Zo das lang geleden

Ha iedereen, de tijd gaat snel, het is alweer november.
Thomas eerste verjaardag is geweest, Oma en Oma zijn geweest en we hebben Halloween 'gevierd'. Eigenlijk hadden we ons voorgenomen om dat niet te doen in verband met de gedachte erachter, maar we werden door vrienden uit de buurt uitgenodigd om daar feest te vieren. Dus Rens en Thomas verkleed. Rens als Piraat en Thomas als pompoentje. Enorm schattig. Bij de Cortez' family kwamen nog meer verkleedde kinderen en was vanalles te eten en te zien. Ze hadden het huis mooi versierd in Oranje en zwart en er was eng uitziende Punch die wel erg lekker was. Zat onderandere sorbet ijs in ( dat ging er dus heel gek bovenop drijven) en Ginger ale (my favorite :D) Allemaal mooie cupcakes met vleermuisjes erop. Thomas en Rens lusten dat wel. WE hadden net een bord spaghetti op dus ik heb helaas niets geproefd, maar Koos was laat, dus die heeft wel het een en ander verorberd.
Om half 7 gingen we de straat op met de hele groep om aan te bellen bij deuren. En dan roep je Trick or Treat en krijg je (serieus) een hand vol snoep in je tas geworpen. Rens vond het bijzonder interessant en na de derde deur zei hij: Ik krijgt een tas vol snoepjes! (heel alert!)
Ik denk dat t echt overdreven enge gedeelte komt bij de wat oudere kinderen. De oudsten in deze groep waren zon 11 jaar, dus die waren verkleed als Ninja of soldaat. Dat valt allemaal wel mee. De huizen zijn versiert met spookjes en pompoenen dus dat kan ook wel. We zijn bij 1 huis geweest dat wel voor nachtmerries kon zorgen. De deur werd opengedaan door een grote GROTE man, verkleed als weerwolf. Oh zegt Koos, Das een mooi aap Rens! Alle kinderen schrokken van em, dus de vrouw van de weerwolf vraagt wie komt er eerst ( voor de snoepjes) Rens had geen idee dus liep heel dapper als eerste naar voren. Grappig dat zoiets gewoon totaal langs hem heen gaat.
Al met al een erg gezellig avond. Thomas had net die dag besloten dat lopen makkelijker en effiecienter is dan kruipen, dus die doet overal goed zn best. En waar hij gisteren nog iets nodig had om aan op te trekken, zie ik hem nu ineens vanuit het niets opstaan, en dan ook nog met zn voeten bovenop allemaal speelgoed. Hij is knap.
Soms een beetje te knap... Ik legde hem in zn bedje vanmorgen en nadat t zon 5 minuten stil was geweest begint ie ineens heel hard te huilen. Dus ik ga kijken en tref hem zittend op de grond aan.. rara?
Hij was uit zn bed op de kommode geklommen en vervolgens met omkleedkussen en al naar beneden gestiefeld. De Sufferd! Dus nu moet de hele kamer weer verbouwd en moet ik een 1 jarige gaan uitleggen dat ie niet uit zn bed mag klimmen....lastig... Daar moet ik nog even goed over nadenken.
zo daar laat ik t even bij, want meneer Rens doet alweer bijna een uur over zn boterham.
foto's volgen nog....

Final Part 10

Dag 20
Vanacht gelogeerd in Oceanside (waar we de RV morgen moeten inleveren.) Op een camping die Paradise by the sea heet. Wel een luidrichtig paradijsje, met de trein ernaast.... en de snelweg aan de andere kant. Maar verder mooi geregeld. Vlakbij een leuke camping waar de kindjes even kunnen spelen. Alle Koffers goed in gepakt en smorgens vroeg nog snel de bus gewassen en dan ingeleverd. En nu NAAR LA!! en HOLLYWOOD...enz...
De bus inleveren is geen probleem en vanwege al onze problemen met Cruise AMERICA, krijgen we zelfs nog centjes terug, dat is dan wel weer fijn.
ONdertussen is het middag en hebben we trek, maar we zijn nog steeds nergens dus besluiten eerst naar LA te rijden, naar het Hotel.
Het Hotel stelt niks voor, maar dat hoeft ook niet voor een nacht. De kamer zelf ziet er buitengewoon luxe uit in vergelijking met het buitengebeuren, en het ontbijtgebied voor de volgende dag. Dus we besluiten het ontbijt morgen toch maar ergens anders te nuttigen.
Nu hebben we gehoord dat de Unversal studios erg de moeite waard zijn. Maar vanwege ons gebrek aan research komen we er achter dat t ook erg onbetaalbaar is, zeker voor maar twee uurtjes, want de dag is inmiddels bijna om.
Dus gaan we de Walk of Fame bekijken in Hollywood (dat wilden we echt heel graag).
Op de stoep staan allemaal sterren met namen erin en een icoontje om te vertellen waar ze bekend van zijn. 1 op de 20 herken je., Zo hebben we PINO gezien, en Whoopi, jackie chan, jet lee, silvester stalone, doris day,Michael Jackson, nou ja vet veel.... eigenlijk gewoon allemaal wel...
Toen gingen we weer richting het Hotel om ergens wat te eten, het was al laat en de jongens waren moe. OMdat we niet echt iets konden vinden dat aantrekkelijk leek, en we al een verse fruit smoothie op hadden, zijnn we bij de supermarkt muffins wezen halen en heeft Thomas een potje gegeten en Rens een bakje met toeille, maar hij was al te moe om te eten... (I know, slechte ouders!!)
tot morgen.


dag 21
Vandaag gaanwe vliegen. Maar pas smiddags, dus we nemen een omweggetje langs Downtown LA. Eerst moet er ontbeten worden, Bij IHOP= international House of Pancakes... we zijn niet enthousiast, maar het vult de maag. Rens vindt het geweldig om alle siropen op zn pannekoeken te testen. En ze zijn allemaal t lekkerst. Hij moet zn Chocolademelk delen met Thomas, maar dat doet ie niet met liefde. Mama mag wel een slokje en papa ook, maar Thomas... ( die drinkt t natuurlijk in een keer op..hij heeft em heus wel door hoor!!)
LAX (LA airport) is onder constructie, kortom een grote bende. Verder is er niet veel te vertellen van vandaag. we vlogen en kwamen aan en zijn nu net thuis. thomas heeft moeite om weer te slapen in zn bedje. En Rens zit naast mij zn pizza te eten. De Jongens moeten weer twee uur tijdverschil zien weg te werken en dat is niet makkelijk.
We zijn heel dankbaar voor deze mooie reis. We hebben veel mogen zien van Gods wonderlijke natuur. En zijn onder zijn zegen ook weer veilig thuisgekomen. Alle eer aan God.

Bedankt voor het meelezen met onze avonturen!
*s Hoefakker

Part 9

Tjonge Part 9 alweer,
Het is nu dinsdag en we hebben wat dagen gemist, dus even inhalen.

Dag 17
Vandaag rijden we langs de Pacific naar het zuiden. In Monterey wilden we misschien een walvistour doen, die zwemmen hier langs de kust. Dus dan kun je op een bootje erheen en foto's maken, en dan weer terug. Maar het is overal mistig, overal kruipen wolken omhoog de kust op. Een gek gezicht. Daarbij slingert die Pacific Highway zo erg, dat we gemiddeld iets van 25 mijl per uur doen. We moeten naar LA, en dat is 500 mijl ofzo... Even geen tijd voor walvissen dus, maar mijlen maken.

Het is wel erg mooi. Een heel steile kust, en als je boven bent kijk je op het wolkendek wat boven de Pacific hangt. Net of je in het vliegtuig zit, maar dat is dus niet waar, want we hebben een camper. Weinig foto's gemaakt, veel gereden, veel mist gezien, af en toe een stuk oceaan met een lang stuk kronkelen en mooie kust.

