar onze volgende overnachtings plaats zon 60 mile verderop. Dus naar de RV en op weg naar Williams. Vanuit Williams vertrekt de canyontrein. Hier staat nog de oude stoomlocomotief, maar die hebben we alleen even van veraf gezien. Groot ding hoor! We zitten op een Rvpark waar blijkbaar Poema’s en grote elanden rondlopen. Ik ben benieuwd wat we nog allemaal te zien krijgen. Op de heuvel naast ons was bliksem in geslagen en er was een klein brandje ontstaan. De park-baas had de brandweer al gebeld. Ze waren buiten Bald Eagles (zeearenden) aan het spotten. Er schijnen er hier nogal wat te zitten. Allemaal lekker weer gedouched en in bad geweest, heerlijk! Nu nog een wasje draaien en dan kunnen we er weer eventjes tegen aan.
zaterdag 10 september 2011
Part 2
Dag 5
Vroeg in de morgen stonden we op. Om 8 uur klaar voor vertrek. Nog even het gas, propaan, bijvullen, en dan gaan. Na het bijvullen vertelt meneer de bijvuller, Randy, dat er een lek zit in het schroefdraad van de bijvulklep. Geen paniek, de tank zit buiten, onderaan de camper, propaan is zwaarder dan lucht en het waait een beetje. En we rijden er al een paar dagen op deze manier mee rond.
Toch even bellen met Cruise America (CA). Ja, dat moet gerepareerd worden. Ok. Dan moet alle gas er weer uit. Duurt een paar uur voordat die tank echt leeg is. O, en het schroefdraad van de ‘peilstok’ lekt ook. En dan moeten we naar een reparateur, want echt repareren kan Randy niet. Dat is een behoorlijk gecompliceerde reparatie, waarbij de gastank onder de camper uit moet. Iedereen verwijst naar CampingWorld, dat is letterlijk de buurman van onze camping. We kunnen hun intercom horen. Maar dat is de concurrent van CA, dus ‘daar werken we niet mee samen’. We moeten 20 mijl terug naar een andere CA locatie, en daar zullen we een nieuwe camper krijgen. Ok, laat ze er maar een klaar zetten met complete keukenset (die we nu hebben is verre van) en twee bedden sets, om in ieder geval wat tijd terug te winnen. Let wel, dit is vijf telefoontjes, een hoop frustraties en getreuzel van CA ‘Travel Assistance’ later.
Om half twaalf is de gastank leeg, en kunnen we terug rijden. Om kwart over twaalf komen we aan. ‘Nee, die zijn met lunch tot een uur.’ MAAK HET NOU!!! We hadden ondertussen 150 mijl verderop moeten zitten! Ze weten dat we er aan komen, en ze gaan weg voor de LUNCH???
Iets eerder dan verwacht, tien voor een, zijn ze terug. ‘Waar zit dat lek?’ Daar en daar. ‘O, even kijken met wat sop.’ Ja hallo, we hebben die tank leeg laten lopen, er staat helemaal geen druk meer op, wat denk je te gaan zien? ‘O, hm, ik zie niks met sop, dat ding is helemaal leeg.’ Ja hehe. ‘Ik doe er even wat gas in, dan kan ik de lekken zien.’ WAT??? NIKS ervan! Je denkt toch niet dat ik hier voor de lol sta ofzo? CA heeft ons een andere camper belooft, ik zeg je waar die lekken zitten, en ik leg je zelfs precies uit wat je moet doen om het te verhelpen, dus ik ga hier niet nog een paar uur verdoen om jou dezelfde conclusie te laten trekken, ok? ‘O, ja, hm, nou het zekere voor het onzekere dan maar, hier heb je een nieuwe camper.’ Man wat kun je dan boos worden zeg.
Na een uur alle spullen over geladen en papierwerk in orde. En eindelijk vertrekken. En dus langs Petrified Forest en Painted Desert gereden, zonder tijd te hebben om er ook doorheen te gaan. En behoorlijk laat, tegen een uur of negen, komen we aan op de overnachtingsplaats in Sun Valley, Holbrook, Arizona. We hebben wel nog wat boodschappen gedaan in het dorp en bij de Pizza Hut gegeten.
De route was wel erg mooi, New Mexico, en dan zeker deze Westelijke helft, is zeer de moeite waard om doorheen te rijden. Continu hoge stijle rode rotswanden, de oude Route 66 zie je er omheen circelen. De I-40 gaat overal dwars doorheen. Zie foto’s. We vinden het nog steeds erg mooi, maar dit is een dag… man man man. Wat een incompetente organisatie is die Cruise America zeg. En dit was lang niet het eerste probleem dat we zijn tegengekomen, tot nu toe hebben we elke dag met ‘Travel Assistance’ gebeld. Gauw volgende dag.
Dag 6
Dag 6, dat klinkt als al bijna een week… Dat gaat hard! Deze ochtend wel vroeg vertrokken. Na anderhalf uur komen we bij Walnut Canyon National Monument. Daar woonden rond 1000 tot 1300 de Sinagua in huizen (grotten)in de steile canyonwanden. Heel mooi om te zien. Een wandeling van anderhalf uur gemaakt, ongeveer 1.5km. Heel veel trappen. Rens heeft bijna alles zelf gelopen! Thomas niet, die zat bij papa op de rug. Veel foto’s.