Dag 18
Vandaag weer verder naar het zuiden, maar het mooiste deel van de Pacific Highway hebben we gehad. Het is nu vaak iets meer landinwaards door akkers enzo, af en toe een stuk langs de kust, maar niet zo steil en kronkelig als gisteren. We stoppen even in Santa Barbara, een erg leuk stadje, een oude Spaanse Mission. Het voelt een beetje aan als Scheveningen, maar eigenlijk zijn de Nederlandse stranden gewoon beter.
's Avonds kamperen we op het strand, dat kan dan weer niet in NL. Erg mooi, alleen nog steeds veel wolken/mist boven zee, dus een mooie zonsondergang zit er niet in. Wel wat foto's gemaakt.

Dag 19
Vandaag moeten we eindigen bij Oceanside, ten zuiden van LA, want morgen moeten we daar 's morgens de camper inleveren. We komen langs Malibu, waar alle filmsterren graag naar het strand schijnen te gaan. We zien veel mensen met zonnebrillen, ondanks dat het ochtend en mistig is, dus dat zullen ze wel zijn dan. Alleen zonder make up en met zonnebril herken je ze niet echt. We rijden verder, en al vrij snel zijn we in LA. Langs het vliegveld, daar moeten we overmorgen zijn om terug te vliegen naar Houston. En dan nog iets verder zijn we hier, in een of andere bakkerij, om koffie te drinken, cake te eten en dit stuk te schrijven. Dat is nu eigenlijk wel klaar.
O, en Els vindt dat ik moet vertellen dat ik Jim heet in deze tent. Hier willen ze vaak je naam, bij de kapper, bij de broodjeszaak, en ook bij deze bakker. Dan kun je bestellen, maken ze het klaar en noemen ze je naam en dan kan je het ophalen. Maar als ik zeg 'Koos', dan verstaan ze 'Ghost', of ze verstaan het gewoon niet, en als je het spelt, dan snappen ze het nog niet zo goed. Dus heet ik altijd maar Jim, lekker makkelijk voor hun.

Part 8

daqg 16
SanFransisco is echt een mooie stad!! We moesten een heel end rijden en lopen daardoor wel een dag voor op ons schema ( voor de mensen die het bijhouden, we zijn vanavond op KOA Costanoa)We hebben de GOLDEN GATE BRIDGE gezien, maar we hoefden er niet overheen, maar waarom zou je ook. Mooie brug. Verder zijn we naar de Fisherman's wharf geweest, lekker toeristisch met een mooie uitzicht op de burg, Alcatraz en zeehondjes. Die vond RENS erg leuk. Daarna door pier 39 ( die van de zeehondjes) gelopen. Heel veel leuke winkeltjes waaronder een magneet winkel en een sokkenwinkel LOL! Dat vond Els dan weer erg leuk. Rens mocht samen met mama in de draaimolen. Lekker naar Papa en Thomas zwaaien. ff snel zegt Koos want de batterij is bijna op...
Lekker gegeten bij het HardRockCafe en dan nog gauw naar het park om de goldengatebridge bij zonsondergang te zien. heleaas helaas waren we ingeparkeerd en met veeeeul moeite zijn we uit de parkeerplaats gekomen en waren we dus te laat voor de zonsondergang. Nog wel mooie luchten gezien maar de zon was al weg.
Die stijle weggetjes waren wel heel gaaf om te zien. Els probeerde foto's te maken, maar die hobbelbus maakte dat onmogelijk.
Nu gauw slapen, morgen over Highway 1! Langs de pacific.
Groetsels

Part 7

dag 14
Door Owens Valley verder naar het noorden gereden naar June Lake, nog steeds deel van het Inyo National Forest. Hoge bergen links en rechts, links steil met sneeuw, rechts minder. June lake is wel een mooie camping, maar omdat we tijd nodig hadden in Bishop om te eten, een was te draaien en te spelen, moeten we hier eten en naar bed.

dag 15
Vandaag gaan we naar Yosemite over de Tioga Pass. Over die Pas hebben we veel gelezen, campers zouden er moeite mee hebben en vaak aan de kant moeten voor auto's achter hun. Nou, dat valt wel mee. Zo steil is het niet, onze camper kan het prima aan. Het is minder erg dan stukken van Death Valley of de Route 66. Maar wel erg mooi. Schitterende meertjes, hoge steile bergen die er uit zien als een enorme kiezelsteen.
Rond lunchtijd zijn we na een mooie tocht in het National Park. Hier maken we een mooie wandeling naar Mirror Lake. Iedereen die foto's van Yosemite heeft gezien, ziet waarschijnlijk ook Mirror Lake. Heel mooi, ijskoud water en veel zand voor Rens en Thomas om mee te spelen.
Toen we in Juli probeerden te reserveren, was alles al vol, dus nu moeten we nog een uur rijden naar een camping.
We houden het kort, maar het is weer erg indrukwekkend. Vanavond komen er foto's bij, en die zeggen meer dan duizend woorden. Dus ik hou er weer mee op.

Part 6

Mount Whitney is in berengebied! Dat wisten we wel, maar er wordt toch nog wel ernstig voor gewaarschuwd. Er zijn op de camping speciale stalen kasten waar je al je eten in moet stoppen. Nou ja, ze zullen toch niet in onze camper proberen te komen?
We hebben onze camper geparkeerd op een heel smal plekje. Deurtje open, hm, best ver naar beneden ineens. Beetje verder naar links, dan hebben we nog een paadje langs de camper. Sjonge wat zitten hier veel wespen! O, een meter van de deur af zit een wespennest. We draaien de camper wel even om, dan zit het deurtje aan de andere kant. Zo, eindelijk.
Het is hier schit te rend. Echt heel heel mooi. Mount Whitney is dus de hoogste berg van de US. En vanaf het oosten zijn de hellingen van deze berketen heel steil. De Whitney Portal, waar we kamperen, is diep een bergpas in richting de berg. Dus we zitten hier in een nauwe pas (ik schat 500m breed) tussen enorm hoge en steile hellingen. Kijk maar naar de foto's als ze online komen. Nog ff niet, want we zitten hier bij een Mac, en die hebben traaaaaag netwerk, dus foto's online zetten gaat even niet. Maar de nieuwe camera kan er wat van.
Koos had Els gerustgesteld dat die beren wel ok zijn, er zijn hier meer mensen, dus zo erg kan het niet zijn enzo. Maar toen gelezen dat ze dus wel degelijk auto's openbreken, en dat er de laatste paar weken elke nacht en ook vaak overdag beren zijn. Dus Koos sliep slecht, en Els als een roos. En we hebben waarschijnlijk wel een beer om de camper heen horen scharrelen...
Nou ja, alles is goed gekomen enzo, dus prima. 's Morgens vroeg met zonsopkomst heeft Koos een wandeling gemaakt richting Mount Whitney, en hele mooie foto's gemaakt. Of eigenlijk, foto's van het hele mooie gebied.
Nu zijn we onderweg naar 'June Lake', dat is een eind naar het noorden door deze vallei, tot vlakbij de bergpas naar Yosemite. Op het moment zitten we dus in een MacDonalds in Bishop, een dorp halverwege.
Tot later!