Daarna door naar Sunset Crater National Monument. Dat is een vulkaan, uitgebarsten in 1065. Op de een of andere manier waren de mensen gewaarschuwd, en gevlucht naar… Juist, Walnut Canyon. De Sinagua weer. Slechts kort even gekeken, het zou een erg zware wandeling naar boven zijn. En het is hier behoorlijk warm, en midden op de dag. Dus laat maar even, wij hebben de Vesuvius al gezien, Rens en Thomas interesseert het niet, en vanaf hier is die berg ook zwart.
Dan kiezen: Doorrijden naar Wupatki National Monument, waar ze een paar pueblo (indianen huisjes) ruines hebben, of door naar de overnachtingsplek? Toch maar het laatste, in de hoop dat ze daar een speeltuin/zwembad/andere leuke dingen hebben. Op internet zag het er erg aantrekkelijk uit.
Een uurtje later aangekomen, blijkt Cameron een hele grote winkel vol (leuke) prullaria te zijn, met een motel, en een parkeerplaats waar je je camper mag neerzetten. Met water/licht/riool aansluiting, dat dan weer wel. Maar erg jammer voor vooral Rens, we hadden echt wel een speeltuin verwacht.
Weer wat geleerd. Op Google Maps ziet Cameron er wel uit als dorpje, en de website ziet er echt behoorlijk goed uit. Maar er staan nog niet eens huizen om de Trading Post heen, de kampeerplek lijkt veelal permanent bewoond en dat is alles. Nou ja, Rens heeft zich alsnog wel vermaakt met steentjes zoeken, dingen in de winkel en er was een vriendje met wie hij leuk een balletje heeft overgegooid. Eind goed al goed. En dan morgen: De Grand Canyon!
Dag 7:
Kindjes waren weer vroeg wakker, dus we konden lekker op tijd weg. We waren de eersten die vertrokken voor de verandering. Heerlijk rustig op de weg om een uur of half acht. Al snel kwamen we bij de eerste Scenic View. Uitstappen, kijken, foto's maken, erg mooi. Een hele diepe kloof, met onderin als je goed kijkt een bochtje van de rivier. Maar dat is nog niet de Grand Canyon. Vanaf Cameron naar Grand Canyon National Park rijd je lange tijd langs de Grand Canyon op, dus veel mooie uitzichten.
Na een half uur kwamen we dan echt in het park. Het lijkt wel een beetje regenachtig, maar voordeel is dat de temperatuur ook lager is. Lekker wandelen.
En dan voor het eerst echt de Grand Canyon. Goeie genade, wat een... Canyon. Wat een enorm diep, wijd en lang gat in de grond. 't Is maar goed dat ze dat niet zelf hebben hoeven graven zeg. Dat zou een mooi overheids werkverschaffings project in crisis tijd zijn. Het past gewoon niet op de foto. Quite impressive, right?
Bij de voorbereidingen hebben we veel mooie foto's gezien van alle mooie dingen die we deze trip gaan zien. Maar zoek maar eens mooie foto's van de Grand Canyon, dat is moeilijker. Dat komt dus gewoon omdat het er niet op past. We doen ons best.
Later de camper geparkeerd, en met de gratis bussen hier door het park naar de rand gegaan. Een wandeling van een kilometer of 3/4 gemaakt langs de rand. Het blijft wisselen, het blijft mooi en het blijft intrigerend/indrukwekkend om aan de rand te staan en gewoon te kijken.
Morgen Een hele dag rondkijken.
Vroeg in de morgen stonden we op. Om 8 uur klaar voor vertrek. Nog even het gas, propaan, bijvullen, en dan gaan. Na het bijvullen vertelt meneer de bijvuller, Randy, dat er een lek zit in het schroefdraad van de bijvulklep. Geen paniek, de tank zit buiten, onderaan de camper, propaan is zwaarder dan lucht en het waait een beetje. En we rijden er al een paar dagen op deze manier mee rond.
Toch even bellen met Cruise America (CA). Ja, dat moet gerepareerd worden. Ok. Dan moet alle gas er weer uit. Duurt een paar uur voordat die tank echt leeg is. O, en het schroefdraad van de ‘peilstok’ lekt ook. En dan moeten we naar een reparateur, want echt repareren kan Randy niet. Dat is een behoorlijk gecompliceerde reparatie, waarbij de gastank onder de camper uit moet. Iedereen verwijst naar CampingWorld, dat is letterlijk de buurman van onze camping. We kunnen hun intercom horen. Maar dat is de concurrent van CA, dus ‘daar werken we niet mee samen’. We moeten 20 mijl terug naar een andere CA locatie, en daar zullen we een nieuwe camper krijgen. Ok, laat ze er maar een klaar zetten met complete keukenset (die we nu hebben is verre van) en twee bedden sets, om in ieder geval wat tijd terug te winnen. Let wel, dit is vijf telefoontjes, een hoop frustraties en getreuzel van CA ‘Travel Assistance’ later.
Om half twaalf is de gastank leeg, en kunnen we terug rijden. Om kwart over twaalf komen we aan. ‘Nee, die zijn met lunch tot een uur.’ MAAK HET NOU!!! We hadden ondertussen 150 mijl verderop moeten zitten! Ze weten dat we er aan komen, en ze gaan weg voor de LUNCH???
Iets eerder dan verwacht, tien voor een, zijn ze terug. ‘Waar zit dat lek?’ Daar en daar. ‘O, even kijken met wat sop.’ Ja hallo, we hebben die tank leeg laten lopen, er staat helemaal geen druk meer op, wat denk je te gaan zien? ‘O, hm, ik zie niks met sop, dat ding is helemaal leeg.’ Ja hehe. ‘Ik doe er even wat gas in, dan kan ik de lekken zien.’ WAT??? NIKS ervan! Je denkt toch niet dat ik hier voor de lol sta ofzo? CA heeft ons een andere camper belooft, ik zeg je waar die lekken zitten, en ik leg je zelfs precies uit wat je moet doen om het te verhelpen, dus ik ga hier niet nog een paar uur verdoen om jou dezelfde conclusie te laten trekken, ok? ‘O, ja, hm, nou het zekere voor het onzekere dan maar, hier heb je een nieuwe camper.’ Man wat kun je dan boos worden zeg.