Part 5.5

Dag 13 deel 1
Vandaag rijden we Death Valley uit. Het wordt toch wel erg woest en ledig hier. Vanmorgen hebben we een heleboel foto's gemaakt bij het museum van Furnace Creek, ze hebben heel veel oude voertuigen gebruikt voor de mijnen enzo van rond 1900. Mooi thema materiaal voor Willem.
Verderop kwamen we langs zandduinen. Dat is maar een klein oppervlak van Death Valley waar zand gevangen zit tussen de bergen, precies daar door de heersende windrichting enzo. Ingewikkeld verhaal, maar Thomas had de tijd van z'n leven in de zandbak. En Rens vond het ook wel mooi. Wij ook.
En dan Death Valley uitklimmen. Omhoog omhoog omhoog, tot 5000ft. En hup over de rand, en weer naar beneden naar beneden naar beneden, naar Owens Valley. Weet niet hoe laag dat is, zoek maar op op Google Maps, maar in deze vallei ligt de Mohave Desert en het is hier inderdaad behoorlijk droog en woestijnachtig.
Ze hebben hier ook zoutvlaktes, dat komt omdat meneer Theodoor Roosevelt ergens in vroeg 1900 had besloten dat Los Angeles meer baat hadden bij het water van de Owens rivier dan de bewoners van de vallei. Dus is er aquaduct aangelegd om die rivier om te leggen naar LA, en ligt de vallei er droog bij. Jammer voor de toenmalige bewoners, die ongetwijfeld een mooie groene vallei zagen en er boerderijen en weet ik het wat waren begonnen. Dat water waren ze kwijt, en er kwam een woestijn voor in de plaats... Met dank aan meneer de President. LA is ondertussen de 1 na grootste stad van de US, nog steeds afhankelijk van dat aquaduct, en deze vallei is een beetje leeg.
We zitten nu in een MacDonalds dit en de foto's bij te werken, straks rijden we een eind omhoog richting Mount Whitney, en daar kamperen we vannacht. Dus later komt Part 6 met dag 13 deel 2.

part 5

Dag 12
Vandaag gaan we naar Death Valley. En dat is best scary volgens sommigen. Dus tijd voor voorbereiding. Alle vuilwatertanks legen, zoetwatertank volgooien, benzine volgooien, propaan volgooien. En dan vertrekken we uit Pahrump naar het Westen.
Oh, en nog een probleempje: Vannacht heeft het weer heel hard geregend. Op zich niet erg, maar de stoeltjes, het tafeltje en de kinderwagen stonden nog buiten. Ook niet erg, maar het fototoestel blijkt geen onderwater camera te zijn, en hij lag nog in de kinderwagen... Balen balen. Geen reactie meer van dat ding. Dus ook een nieuwe camera gekocht, onverwachte uitgave... Wel onder de voorruit gelegd, om te kijken of hij droogt en dan weer werkt. Maar we hebben geen tijd om daarop te wachten. Nou ja.
Naar Death Valley is het berg op, berg op berg op. En dan het eerste uitzichtpunt. Best heel erg woest en ruig en leeg, bruine rotsen, gele rotsen, rode rotsen, zwarte rotsen, en onderin een enorme vlakte met wit en geel en bruin. Ofzo. En eigenlijk nog best veel struikjes overal. Zo dood lijkt het ons nog niet.
Onderin in Furnace Creek (fornuis kreek) reserveren we een plek voor de nacht. En dan rijden we nog even naar Badwater, het einde van de 'rivieren' die door Death Valley lopen. Dit is het laagste punt (land) ter wereld, op -292ft als ik het goed heb (ongeveer -90m). Er ligt nog een plasje water, maar het water is hier twee tot drie keer zo zout als zeewater. En er ligt een enorme zoutvlakte. Death valley krijgt 2in (5cm) regen per jaar, en er verdampt... weet ik niet meer. Meer. Ik dacht 150in per jaar. Dus dan hou je een min getal over.
Bij Badwater halverwege de bergen omhoog staat een groot bord met 'Sea Level'. Dat is best hoog! Je moet goed kijken om hem te vinden. Zie foto's.
Terug in Furnace Creek gaan we in het zwembad liggen, rondjes lopen, met alle andere Nederlanders praten, Rens en Thomas in bed leggen, nog even zwemmen, spelletje doen en dan zelf ook slapen. Het is een mooie camping, een heel dorp, met winkel, museum, saloon, restaurant en een hoop kamers/huisjes/campingplaatsen.
Morgen gaan we naar Mount Whitney, wat het hoogste punt van de Verenigde staten is met ongeveer 14500ft (bijna 4km). Over hoogte- en dieptepunten gesproken. Wel erg indrukwekkend, en erg interessante informatie over hoe het landschap tot stand is gekomen en hoe het klimaat hier werkt.

Part 4

Dag 10
Vandaag is een grote dag! We zullen afscheid nemen van de I-40 en de Route 66. Ze brengen ons nog tot de grens van Arizona en Nevada. Ze hebben ons een goede dienst bewezen, vanaf Amarillo Texas door New Mexico en Arizona. Ik schat zo’n 800 mijl.
Vanaf Williams zijn we eerst naar Kingman gereden. Daar een korte tank en koffie stop, en dan over de Route 66 via Oatman naar Bullhead City. Wat een schitterend stukje Route 66 is dat! Wel spannend, vol haarspeldbochten en steile afdalingen langs nog steilere afgronden. Als Els naar buiten keek door haar zijraam was er geen weg of andersoortig horizontaal oppervlak te zien. Koos had het druk met sturen en genoot volop, waar Els doodsangsten uitstond.
En toen was daar Oatman. Het dorpje bestaat van toerisme van de Route 66 en nog werkende goudmijnen. Er wonen ongeveer 120 mensen, maar wij hebben er minstens 200 gezien, de wilde ezels (burro’s) niet meegerekend. Die lopen daar gewoon over straat, want toeristen vinden het leuk om ze te voeren. Ze stammen uit de mijntijd, maar lopen nu los en zijn van niemand. Rens mocht ook een wortel voeren, maar toen kwam de hele kudde er meteen aan… Net eenden die je brood voert. Eentje dacht dat Thomas zijn tenen ook wel lekker zouden zijn. Waar die misschien wel gelijk in had, maar dat betekent niet dat hij ze dan ook meteen maar moet opeten. Rens ving nog een bij tussen duim en wijsvinger, maar liet hem gauw weer gaan toen die begon te prikken. Dat was niet zo leuk, en kostte een kwartier en een lollie om hem weer te kalmeren. En de rest van de dag dacht hij dat alle vliegen, of miertjes zoals hij ze noemt, kwamen om hem te bijten. Ondertussen heeft hij wel weer door dat dat niet zo is.
Na Oatman dus doorgereden naar Bullhead City.

Dag 11
Vandaag rijden we omhoog door het noordelijkste puntje van de Mohave Desert. Het is erg mooi, met bergen enzo, maar het is heel grijs weer, veel onweer en regen (afgelopen nacht ook). Dat verwacht je dan weer niet in een Desert. We rijden naar het noorden, richting Boulder City en de Hoover Dam.
Daar aangekomen regent het nog steeds, wat erg jammer is. Het duurt even voordat we een parkeerplek vinden, en dat is maar goed ook, want als we eindelijk uit de auto klimmen is het droog. We hebben een mooi wandelingetje over de Hoover Dam gemaakt, veel foto’s.
Vanaf waar wij kwamen, kijk je eerst aan de kant van het meer, en dan denk je: Die Hoover Dam is best hoog! Het waterpeil is in de loop der jaren namelijk behoorlijk gezakt. Zie de foto’s: Vroegah stond het hele ‘witte rots’ deel ook nog onder water, dat is toch gauw een meter of… Geen idee eigenlijk, altijd moeilijk te schatten vanaf boven enzo. Maar dan kom je aan de kant waar de rivier verder stroomt, en dan denk je: Die Hoover Dam is best nog veul hoger! Kijk Rens, een glijbaan! Maar Rens vond het maar eng.
Vanaf de Hoover Dam rijden we richting Las Vegas. Maar omdat 1) we geen zin hebben met een camper door een drukke stad te rijden 2) we denken dat Rens en Thomas hier niet veel toegevoegde waarde zullen ondervinden 3) we ons geld beter kunnen gebruiken, gaan we om de stad heen met de ringweg. Dan rijden we door naar Pahrump, op het randje van Nevada naast de Death Valley.
Wat ons al een paar dagen opvalt, is dat elk dorp wel een casino heeft in deze streek. En meestal kun je gratis met je camper bij het casino overnachten. Wij staan nu ook bij een casino (niet gratis), op een hele mooie camping. Met speeltuin, grote vijver met heel veel eendjes, heel veel opa’s en oma’s met leuke hondjes, waterfietsen, allemaal oude boerderij machines, koetsen en (nep) paarden. Heel mooi allemaal.
Morgen gaan we naar Death Valley, waar het vorige week nog 45 graden was. Nu is het lekker afgekoeld tot 37.

Part 3

Dag 8
Een hele dag in de Grand Canyon! Wat is er een hoop te zien. Vandaag zijn we met een bus naar allerlei uitkijkpunten gereden. Even wat minder lopen en zitten voor de kindjes. Bus in bus uit vindt Rens helemaal het einde. Thomas vindt het wel leuk om naar iedereen te lachen en te zwaaien en te klappen. Bij de eerste stop waren een hoop Condors te zien. De grootste ( en helaas met uitsterven bedreigde) vogel van de wereld. Wat een enorme beesten. Wel lui, want t enige wat ze doen is zweven. Geen 1 keer flapperden ze met hun vleugels. En toch vliegen ze hoog en laag. Goeie zwevers dus…

Ergens halverwege lopen we achter Nederlanders aan, we raken wat aan de praat. Blijken het de ouders van Jan Matthijs van Leeuwen ( onze Ede’se dominee) te zijn. Die dan ook weer alle Koevoets uit Zaltbommel kennen. Tja, het vrijgemaakte wereldje is weer klein  Nog een lekker Hollands pepermuntje gekregen. Mjamm.
Uiteraard nog weer heeeeel veeel foto’s gemaakt. Savonds toen de kindjes in bed lagen is Koos er nog even in zn eentje op uit geweest. Zonsondergang bekeken, en grote herten, en nog wat nieuwe instellingen uitgevogeld met de fotocamera. Nu moet Els uitzoeken hoe stitchassist fotos weer aan elkaar moeten. Leuk leuk! Morgen moeten we helaas weer verder. Er staat maar een kort ritje op de planning, dus eerst nog een laatste keer van het uitzicht genieten. Het weer hier in de canyon is echt fijn. Overdag niet te heet, savonds koelt het lekker af. Maar geen geknoei met zonnebrand, hoedjes en dat soort dingen. Heerlijk om zo even een dag rust van reizen te hebben.

Dag 9
Alweer de laatste dag in de GC. We moesten echt nog even dat gat in de grond zien. Smorgens waren de kids weer voor zonsopgang wakker, dus waarom zou je dan niet Sunrise in the Canyon gaan kijken? Dus zonder ontbijt kids aangekleed en gauw naar een mooi plekje gereden. Els met de kinderwagen gauw naar boven geraced terwijl Koos nog de Rv moest parkeren op een speciale Rvplek. Uiteindelijk waren we allebei net te laat, maar Els heeft nog een paar plaatjes kunnen schieten. Toen hadden we toch wel trek, maar de RV stond echt verweg. Dus hebben we in het Restaurant gegeten. Geweldige service, waarbij je kopje schaduw-gegroeide-koffie steeds wordt bijgevuld. Koos had een bord vol fruit en yoghurt en bananenbrood, Rens had koude melk met rondjes (lees zeer zoete ronde cereals) En Els had toast, ei en bacon en soort van aardappelstreepjes (nee geen frietjes). Hierna nog een keer de Rode route geprobeerd. Gisteren waren we al een eind gekomen maar het duurde best lang. Dus vandaag gelijk helemaal naar het eind gereden: Hermit’s Point. Een punt eerder uitgestapt en nog 1,5 km langs de Rim gelopen. Mooi mooi mooi, gaan we toch wel missen dat uitzicht. Daarna terug naar canyon Village en nog zon lekker cookie dough en espresso ijsje gegeten. Dat lusten Thomas en Rens ook erg graag! Gisteren heeft Rens steentjes gekregen. Een zakje vol met van die halfedelsteentjes. Amethist, hematiet en weet ik niet wat voor gekke namen die stenen allemaal hebben. Hij heeft een zwart tasje en dat mocht ie zelf helemaal vol maken. Een blauwe, een blauwe, een blauwe, een blauwe… Zeg rens vind je die paarse ook niet mooi? Oh ja!!! Een paarse, een paarse, een paarse Heej orange (vertaal: Oranje) Enzovoort. Hij heeft 25 steentjes in het zakje gekregen en het is nu zijn favoriete speelgoed. Zakje in zakje uit, zakje in zakje uit. Kijk mama een groene! Papa deze is orange. Waar is mn glimsteentje nou? Rens heeft ook een nieuw toevoegsel achter iedere zin. Het woordje Toch. Probeer dat maar eens ergens achter te plakken, heel bijzonder soms. We moeten er vaak om lachen 
Maar om terug te gaan naar onze roadtrip. We waren nu wel klaar bij de canyon en gingen op weg naar onze volgende overnachtings plaats zon 60 mile verderop. Dus naar de RV en op weg naar Williams. Vanuit Williams vertrekt de canyontrein. Hier staat nog de oude stoomlocomotief, maar die hebben we alleen even van veraf gezien. Groot ding hoor! We zitten op een Rvpark waar blijkbaar Poema’s en grote elanden rondlopen. Ik ben benieuwd wat we nog allemaal te zien krijgen. Op de heuvel naast ons was bliksem in geslagen en er was een klein brandje ontstaan. De park-baas had de brandweer al gebeld. Ze waren buiten Bald Eagles (zeearenden) aan het spotten. Er schijnen er hier nogal wat te zitten. Allemaal lekker weer gedouched en in bad geweest, heerlijk! Nu nog een wasje draaien en dan kunnen we er weer eventjes tegen aan.