Na een uur alle spullen over geladen en papierwerk in orde. En eindelijk vertrekken. En dus langs Petrified Forest en Painted Desert gereden, zonder tijd te hebben om er ook doorheen te gaan. En behoorlijk laat, tegen een uur of negen, komen we aan op de overnachtingsplaats in Sun Valley, Holbrook, Arizona. We hebben wel nog wat boodschappen gedaan in het dorp en bij de Pizza Hut gegeten.
De route was wel erg mooi, New Mexico, en dan zeker deze Westelijke helft, is zeer de moeite waard om doorheen te rijden. Continu hoge stijle rode rotswanden, de oude Route 66 zie je er omheen circelen. De I-40 gaat overal dwars doorheen. Zie foto’s. We vinden het nog steeds erg mooi, maar dit is een dag… man man man. Wat een incompetente organisatie is die Cruise America zeg. En dit was lang niet het eerste probleem dat we zijn tegengekomen, tot nu toe hebben we elke dag met ‘Travel Assistance’ gebeld. Gauw volgende dag.
Dag 6
Dag 6, dat klinkt als al bijna een week… Dat gaat hard! Deze ochtend wel vroeg vertrokken. Na anderhalf uur komen we bij Walnut Canyon National Monument. Daar woonden rond 1000 tot 1300 de Sinagua in huizen (grotten)in de steile canyonwanden. Heel mooi om te zien. Een wandeling van anderhalf uur gemaakt, ongeveer 1.5km. Heel veel trappen. Rens heeft bijna alles zelf gelopen! Thomas niet, die zat bij papa op de rug. Veel foto’s.
Daarna door naar Sunset Crater National Monument. Dat is een vulkaan, uitgebarsten in 1065. Op de een of andere manier waren de mensen gewaarschuwd, en gevlucht naar… Juist, Walnut Canyon. De Sinagua weer. Slechts kort even gekeken, het zou een erg zware wandeling naar boven zijn. En het is hier behoorlijk warm, en midden op de dag. Dus laat maar even, wij hebben de Vesuvius al gezien, Rens en Thomas interesseert het niet, en vanaf hier is die berg ook zwart.
Dan kiezen: Doorrijden naar Wupatki National Monument, waar ze een paar pueblo (indianen huisjes) ruines hebben, of door naar de overnachtingsplek? Toch maar het laatste, in de hoop dat ze daar een speeltuin/zwembad/andere leuke dingen hebben. Op internet zag het er erg aantrekkelijk uit.
Een uurtje later aangekomen, blijkt Cameron een hele grote winkel vol (leuke) prullaria te zijn, met een motel, en een parkeerplaats waar je je camper mag neerzetten. Met water/licht/riool aansluiting, dat dan weer wel. Maar erg jammer voor vooral Rens, we hadden echt wel een speeltuin verwacht.
Weer wat geleerd. Op Google Maps ziet Cameron er wel uit als dorpje, en de website ziet er echt behoorlijk goed uit. Maar er staan nog niet eens huizen om de Trading Post heen, de kampeerplek lijkt veelal permanent bewoond en dat is alles. Nou ja, Rens heeft zich alsnog wel vermaakt met steentjes zoeken, dingen in de winkel en er was een vriendje met wie hij leuk een balletje heeft overgegooid. Eind goed al goed. En dan morgen: De Grand Canyon!
Dag 7:
Kindjes waren weer vroeg wakker, dus we konden lekker op tijd weg. We waren de eersten die vertrokken voor de verandering. Heerlijk rustig op de weg om een uur of half acht. Al snel kwamen we bij de eerste Scenic View. Uitstappen, kijken, foto's maken, erg mooi. Een hele diepe kloof, met onderin als je goed kijkt een bochtje van de rivier. Maar dat is nog niet de Grand Canyon. Vanaf Cameron naar Grand Canyon National Park rijd je lange tijd langs de Grand Canyon op, dus veel mooie uitzichten.
Na een half uur kwamen we dan echt in het park. Het lijkt wel een beetje regenachtig, maar voordeel is dat de temperatuur ook lager is. Lekker wandelen.
En dan voor het eerst echt de Grand Canyon. Goeie genade, wat een... Canyon. Wat een enorm diep, wijd en lang gat in de grond. 't Is maar goed dat ze dat niet zelf hebben hoeven graven zeg. Dat zou een mooi overheids werkverschaffings project in crisis tijd zijn. Het past gewoon niet op de foto. Quite impressive, right?
Bij de voorbereidingen hebben we veel mooie foto's gezien van alle mooie dingen die we deze trip gaan zien. Maar zoek maar eens mooie foto's van de Grand Canyon, dat is moeilijker. Dat komt dus gewoon omdat het er niet op past. We doen ons best.
Later de camper geparkeerd, en met de gratis bussen hier door het park naar de rand gegaan. Een wandeling van een kilometer of 3/4 gemaakt langs de rand. Het blijft wisselen, het blijft mooi en het blijft intrigerend/indrukwekkend om aan de rand te staan en gewoon te kijken.