Part 2

Dag 5
Vroeg in de morgen stonden we op. Om 8 uur klaar voor vertrek. Nog even het gas, propaan, bijvullen, en dan gaan. Na het bijvullen vertelt meneer de bijvuller, Randy, dat er een lek zit in het schroefdraad van de bijvulklep. Geen paniek, de tank zit buiten, onderaan de camper, propaan is zwaarder dan lucht en het waait een beetje. En we rijden er al een paar dagen op deze manier mee rond.
Toch even bellen met Cruise America (CA). Ja, dat moet gerepareerd worden. Ok. Dan moet alle gas er weer uit. Duurt een paar uur voordat die tank echt leeg is. O, en het schroefdraad van de ‘peilstok’ lekt ook. En dan moeten we naar een reparateur, want echt repareren kan Randy niet. Dat is een behoorlijk gecompliceerde reparatie, waarbij de gastank onder de camper uit moet. Iedereen verwijst naar CampingWorld, dat is letterlijk de buurman van onze camping. We kunnen hun intercom horen. Maar dat is de concurrent van CA, dus ‘daar werken we niet mee samen’. We moeten 20 mijl terug naar een andere CA locatie, en daar zullen we een nieuwe camper krijgen. Ok, laat ze er maar een klaar zetten met complete keukenset (die we nu hebben is verre van) en twee bedden sets, om in ieder geval wat tijd terug te winnen. Let wel, dit is vijf telefoontjes, een hoop frustraties en getreuzel van CA ‘Travel Assistance’ later.
Om half twaalf is de gastank leeg, en kunnen we terug rijden. Om kwart over twaalf komen we aan. ‘Nee, die zijn met lunch tot een uur.’ MAAK HET NOU!!! We hadden ondertussen 150 mijl verderop moeten zitten! Ze weten dat we er aan komen, en ze gaan weg voor de LUNCH???
Iets eerder dan verwacht, tien voor een, zijn ze terug. ‘Waar zit dat lek?’ Daar en daar. ‘O, even kijken met wat sop.’ Ja hallo, we hebben die tank leeg laten lopen, er staat helemaal geen druk meer op, wat denk je te gaan zien? ‘O, hm, ik zie niks met sop, dat ding is helemaal leeg.’ Ja hehe. ‘Ik doe er even wat gas in, dan kan ik de lekken zien.’ WAT??? NIKS ervan! Je denkt toch niet dat ik hier voor de lol sta ofzo? CA heeft ons een andere camper belooft, ik zeg je waar die lekken zitten, en ik leg je zelfs precies uit wat je moet doen om het te verhelpen, dus ik ga hier niet nog een paar uur verdoen om jou dezelfde conclusie te laten trekken, ok? ‘O, ja, hm, nou het zekere voor het onzekere dan maar, hier heb je een nieuwe camper.’ Man wat kun je dan boos worden zeg.
Na een uur alle spullen over geladen en papierwerk in orde. En eindelijk vertrekken. En dus langs Petrified Forest en Painted Desert gereden, zonder tijd te hebben om er ook doorheen te gaan. En behoorlijk laat, tegen een uur of negen, komen we aan op de overnachtingsplaats in Sun Valley, Holbrook, Arizona. We hebben wel nog wat boodschappen gedaan in het dorp en bij de Pizza Hut gegeten.
De route was wel erg mooi, New Mexico, en dan zeker deze Westelijke helft, is zeer de moeite waard om doorheen te rijden. Continu hoge stijle rode rotswanden, de oude Route 66 zie je er omheen circelen. De I-40 gaat overal dwars doorheen. Zie foto’s. We vinden het nog steeds erg mooi, maar dit is een dag… man man man. Wat een incompetente organisatie is die Cruise America zeg. En dit was lang niet het eerste probleem dat we zijn tegengekomen, tot nu toe hebben we elke dag met ‘Travel Assistance’ gebeld. Gauw volgende dag.

Dag 6
Dag 6, dat klinkt als al bijna een week… Dat gaat hard! Deze ochtend wel vroeg vertrokken. Na anderhalf uur komen we bij Walnut Canyon National Monument. Daar woonden rond 1000 tot 1300 de Sinagua in huizen (grotten)in de steile canyonwanden. Heel mooi om te zien. Een wandeling van anderhalf uur gemaakt, ongeveer 1.5km. Heel veel trappen. Rens heeft bijna alles zelf gelopen! Thomas niet, die zat bij papa op de rug. Veel foto’s.
Daarna door naar Sunset Crater National Monument. Dat is een vulkaan, uitgebarsten in 1065. Op de een of andere manier waren de mensen gewaarschuwd, en gevlucht naar… Juist, Walnut Canyon. De Sinagua weer. Slechts kort even gekeken, het zou een erg zware wandeling naar boven zijn. En het is hier behoorlijk warm, en midden op de dag. Dus laat maar even, wij hebben de Vesuvius al gezien, Rens en Thomas interesseert het niet, en vanaf hier is die berg ook zwart.
Dan kiezen: Doorrijden naar Wupatki National Monument, waar ze een paar pueblo (indianen huisjes) ruines hebben, of door naar de overnachtingsplek? Toch maar het laatste, in de hoop dat ze daar een speeltuin/zwembad/andere leuke dingen hebben. Op internet zag het er erg aantrekkelijk uit.
Een uurtje later aangekomen, blijkt Cameron een hele grote winkel vol (leuke) prullaria te zijn, met een motel, en een parkeerplaats waar je je camper mag neerzetten. Met water/licht/riool aansluiting, dat dan weer wel. Maar erg jammer voor vooral Rens, we hadden echt wel een speeltuin verwacht.
Weer wat geleerd. Op Google Maps ziet Cameron er wel uit als dorpje, en de website ziet er echt behoorlijk goed uit. Maar er staan nog niet eens huizen om de Trading Post heen, de kampeerplek lijkt veelal permanent bewoond en dat is alles. Nou ja, Rens heeft zich alsnog wel vermaakt met steentjes zoeken, dingen in de winkel en er was een vriendje met wie hij leuk een balletje heeft overgegooid. Eind goed al goed. En dan morgen: De Grand Canyon!

Dag 7:
Kindjes waren weer vroeg wakker, dus we konden lekker op tijd weg. We waren de eersten die vertrokken voor de verandering. Heerlijk rustig op de weg om een uur of half acht. Al snel kwamen we bij de eerste Scenic View. Uitstappen, kijken, foto's maken, erg mooi. Een hele diepe kloof, met onderin als je goed kijkt een bochtje van de rivier. Maar dat is nog niet de Grand Canyon. Vanaf Cameron naar Grand Canyon National Park rijd je lange tijd langs de Grand Canyon op, dus veel mooie uitzichten.
Na een half uur kwamen we dan echt in het park. Het lijkt wel een beetje regenachtig, maar voordeel is dat de temperatuur ook lager is. Lekker wandelen.
En dan voor het eerst echt de Grand Canyon. Goeie genade, wat een... Canyon. Wat een enorm diep, wijd en lang gat in de grond. 't Is maar goed dat ze dat niet zelf hebben hoeven graven zeg. Dat zou een mooi overheids werkverschaffings project in crisis tijd zijn. Het past gewoon niet op de foto. Quite impressive, right?
Bij de voorbereidingen hebben we veel mooie foto's gezien van alle mooie dingen die we deze trip gaan zien. Maar zoek maar eens mooie foto's van de Grand Canyon, dat is moeilijker. Dat komt dus gewoon omdat het er niet op past. We doen ons best.
Later de camper geparkeerd, en met de gratis bussen hier door het park naar de rand gegaan. Een wandeling van een kilometer of 3/4 gemaakt langs de rand. Het blijft wisselen, het blijft mooi en het blijft intrigerend/indrukwekkend om aan de rand te staan en gewoon te kijken.
Morgen Een hele dag rondkijken.

Part 1

Dag 1
Vanmorgen alles ingepakt. Het paste precies in Koos zijn auto, en dat moet ook, want we moeten het ook mee kunnen krijgen in het vliegtuig en in de huurauto naar het vliegveld toe. Alles schoon? Ja. Vaatwasser nog aan. Hoofdkraan afsluiten vanwege de lekkage. O, wacht! Nu moeten we natuurlijk eerst wachten tot de vaatwasser klaar is… Och ja, ongeveer 40 minuten later alsnog op weg.
Bij de verhuur kregen we alles netjes uitgelegd. Daarna alles in de RV (Camper) gesjouwd, en wegwezen. Om een uur of half twaalf vertrokken we richting Fort Worth, naar JD en Sarah.
Wat een windvanger is dat apparaat zeg! En als je ‘hard’ rijdt, is het een enorm kabaal… Dus rustig aan. Maar ja, het verkeer wil je ook niet te veel ophouden, dus toch een beetje doorrijden. Rens moet naar de wc. Snel gaat Els met hem naar achter. Durft niet terwijl we rijden. Begrijpelijk. Toch maar naar de kant. Weer verder. Rens wil naar de wc. Komt niks uit. Terug in de stoel. Rens wil naar de wc… Hij vindt het gewoon leuk! Daar trappen we niet meer in.
Om een uur of vier komt Fort Worth in zicht, en dat is maar goed ook, want Rens en Thomas zijn het wel een beetje zat. Tegen vijf uur zijn we eindelijk bij JD en Sarah. Gezelluuuug!!! Ze hadden heel lekkere kip gemaakt, zoetig met iets van gember. En rijst en noodles. Het zijn Amerikanen, dus ‘waar is de groente?’: verstopt in de noodles. Maar het was heerlijk!
Rens en Penny blijken nog steeds de beste vriendjes, en ook Thomas en Ellie vermaken zich best. JD en Sarah hebben een gastenverblijf in de achtertuin, een klein huisje met keukenblokje, badkamer en één grote slaapkamer. Rens en Thomas waren gelijk uit toen we ze neerlegden, dus dat ging goed. Tijd voor spelletjes! Geen foto’s vandaag, zoveel spectaculairs was er niet te zien (voor de kijkers thuis).