Morgen Een hele dag rondkijken.
dinsdag 6 september 2011
Part 1
Dag 1
Vanmorgen alles ingepakt. Het paste precies in Koos zijn auto, en dat moet ook, want we moeten het ook mee kunnen krijgen in het vliegtuig en in de huurauto naar het vliegveld toe. Alles schoon? Ja. Vaatwasser nog aan. Hoofdkraan afsluiten vanwege de lekkage. O, wacht! Nu moeten we natuurlijk eerst wachten tot de vaatwasser klaar is… Och ja, ongeveer 40 minuten later alsnog op weg.
Bij de verhuur kregen we alles netjes uitgelegd. Daarna alles in de RV (Camper) gesjouwd, en wegwezen. Om een uur of half twaalf vertrokken we richting Fort Worth, naar JD en Sarah.
Wat een windvanger is dat apparaat zeg! En als je ‘hard’ rijdt, is het een enorm kabaal… Dus rustig aan. Maar ja, het verkeer wil je ook niet te veel ophouden, dus toch een beetje doorrijden. Rens moet naar de wc. Snel gaat Els met hem naar achter. Durft niet terwijl we rijden. Begrijpelijk. Toch maar naar de kant. Weer verder. Rens wil naar de wc. Komt niks uit. Terug in de stoel. Rens wil naar de wc… Hij vindt het gewoon leuk! Daar trappen we niet meer in.
Om een uur of vier komt Fort Worth in zicht, en dat is maar goed ook, want Rens en Thomas zijn het wel een beetje zat. Tegen vijf uur zijn we eindelijk bij JD en Sarah. Gezelluuuug!!! Ze hadden heel lekkere kip gemaakt, zoetig met iets van gember. En rijst en noodles. Het zijn Amerikanen, dus ‘waar is de groente?’: verstopt in de noodles. Maar het was heerlijk!
Rens en Penny blijken nog steeds de beste vriendjes, en ook Thomas en Ellie vermaken zich best. JD en Sarah hebben een gastenverblijf in de achtertuin, een klein huisje met keukenblokje, badkamer en één grote slaapkamer. Rens en Thomas waren gelijk uit toen we ze neerlegden, dus dat ging goed. Tijd voor spelletjes! Geen foto’s vandaag, zoveel spectaculairs was er niet te zien (voor de kijkers thuis).
Route: Van huis naar verhuur in Kingwood Texas, van Kingwood via I-45 naar boven tot bijna Dallas, maar iets daarvoor linksaf naar Fort Worth.
Dag 2
Tot een uur of twaalf spelletjes gedaan, en toen moe naar bed. Rens en Thomas zijn allebei maar 1 keer wakker geweest, dus prima geslapen. De volgende ochtend van 7 tot 9 ontbijten, daarna rommel opruimen weer weg. Op naar Caprock Canyon State Park. Dat wordt weer een lange dag rijden, maar prima. Kunnen we doen.
‘s Morgens om half tien weg richting Wichita Falls. Daar waren we om twaalf uur. Even een korte stop en dan door naar Quanah, Childress, Turkey, Quitaque en nog wat plaatsjes tussendoor, en dan een stukje naar boven. In het begin zagen we vooral veel reclame, auto’s, snelweg, saai. Al was het rustiger op de weg dan gisteren. Dan kwamen de grote velden met anderhalve koe en een roestige truck per vierkante mijl. Veel bruin en dor land, hier en daar zwartgeblakerd. Droog droog droog. Veel grote vrachtwagens. Een paar velden vol ja-knikkers die met meer of minder enthousiasme olie naar boven halen. Nog een dorp waar ze tien tankstations, vijf guns en ammo winkels, twee roadhouses en een saloon hebben. En veul rommel op hun grond: Oude aanhangers, banden, machines, (mooie!) oude auto’s (alleen jammer genoeg helemaal verroest). Een beetje zoals in de fillem. Een heel aantal treinen, Els probeerde van eentje de wagons te tellen. Maar Koos zag al dat die trein nog doorging achter die gindse heuvel, dus dat zou niet gaan lukken. Bij honderd gestopt.
Daarna kwamen we in het Caprock terrein, wat wil zeggen veel relief. Niet hoog, wel veel. En toen het State Park zelf! Om half vijf waren we er, uiteindelijk vijf uur gereden. Erg lange dag weer. Een paar rondjes wandelen door het park, maar het is een erg groot park. En heel mooi. We waren nog niet binnen of er stonden twee herten langs de rand van de weg, maar ze keken nogal schaapachtig. De ‘Texas Bison Herd’ left hier, dus we zien hier loslopende bisons. Erg mooi. In het welkom center hadden ze er een opgezet, en die was 1.75m hoog bij zijn rug… Best groot… 200 jaar geleden liepen er 30 miljoen rond in Amerika. Nu minder. Triest is dat.
Vandaag hebben we veel foto’s gemaakt, vooral vanuit de auto en in het State Park. Omdat het een lange dag was zijn we niet gestopt om foto’s te maken, al waren er wel plekjes die erom vroegen. Morgen een korte dag, 95 mijl. Naar Palo Duro State Park, wat nog mooier is dan Caprock Canyon, dus daar hebben we langer de tijd om echt rond te kijken.