Route: Van huis naar verhuur in Kingwood Texas, van Kingwood via I-45 naar boven tot bijna Dallas, maar iets daarvoor linksaf naar Fort Worth.

Dag 2
Tot een uur of twaalf spelletjes gedaan, en toen moe naar bed. Rens en Thomas zijn allebei maar 1 keer wakker geweest, dus prima geslapen. De volgende ochtend van 7 tot 9 ontbijten, daarna rommel opruimen weer weg. Op naar Caprock Canyon State Park. Dat wordt weer een lange dag rijden, maar prima. Kunnen we doen.
‘s Morgens om half tien weg richting Wichita Falls. Daar waren we om twaalf uur. Even een korte stop en dan door naar Quanah, Childress, Turkey, Quitaque en nog wat plaatsjes tussendoor, en dan een stukje naar boven. In het begin zagen we vooral veel reclame, auto’s, snelweg, saai. Al was het rustiger op de weg dan gisteren. Dan kwamen de grote velden met anderhalve koe en een roestige truck per vierkante mijl. Veel bruin en dor land, hier en daar zwartgeblakerd. Droog droog droog. Veel grote vrachtwagens. Een paar velden vol ja-knikkers die met meer of minder enthousiasme olie naar boven halen. Nog een dorp waar ze tien tankstations, vijf guns en ammo winkels, twee roadhouses en een saloon hebben. En veul rommel op hun grond: Oude aanhangers, banden, machines, (mooie!) oude auto’s (alleen jammer genoeg helemaal verroest). Een beetje zoals in de fillem. Een heel aantal treinen, Els probeerde van eentje de wagons te tellen. Maar Koos zag al dat die trein nog doorging achter die gindse heuvel, dus dat zou niet gaan lukken. Bij honderd gestopt.
Daarna kwamen we in het Caprock terrein, wat wil zeggen veel relief. Niet hoog, wel veel. En toen het State Park zelf! Om half vijf waren we er, uiteindelijk vijf uur gereden. Erg lange dag weer. Een paar rondjes wandelen door het park, maar het is een erg groot park. En heel mooi. We waren nog niet binnen of er stonden twee herten langs de rand van de weg, maar ze keken nogal schaapachtig. De ‘Texas Bison Herd’ left hier, dus we zien hier loslopende bisons. Erg mooi. In het welkom center hadden ze er een opgezet, en die was 1.75m hoog bij zijn rug… Best groot… 200 jaar geleden liepen er 30 miljoen rond in Amerika. Nu minder. Triest is dat.

Vandaag hebben we veel foto’s gemaakt, vooral vanuit de auto en in het State Park. Omdat het een lange dag was zijn we niet gestopt om foto’s te maken, al waren er wel plekjes die erom vroegen. Morgen een korte dag, 95 mijl. Naar Palo Duro State Park, wat nog mooier is dan Caprock Canyon, dus daar hebben we langer de tijd om echt rond te kijken.

Aangezien vandaag oom Martijs en neef Benne jarig waren, en Thomas zelf 11 maanden werd, bedacht Thomas dat dit het ideale moment was om te leren klappen. Hij is er ineens heel goed in. Ook heeft hij hiep hiep Hoera geleerd met zn handjes in de lucht. Hij moet dat nog een beetje oefenen, want zijn handjes gaan op zn wangen of zn oren, maar tis wel erg schattig. Hij heeft er enorm veel pret in en we zingen de halve dag 'klap eens in je handjes'
Dag 3
Wat was het koud!!! Extra deken voor Rens, extra deken voor ons, maar arme Thomas, geen extra deken voor jou jongen. Dus in zn warme kleren gehesen midden in de nacht en dan maar onder een han ddoek slapen. Gelukkiug zijn die joekelgroot vergeleken met Thomas en kan die er wel dubbelgevouwen overheen. Toch nog aardig geslapen. Wel was Thomas wat vaker wakker en moesten wij uit t hoge bed naar beneden klouteren om m te knufflen en te drinken te geven. Om tien voor zeven werden we allemaal wakker en was t tijd voor ontbijt. En aangezien dat niet al te lang hoeft te duren om 8 uur onderweg naar Palo Duro state park. Onderweg opzoek gegaan naar een WALMART om pyjamas te kopen voor dejongens, tja die heb je niet nodig in Houston, maar hier toch duidelijk wel. Dus allebei een mooie pyjama gekregen. En om twaalf uur waren we in Palo Duro. En wat zijn Canyons mooi zeg. Prachtige kleuren. Rood wit rood wit rood wit en dan geel en paarsig en dan Rotsblok , dan zijn je laagjes af. En dan lijkt het MEGA hoog, maar als je ffies gaat wandelen dan ben je er eigenlijk zo. Tamme hertjes hier trouwens. Komen zowat het eten van je bord halen terwijl je er zelf nog achter zit… Hier in het lege deel van Texas kun je heel mooi sterretjes kijken. Geen licht dat t allemaal verpest, We hebben ook wat vallende sterren gezien. Erg leuk. Palo Duro is best groot en we kunnen lang niet alles zien wat we wel zouden willen zien, maar tis toch echt genieten zo. Rens heeft zich vanmiddag nog van het speeltoestel gestort terwijl ik er met mn domme hoofd naast stond… tut tut tut. Geen blijvende schade…

Dag 4
Vanmorgen was het weer vroeg dag, en wij waren er als de kippen bij. Beetje ontbijten tussen de herten, maar vandaag staat er een lange tocht op het programma, dus geen wandeling meer. Op naar Amarillo, waar de legendarische Route 66 start met de Cadillac Ranch. Erg leuk, maar Rens was nog heel moe door drie dagen geen middagdutjes, dus niet te genieten. Gauw verder. Eindje verder, in New Mexico, naar een eettent. Dat was ook de moeite niet waard, dus gauw weer verder over de I-40.
De Route 66 is ergens in de jaren 20 ofzo aangelegd volgens een van de eerste plannen van een nationaal wegenstelsel in de US. Dit was om de mobiliteit van met name het leger voor defensie van het land te vergroten. De weg gaat van Chicago naar Los Angeles. Maar later is er een nieuw plan gemaakt, met de Interstates. De I-40 is grotendeels naast en op de oude Route 66 gelegd (het Oost-West deel daarvan, dus niet naar Chicago), en snijdt onnodig sierlijk bochtenwerk af. Een keer hebben we geprobeerd de oude Route 66 te volgen in plaats van de I-40, maar na een mijl werd dat al een zand/grind pad. We zagen het niet zitten om 100 mijl daar overheen te rijden, dus toch maar weer de Interstate… Jammer, want op die ene mijl zagen we al allerlei bewijs van vergane glorie van de ‘Mother Road’.
Ook langs de I-40 zie je veel vergane glorie, lees rommel. Ingestorte oude gebouwtjes, huisjes, tankstations, heel veel reclame, ‘traditonele’ restaurants, heel veel hele mooie oude auto’s, meestal roestig en met een beetje geluk nog een wiel, soms heel mooi en netjes gerestaureerd. We genieten wel van alles wat we zien.
Het laatste stukje Texas waren enorme lappen grond, akkers en grote gele dorre vlaktes met hier en daar een koe. In New Mexico verdwenen eerst de koeien, toen de afzettingen en veranderde het in wat rotsachtig terrein met veel verspreide boompjes. Allemaal erg laag, je kunt nog steeds erg ver kijken. Het knopje 'seek' op de radio resulteerde in een volledige rondgang van alle FM frequenties om daarna op dezelfde zender uit te komen. Met andere woorden, er is maar 1 radio zender. 60 mijl voor Albuquerque, onze eindbestemming, zagen we een dal. We wisten dat Albuquerque niet hier zou liggen, want je kunt niet 60 mijl kijken. 40 mijl verderop waren we zo’n beetje aan de overkant… En vlak achter de daaropvolgende bergrand lag Albuquerque (vanaf nu Alb).
Nu zijn we eindelijk op de camping. Rens heeft onderweg lekker geslapen, dus die was best vrolijk de rest van de dag. Toen we hier kwamen, zagen we op de klok dat we ongemerkt een uur zijn opgeschoven in de tijd. Dat was maar goed ook, want nu konden we nog mooi op tijd eten.
Nog een ontdekking van de dag: De slang waardoor de ‘zwart’ en ‘grijs’ water tank geleegd moet worden, is hopeloos stuk en lek. Dat geeft een vieze bende. Ik bespaar jullie de details. Gauw een nieuwe gekocht.