Aangezien vandaag oom Martijs en neef Benne jarig waren, en Thomas zelf 11 maanden werd, bedacht Thomas dat dit het ideale moment was om te leren klappen. Hij is er ineens heel goed in. Ook heeft hij hiep hiep Hoera geleerd met zn handjes in de lucht. Hij moet dat nog een beetje oefenen, want zijn handjes gaan op zn wangen of zn oren, maar tis wel erg schattig. Hij heeft er enorm veel pret in en we zingen de halve dag 'klap eens in je handjes'
Dag 3
Wat was het koud!!! Extra deken voor Rens, extra deken voor ons, maar arme Thomas, geen extra deken voor jou jongen. Dus in zn warme kleren gehesen midden in de nacht en dan maar onder een han ddoek slapen. Gelukkiug zijn die joekelgroot vergeleken met Thomas en kan die er wel dubbelgevouwen overheen. Toch nog aardig geslapen. Wel was Thomas wat vaker wakker en moesten wij uit t hoge bed naar beneden klouteren om m te knufflen en te drinken te geven. Om tien voor zeven werden we allemaal wakker en was t tijd voor ontbijt. En aangezien dat niet al te lang hoeft te duren om 8 uur onderweg naar Palo Duro state park. Onderweg opzoek gegaan naar een WALMART om pyjamas te kopen voor dejongens, tja die heb je niet nodig in Houston, maar hier toch duidelijk wel. Dus allebei een mooie pyjama gekregen. En om twaalf uur waren we in Palo Duro. En wat zijn Canyons mooi zeg. Prachtige kleuren. Rood wit rood wit rood wit en dan geel en paarsig en dan Rotsblok , dan zijn je laagjes af. En dan lijkt het MEGA hoog, maar als je ffies gaat wandelen dan ben je er eigenlijk zo. Tamme hertjes hier trouwens. Komen zowat het eten van je bord halen terwijl je er zelf nog achter zit… Hier in het lege deel van Texas kun je heel mooi sterretjes kijken. Geen licht dat t allemaal verpest, We hebben ook wat vallende sterren gezien. Erg leuk. Palo Duro is best groot en we kunnen lang niet alles zien wat we wel zouden willen zien, maar tis toch echt genieten zo. Rens heeft zich vanmiddag nog van het speeltoestel gestort terwijl ik er met mn domme hoofd naast stond… tut tut tut. Geen blijvende schade…
Dag 4
Vanmorgen was het weer vroeg dag, en wij waren er als de kippen bij. Beetje ontbijten tussen de herten, maar vandaag staat er een lange tocht op het programma, dus geen wandeling meer. Op naar Amarillo, waar de legendarische Route 66 start met de Cadillac Ranch. Erg leuk, maar Rens was nog heel moe door drie dagen geen middagdutjes, dus niet te genieten. Gauw verder. Eindje verder, in New Mexico, naar een eettent. Dat was ook de moeite niet waard, dus gauw weer verder over de I-40.
De Route 66 is ergens in de jaren 20 ofzo aangelegd volgens een van de eerste plannen van een nationaal wegenstelsel in de US. Dit was om de mobiliteit van met name het leger voor defensie van het land te vergroten. De weg gaat van Chicago naar Los Angeles. Maar later is er een nieuw plan gemaakt, met de Interstates. De I-40 is grotendeels naast en op de oude Route 66 gelegd (het Oost-West deel daarvan, dus niet naar Chicago), en snijdt onnodig sierlijk bochtenwerk af. Een keer hebben we geprobeerd de oude Route 66 te volgen in plaats van de I-40, maar na een mijl werd dat al een zand/grind pad. We zagen het niet zitten om 100 mijl daar overheen te rijden, dus toch maar weer de Interstate… Jammer, want op die ene mijl zagen we al allerlei bewijs van vergane glorie van de ‘Mother Road’.
Ook langs de I-40 zie je veel vergane glorie, lees rommel. Ingestorte oude gebouwtjes, huisjes, tankstations, heel veel reclame, ‘traditonele’ restaurants, heel veel hele mooie oude auto’s, meestal roestig en met een beetje geluk nog een wiel, soms heel mooi en netjes gerestaureerd. We genieten wel van alles wat we zien.
Het laatste stukje Texas waren enorme lappen grond, akkers en grote gele dorre vlaktes met hier en daar een koe. In New Mexico verdwenen eerst de koeien, toen de afzettingen en veranderde het in wat rotsachtig terrein met veel verspreide boompjes. Allemaal erg laag, je kunt nog steeds erg ver kijken. Het knopje 'seek' op de radio resulteerde in een volledige rondgang van alle FM frequenties om daarna op dezelfde zender uit te komen. Met andere woorden, er is maar 1 radio zender. 60 mijl voor Albuquerque, onze eindbestemming, zagen we een dal. We wisten dat Albuquerque niet hier zou liggen, want je kunt niet 60 mijl kijken. 40 mijl verderop waren we zo’n beetje aan de overkant… En vlak achter de daaropvolgende bergrand lag Albuquerque (vanaf nu Alb).
Nu zijn we eindelijk op de camping. Rens heeft onderweg lekker geslapen, dus die was best vrolijk de rest van de dag. Toen we hier kwamen, zagen we op de klok dat we ongemerkt een uur zijn opgeschoven in de tijd. Dat was maar goed ook, want nu konden we nog mooi op tijd eten.
Nog een ontdekking van de dag: De slang waardoor de ‘zwart’ en ‘grijs’ water tank geleegd moet worden, is hopeloos stuk en lek. Dat geeft een vieze bende. Ik bespaar jullie de details. Gauw een nieuwe gekocht.
Vanmorgen alles ingepakt. Het paste precies in Koos zijn auto, en dat moet ook, want we moeten het ook mee kunnen krijgen in het vliegtuig en in de huurauto naar het vliegveld toe. Alles schoon? Ja. Vaatwasser nog aan. Hoofdkraan afsluiten vanwege de lekkage. O, wacht! Nu moeten we natuurlijk eerst wachten tot de vaatwasser klaar is… Och ja, ongeveer 40 minuten later alsnog op weg.
Bij de verhuur kregen we alles netjes uitgelegd. Daarna alles in de RV (Camper) gesjouwd, en wegwezen. Om een uur of half twaalf vertrokken we richting Fort Worth, naar JD en Sarah.
Wat een windvanger is dat apparaat zeg! En als je ‘hard’ rijdt, is het een enorm kabaal… Dus rustig aan. Maar ja, het verkeer wil je ook niet te veel ophouden, dus toch een beetje doorrijden. Rens moet naar de wc. Snel gaat Els met hem naar achter. Durft niet terwijl we rijden. Begrijpelijk. Toch maar naar de kant. Weer verder. Rens wil naar de wc. Komt niks uit. Terug in de stoel. Rens wil naar de wc… Hij vindt het gewoon leuk! Daar trappen we niet meer in.
Om een uur of vier komt Fort Worth in zicht, en dat is maar goed ook, want Rens en Thomas zijn het wel een beetje zat. Tegen vijf uur zijn we eindelijk bij JD en Sarah. Gezelluuuug!!! Ze hadden heel lekkere kip gemaakt, zoetig met iets van gember. En rijst en noodles. Het zijn Amerikanen, dus ‘waar is de groente?’: verstopt in de noodles. Maar het was heerlijk!
Rens en Penny blijken nog steeds de beste vriendjes, en ook Thomas en Ellie vermaken zich best. JD en Sarah hebben een gastenverblijf in de achtertuin, een klein huisje met keukenblokje, badkamer en één grote slaapkamer. Rens en Thomas waren gelijk uit toen we ze neerlegden, dus dat ging goed. Tijd voor spelletjes! Geen foto’s vandaag, zoveel spectaculairs was er niet te zien (voor de kijkers thuis).
Route: Van huis naar verhuur in Kingwood Texas, van Kingwood via I-45 naar boven tot bijna Dallas, maar iets daarvoor linksaf naar Fort Worth.
Dag 2
Tot een uur of twaalf spelletjes gedaan, en toen moe naar bed. Rens en Thomas zijn allebei maar 1 keer wakker geweest, dus prima geslapen. De volgende ochtend van 7 tot 9 ontbijten, daarna rommel opruimen weer weg. Op naar Caprock Canyon State Park. Dat wordt weer een lange dag rijden, maar prima. Kunnen we doen.
‘s Morgens om half tien weg richting Wichita Falls. Daar waren we om twaalf uur. Even een korte stop en dan door naar Quanah, Childress, Turkey, Quitaque en nog wat plaatsjes tussendoor, en dan een stukje naar boven. In het begin zagen we vooral veel reclame, auto’s, snelweg, saai. Al was het rustiger op de weg dan gisteren. Dan kwamen de grote velden met anderhalve koe en een roestige truck per vierkante mijl. Veel bruin en dor land, hier en daar zwartgeblakerd. Droog droog droog. Veel grote vrachtwagens. Een paar velden vol ja-knikkers die met meer of minder enthousiasme olie naar boven halen. Nog een dorp waar ze tien tankstations, vijf guns en ammo winkels, twee roadhouses en een saloon hebben. En veul rommel op hun grond: Oude aanhangers, banden, machines, (mooie!) oude auto’s (alleen jammer genoeg helemaal verroest). Een beetje zoals in de fillem. Een heel aantal treinen, Els probeerde van eentje de wagons te tellen. Maar Koos zag al dat die trein nog doorging achter die gindse heuvel, dus dat zou niet gaan lukken. Bij honderd gestopt.
Daarna kwamen we in het Caprock terrein, wat wil zeggen veel relief. Niet hoog, wel veel. En toen het State Park zelf! Om half vijf waren we er, uiteindelijk vijf uur gereden. Erg lange dag weer. Een paar rondjes wandelen door het park, maar het is een erg groot park. En heel mooi. We waren nog niet binnen of er stonden twee herten langs de rand van de weg, maar ze keken nogal schaapachtig. De ‘Texas Bison Herd’ left hier, dus we zien hier loslopende bisons. Erg mooi. In het welkom center hadden ze er een opgezet, en die was 1.75m hoog bij zijn rug… Best groot… 200 jaar geleden liepen er 30 miljoen rond in Amerika. Nu minder. Triest is dat.
Vandaag hebben we veel foto’s gemaakt, vooral vanuit de auto en in het State Park. Omdat het een lange dag was zijn we niet gestopt om foto’s te maken, al waren er wel plekjes die erom vroegen. Morgen een korte dag, 95 mijl. Naar Palo Duro State Park, wat nog mooier is dan Caprock Canyon, dus daar hebben we langer de tijd om echt rond te kijken.