Bijna bijna bijna... Vakantie, vakantie!

Als een kind zo blij. Morgen gaan we dan eindelijk! Spannend! En we hebben er heel veel zin in!

Wat hebben we vandaag gedaan:
Tassen ingepakt, project op het werk af gemaakt en opgestuurd, huis opgeruimd (waarom dat toch altijd moet voordat je op vakantie gaat snappen we zelf ook niet), boodschappen gedaan voor de eerste paar dagen, zwembad gereed gemaakt voor komende week.

Planning voor morgen:
Die Thomas zal wel weer om zes uur wakker zijn met zijn snotneus, Rens kort daarna ook. Alle koffers in de auto, naar de donut boer om een ongezond ontbijt met korting te kopen en dan onszelf volvretend en vette zoete donuts en enorme kolaches (zoek maar op) op naar de RV boer. Daar hebben we tussen 9 en half 10 afgesproken. Hoop instructies, testen of alles werkt naar behoren en dan op naar Fort Worth! Onderweg komen we misschien langs Fort Parker, zie ons blog stukje van dinsdag 8 december 2009.

De laatste paar weken hebben in het teken gestaan van... niet het vertrek, maar van loodgieters. Ik hoop, nee weet zeker, dat broer Jan dat professioneler doet zeg. Eerst bellen dat de buitenkraan lekt (de leiding). Komen ze eindelijk na een paar dagen langs, en lassen ze hem dicht. Goed werk zou je zeggen. Een paar dagen later vult de stortbak van de wc niet meer bij. Weer bellen. Een paar dagen later komen ze langs, en installeren ze een nieuw onderdeel (vlotter plus afsluiter etc). Maahaaar... Nu stopt hij niet meer met bijvullen! Weer bellen. Ja ja ja, hij zou goed moeten zijn want het onderdeel komt recht van de fabriek. Zal wel, maar het is dus niet goed. Weer wisselen. 'Nu is het wel goed!' Wat hoor ik dan suizen (het was maar een heel klein lekje)? Ja, dat zal wel lucht zijn. Waarom stopt het dan als ik de kraan dicht doe? Ja, dan is de druk eraf. 's Avonds weer checken, neen hoor, het is water. Stortbak zit weer vol tot de overflow. Weer bellen. 'Woensdag kom ik' (afgelopen woensdag). Weer bellen. 'Donderdag kom ik.' Weer bellen. 'Vandaag kom ik echt.' Ja, en ik heb net gezien dat die waterleiding die je dicht gelast hebt erger lekt dan daarvoor, en morgen gaan we op vakantie, dus schiet maar op. Maar natuurlijk geen meneer de loodgieter...
Dan maar de wc kraan dicht en de hoofdkraan dicht. Lastig voor meneer de zwembad schoonmaker, want die moet nu dus eerst de hoofdkraan open draaien (zit buiten aan de straat), en dan pas het zwembad vullen. Ik hoop voor hem dat die loodgieter snel komt. Dat heeft al met al dus drie weken geduurd, lekker behelpen. Maar Amerika is technisch echt het meest vooraanstaande land ter wereld hoor! Ik hou er maar over op. Morgen vakantie!!!

Verjaardag

Sow, dat is alweer bijna drie weken geleden... Maar weer ff een nieuw verhaaltje, voor het slapen gaan.

Emily kwam op bezoek vanuit Canada. Vorige week maandag stond ze op het vliegveld, om 02.55PM zou ze er zijn. Succes. We weten geen Terminal, vliegmaatschappij, waarvandaan, niks. Geen antwoord meer op mails. Nou, dan gaan we maar gewoon. Er kwam maar een vliegtuig aan om 2.55, maar vanuit Washington. Dat ligt niet in Canada. Vlakbij het vliegveld toch nog een telefoontje: Waar zijn jullie nu? Ik ben net geland op Terminal C. O, da's mooi, ik wilde daar al heen rijden, ben er over twee minuten. Tada, hoeveel informatie heb je nodig om een perfecte timing te krijgen. Gezellig voor Els, anderhalve week een vriendin over de vloer.

17 Augustus waren we 5 jaar getrouwd, maar we hadden gezegd dat onze vakantie ons feest zou zijn. Dus niet iets speciaals gedaan. 20 Augustus werd Els 2x jaar (de leeftijd van een vrouw vraag je niet). Els wilde dit zelf eigenlijk niet zo heel erg vieren, dus er was eigenlijk niemand uitgenodigd. Koos had natuurlijk wel spannend lopen doen over kadootjes. Besteld op internet, maar o o, komen ze wel op tijd, o Els hoe moet dat nou, en meer van dat soort dingen. Natuurlijk waren er kadootjes: Een na-het-bakken-koekjes-afkoel-rek met drie bakblikken, zodat Koos koekjes mee kan nemen naar kantoor, twee Irish Whistles/Pennywhistles zodat Els muziekjes kan fluiten en een enorm grote en sterke hangmat voor bij het zwembad zodat oma en oma lekker kunnen liggen als ze hier zijn ;) En Els wist van dat alles niets, want ze 'kon niks verzinnen', al heeft ze deze dingen terloops wel een keer genoemd. En Emily heeft haar afgelopen maandag meegenomen naar de pedicure, dus nu heeft ze weer hele poezilige schattige mooie voetjes met rode nagels (FOTO'S!!!).

MAAR: Tot Els haar verrassing werd er om een uur of 10 aangebeld, en daar stonden JD en Sarah met Penny en Ellie op de stoep! Wie heeft die nou weer uitgenodigd? Zijn ze om 5 uur 's morgens uit Fort Worth vertrokken om Els te feliciteren! En wat schetst Els haar verbazing als om een uur of 3 ook Andrew, Shannon, Edmund en Sam op de stoep staan! Zo wordt het nog een echte verjaardag, dat was niet het plan! Maar wel leuk! Zondagmorgen vertrokken JD en Sarah weer naar Fort Worth. Emily is dinsdagmiddag weer gevlogen.

En het heeft geregend! Niet heel veel, maar wel iets van betekenis. We mogen niet meer sproeien vanwege de droogte, en er wordt gevraagd om weinig electriciteit te gebruiken 's middags (airco), want het net kan het anders niet aan.