Aangezien vandaag oom Martijs en neef Benne jarig waren, en Thomas zelf 11 maanden werd, bedacht Thomas dat dit het ideale moment was om te leren klappen. Hij is er ineens heel goed in. Ook heeft hij hiep hiep Hoera geleerd met zn handjes in de lucht. Hij moet dat nog een beetje oefenen, want zijn handjes gaan op zn wangen of zn oren, maar tis wel erg schattig. Hij heeft er enorm veel pret in en we zingen de halve dag 'klap eens in je handjes'
Dag 3
Wat was het koud!!! Extra deken voor Rens, extra deken voor ons, maar arme Thomas, geen extra deken voor jou jongen. Dus in zn warme kleren gehesen midden in de nacht en dan maar onder een han ddoek slapen. Gelukkiug zijn die joekelgroot vergeleken met Thomas en kan die er wel dubbelgevouwen overheen. Toch nog aardig geslapen. Wel was Thomas wat vaker wakker en moesten wij uit t hoge bed naar beneden klouteren om m te knufflen en te drinken te geven. Om tien voor zeven werden we allemaal wakker en was t tijd voor ontbijt. En aangezien dat niet al te lang hoeft te duren om 8 uur onderweg naar Palo Duro state park. Onderweg opzoek gegaan naar een WALMART om pyjamas te kopen voor dejongens, tja die heb je niet nodig in Houston, maar hier toch duidelijk wel. Dus allebei een mooie pyjama gekregen. En om twaalf uur waren we in Palo Duro. En wat zijn Canyons mooi zeg. Prachtige kleuren. Rood wit rood wit rood wit en dan geel en paarsig en dan Rotsblok , dan zijn je laagjes af. En dan lijkt het MEGA hoog, maar als je ffies gaat wandelen dan ben je er eigenlijk zo. Tamme hertjes hier trouwens. Komen zowat het eten van je bord halen terwijl je er zelf nog achter zit… Hier in het lege deel van Texas kun je heel mooi sterretjes kijken. Geen licht dat t allemaal verpest, We hebben ook wat vallende sterren gezien. Erg leuk. Palo Duro is best groot en we kunnen lang niet alles zien wat we wel zouden willen zien, maar tis toch echt genieten zo. Rens heeft zich vanmiddag nog van het speeltoestel gestort terwijl ik er met mn domme hoofd naast stond… tut tut tut. Geen blijvende schade…
Dag 4
Vanmorgen was het weer vroeg dag, en wij waren er als de kippen bij. Beetje ontbijten tussen de herten, maar vandaag staat er een lange tocht op het programma, dus geen wandeling meer. Op naar Amarillo, waar de legendarische Route 66 start met de Cadillac Ranch. Erg leuk, maar Rens was nog heel moe door drie dagen geen middagdutjes, dus niet te genieten. Gauw verder. Eindje verder, in New Mexico, naar een eettent. Dat was ook de moeite niet waard, dus gauw weer verder over de I-40.
De Route 66 is ergens in de jaren 20 ofzo aangelegd volgens een van de eerste plannen van een nationaal wegenstelsel in de US. Dit was om de mobiliteit van met name het leger voor defensie van het land te vergroten. De weg gaat van Chicago naar Los Angeles. Maar later is er een nieuw plan gemaakt, met de Interstates. De I-40 is grotendeels naast en op de oude Route 66 gelegd (het Oost-West deel daarvan, dus niet naar Chicago), en snijdt onnodig sierlijk bochtenwerk af. Een keer hebben we geprobeerd de oude Route 66 te volgen in plaats van de I-40, maar na een mijl werd dat al een zand/grind pad. We zagen het niet zitten om 100 mijl daar overheen te rijden, dus toch maar weer de Interstate… Jammer, want op die ene mijl zagen we al allerlei bewijs van vergane glorie van de ‘Mother Road’.
Ook langs de I-40 zie je veel vergane glorie, lees rommel. Ingestorte oude gebouwtjes, huisjes, tankstations, heel veel reclame, ‘traditonele’ restaurants, heel veel hele mooie oude auto’s, meestal roestig en met een beetje geluk nog een wiel, soms heel mooi en netjes gerestaureerd. We genieten wel van alles wat we zien.
Het laatste stukje Texas waren enorme lappen grond, akkers en grote gele dorre vlaktes met hier en daar een koe. In New Mexico verdwenen eerst de koeien, toen de afzettingen en veranderde het in wat rotsachtig terrein met veel verspreide boompjes. Allemaal erg laag, je kunt nog steeds erg ver kijken. Het knopje 'seek' op de radio resulteerde in een volledige rondgang van alle FM frequenties om daarna op dezelfde zender uit te komen. Met andere woorden, er is maar 1 radio zender. 60 mijl voor Albuquerque, onze eindbestemming, zagen we een dal. We wisten dat Albuquerque niet hier zou liggen, want je kunt niet 60 mijl kijken. 40 mijl verderop waren we zo’n beetje aan de overkant… En vlak achter de daaropvolgende bergrand lag Albuquerque (vanaf nu Alb).
Nu zijn we eindelijk op de camping. Rens heeft onderweg lekker geslapen, dus die was best vrolijk de rest van de dag. Toen we hier kwamen, zagen we op de klok dat we ongemerkt een uur zijn opgeschoven in de tijd. Dat was maar goed ook, want nu konden we nog mooi op tijd eten.
Nog een ontdekking van de dag: De slang waardoor de ‘zwart’ en ‘grijs’ water tank geleegd moet worden, is hopeloos stuk en lek. Dat geeft een vieze bende. Ik bespaar jullie de details. Gauw een nieuwe gekocht.
vrijdag 2 september 2011
Bijna bijna bijna... Vakantie, vakantie!
Als een kind zo blij. Morgen gaan we dan eindelijk! Spannend! En we hebben er heel veel zin in!
Wat hebben we vandaag gedaan:
Tassen ingepakt, project op het werk af gemaakt en opgestuurd, huis opgeruimd (waarom dat toch altijd moet voordat je op vakantie gaat snappen we zelf ook niet), boodschappen gedaan voor de eerste paar dagen, zwembad gereed gemaakt voor komende week.
Planning voor morgen:
Die Thomas zal wel weer om zes uur wakker zijn met zijn snotneus, Rens kort daarna ook. Alle koffers in de auto, naar de donut boer om een ongezond ontbijt met korting te kopen en dan onszelf volvretend en vette zoete donuts en enorme kolaches (zoek maar op) op naar de RV boer. Daar hebben we tussen 9 en half 10 afgesproken. Hoop instructies, testen of alles werkt naar behoren en dan op naar Fort Worth! Onderweg komen we misschien langs Fort Parker, zie ons blog stukje van dinsdag 8 december 2009.
De laatste paar weken hebben in het teken gestaan van... niet het vertrek, maar van loodgieters. Ik hoop, nee weet zeker, dat broer Jan dat professioneler doet zeg. Eerst bellen dat de buitenkraan lekt (de leiding). Komen ze eindelijk na een paar dagen langs, en lassen ze hem dicht. Goed werk zou je zeggen. Een paar dagen later vult de stortbak van de wc niet meer bij. Weer bellen. Een paar dagen later komen ze langs, en installeren ze een nieuw onderdeel (vlotter plus afsluiter etc). Maahaaar... Nu stopt hij niet meer met bijvullen! Weer bellen. Ja ja ja, hij zou goed moeten zijn want het onderdeel komt recht van de fabriek. Zal wel, maar het is dus niet goed. Weer wisselen. 'Nu is het wel goed!' Wat hoor ik dan suizen (het was maar een heel klein lekje)? Ja, dat zal wel lucht zijn. Waarom stopt het dan als ik de kraan dicht doe? Ja, dan is de druk eraf. 's Avonds weer checken, neen hoor, het is water. Stortbak zit weer vol tot de overflow. Weer bellen. 'Woensdag kom ik' (afgelopen woensdag). Weer bellen. 'Donderdag kom ik.' Weer bellen. 'Vandaag kom ik echt.' Ja, en ik heb net gezien dat die waterleiding die je dicht gelast hebt erger lekt dan daarvoor, en morgen gaan we op vakantie, dus schiet maar op. Maar natuurlijk geen meneer de loodgieter...
Dan maar de wc kraan dicht en de hoofdkraan dicht. Lastig voor meneer de zwembad schoonmaker, want die moet nu dus eerst de hoofdkraan open draaien (zit buiten aan de straat), en dan pas het zwembad vullen. Ik hoop voor hem dat die loodgieter snel komt. Dat heeft al met al dus drie weken geduurd, lekker behelpen. Maar Amerika is technisch echt het meest vooraanstaande land ter wereld hoor! Ik hou er maar over op. Morgen vakantie!!!
Wat hebben we vandaag gedaan:
Tassen ingepakt, project op het werk af gemaakt en opgestuurd, huis opgeruimd (waarom dat toch altijd moet voordat je op vakantie gaat snappen we zelf ook niet), boodschappen gedaan voor de eerste paar dagen, zwembad gereed gemaakt voor komende week.
Planning voor morgen:
Die Thomas zal wel weer om zes uur wakker zijn met zijn snotneus, Rens kort daarna ook. Alle koffers in de auto, naar de donut boer om een ongezond ontbijt met korting te kopen en dan onszelf volvretend en vette zoete donuts en enorme kolaches (zoek maar op) op naar de RV boer. Daar hebben we tussen 9 en half 10 afgesproken. Hoop instructies, testen of alles werkt naar behoren en dan op naar Fort Worth! Onderweg komen we misschien langs Fort Parker, zie ons blog stukje van dinsdag 8 december 2009.
De laatste paar weken hebben in het teken gestaan van... niet het vertrek, maar van loodgieters. Ik hoop, nee weet zeker, dat broer Jan dat professioneler doet zeg. Eerst bellen dat de buitenkraan lekt (de leiding). Komen ze eindelijk na een paar dagen langs, en lassen ze hem dicht. Goed werk zou je zeggen. Een paar dagen later vult de stortbak van de wc niet meer bij. Weer bellen. Een paar dagen later komen ze langs, en installeren ze een nieuw onderdeel (vlotter plus afsluiter etc). Maahaaar... Nu stopt hij niet meer met bijvullen! Weer bellen. Ja ja ja, hij zou goed moeten zijn want het onderdeel komt recht van de fabriek. Zal wel, maar het is dus niet goed. Weer wisselen. 'Nu is het wel goed!' Wat hoor ik dan suizen (het was maar een heel klein lekje)? Ja, dat zal wel lucht zijn. Waarom stopt het dan als ik de kraan dicht doe? Ja, dan is de druk eraf. 's Avonds weer checken, neen hoor, het is water. Stortbak zit weer vol tot de overflow. Weer bellen. 'Woensdag kom ik' (afgelopen woensdag). Weer bellen. 'Donderdag kom ik.' Weer bellen. 'Vandaag kom ik echt.' Ja, en ik heb net gezien dat die waterleiding die je dicht gelast hebt erger lekt dan daarvoor, en morgen gaan we op vakantie, dus schiet maar op. Maar natuurlijk geen meneer de loodgieter...
Dan maar de wc kraan dicht en de hoofdkraan dicht. Lastig voor meneer de zwembad schoonmaker, want die moet nu dus eerst de hoofdkraan open draaien (zit buiten aan de straat), en dan pas het zwembad vullen. Ik hoop voor hem dat die loodgieter snel komt. Dat heeft al met al dus drie weken geduurd, lekker behelpen. Maar Amerika is technisch echt het meest vooraanstaande land ter wereld hoor! Ik hou er maar over op. Morgen vakantie!!!
Abonneren op:
Posts (Atom)