Rens wordt nu echt bijdehand. Als hij Thomas zijn speen wil terug geven, moet Thomas wel eerst 'Please' zeggen. En de melk was op: Stoute mama! Mama nieuwe melk maken. Uit de winkel!

Zo, dat was het weer even. Over anderhalve week gaan we rijden naar California!

Groeten,
*s Hoefakker

Tropical storm en een beetje hitte

Och och, wat gaat de tijd hard. Eerst was de auto stuk, nu hebben we hem al weer anderhalve week terug. Eerst was het nog twee maanden totdat we weggaan met de camper, nu nog maar vier weken. Eerst was Els nog lang niet jarig, en waren we gewoon 'nog maar' 4 jaar getrouwd, nu zijn we over ruim een week 5 jaar getrouwd en is Els bijna 26...
Goed, beginnen waar we gebleven waren. De auto doet het dus weer, het bestelde onderdeel (alternator/spanningsregelaar) was er binnen twee dagen ofzo, en dinsdag anderhalve week geleden konden we hem weer ophalen. Al met al zijn we hem dus maar een week kwijt geweest. En de alternator doet het, of in ieder geval, de auto doet het. Da's toch ff afwachten, als je zoiets besteld via internet, of het dan inderdaad wel de goede is. Dus twee motorsteunen, een tierod (onderdeel van wielophanging), alternator, een voorband en 1000 dollar verder hebben we weer twee auto's. En een van de monteurs zei dat het een goede motor is. Het zal wel, tot over een jaar. Dan kom ik weer 1000 dollar brengen. Dat hou je denk ik toch met 2e hands auto's, tenzij je er echt verstand van hebt.
Het kantoor is verhuisd. We zijn in het zelfde gebouw op dezelfde verdieping gebleven, 1 deur dichterbij (de lift). We konden zelfs ons suite (appartement) nummer meenemen. Het is een stuk groter, dus nu kunnen we weer mensen aannemen. En we hebben veel meer ramen en licht, dus een veel mooier uitzicht. Mooi hoor. Mooi uitzicht. Heel mooi. Als ik nou eens ambtenaar was geweest... Kon ik de hele dag met een kop koffie in de ene hand en een verrekijker in de andere naar Downtown kijken, naar al die hoge torens, kijken of al die mensen achter al die ramen wel aan het werk zijn. Maar daar heb ik geen tijd voor, we hebben veel nieuwe opdrachten, dat is ook wel leuk en voor de lange termijn beter.
Els is naar Shakespear's toneelstuk Othello geweest. Dat was in het Miller Outdoor Theatre, een openluchttheater. 's Morgens gratis kaartjes gehaald, en 's avonds van een prachtige voorstelling genoten. Samen met familie Vreugdenhil. Die kwamen we twee weken geleden tegen, of eigenlijk, zij zochten ons op. Ze kwamen naar onze kerk, en keken naar ons uit. Dus ze stappen onze kerk binnen, zien ons zitten, lopen naar ons toe en vragen of we Nederlands zijn... Tsja. Rens is blijkbaar wel erg blond, Els loopt er niet bij als een Texas Lady en Koos niet als een cowboy. Al zou dat laatste dan ook wel weer opvallen in de kerk, maar dan zouden ze misschien niet raden dat we uit Nederland komen. Dus we hebben ze uitgenodigd, en Els gaat nu af en toe met hullie op pad.
Vorige week dreigde tropical storm Don (nr. 4 dit jaar; Alex, B?, C? en Don) richting Houston te komen. Overal lichte onbezorgdheid gemixt met hoop op veel regen. Het heeft hier sind maart maar 20% van de normale hoeveelheid geregend... Alles is droog en dor. De grond is een soort klei, en dat krimpt helemaal. De grond wordt zichtbaar lager, en langs betonranden zoals stoepranden en het zwembad ontstaat een kier van een paar centimeter. Dus iedereen hoopte dat het eindelijk zou gaan regenen. Maar ja, om daar nou een tropical storm bij te krijgen, dat is dan weer niet zo leuk. Gelukkig dreigde het nooit een orkaan te worden, dus dat viel mee. En uiteindelijk kwam hij bij Corpus Christi, Texas, aan. Dat is zo'n 250 mijl ten zuiden van hier, 400km. Tsja. Kregen wij dus maar twee heftige buien, en twee dagen later waren we weer terug bij af.
Nou hebben wij wat bomen in de achtertuin staan. En de electriciteit/telefoon gaat hier door de lucht. En die bomen die trekken zich daar niet veel van aan, ze groeien daar gewoon doorheen. Met een storm heb je best dikke kans dat de stroom uitvalt, maar om dat nou zo uit te lokken... Dus we hebben de huisbaas gevraagd die takken weg te halen, want we hebben zelf geen ladder. Hij ook niet blijkbaar, maar hij heeft ook geen Arbo, dus dat komt goed. Halve boom weg. Ach, valt wel mee. Het is wel duidelijk zichtbaar, en niet zo mooi, maar niet storend en dit is beter dan een week zonder stroom na een storm.
Na Don kwam een periode met lekker warm weer, wat het heden ten dage nog steeds is. Afgelopen week elke dag boven de 100F (38C). Het zwembad water is lekker opgewarmd naar 35/36 graden (Celsius, anders kun je bijna schaatsen). Ik zag net dat het zeewater in de Golf van Mexico ook lekker is opgewarmd: 32 graden Celsius. Dan voel je in ieder geval niet dat je in het water plast.
En dus weer geen regen geen regen geen regen. Wel een keer de sproeier vergeten uit te zetten. Ik had hem aan gezet vlak voordat Rens naar bed ging, om zeven uur. Om half drie 's nachts werd ik wakker, even naar de WC, en ik hoor water door de leiding suizen... Hm, toch maar ff de sproeier uitzetten. Zo is het ook niet erg effectief.
Ondertussen heeft Tropical Storm Emily zich ook al aangediend, maar die zit nu op de Atlantische Oceaan (ver) ten Oosten van Florida. Dus die gaat waarschijnlijk verder naar boven, zwakt af, en is dan geen storm meer maar de in Nederlandd welbekende 'depressie vanaf de Atlantische Oceaan die onze kant op komt'. Gefeliciteerd, jullie krijgen wel regen. Geen idee hoe lang dat duurt, maar ik ben benieuwd over een week of twee drie.

Groeten,
*s Hoefakker

Vuurwerk, water weg en autopech

Nou, die 4th of July zijn we bij Miller Outdoor Theatre geweest hoor! Wat een drukte. Er is een tribune, die was vol. Dan een grote grasheuvel vanwaar je ook de voorstelling kan zien: Vol. Dan de achterkant van de heuvel, van waar je niks kunt zien en weinig kunt horen: Ook vol. Dan het Hermann Park: Niet vol, maar wel een hoop mensen. Wij konden nog een plekje vinden een beetje aan de zijkant, dus kleedje neergelegd en naar de muziek geluisterd. Rens vond het wel leuk. Daarna een eindje gewandeld door het park, en tegen vuurwerktijd weer teruggewandeld. Rens: Oh, dat is mooi! Nog meer! Boem boem boem! Dat is mooi! O nog meer! -repeat-
7 Juli was Koos jarig, dus voor de leuk vrij genomen. De ochtend gebruikt om e.e.a. te regelen, zo moest nog steeds het adres op het rijbewijs aangepast worden. Zo gezegd, zo gedaan, heel simpel allemaal, kost maar 11 dollar, is 2 minuten werk en 2.5 uur wachten. Zucht.
Maar Els had heerlijke taart gebakken, dus dat maakte een boel goed. En Rens had een mooie tekening gemaakt, en Rens en Thomas hadden een fles heerlijke MacAllen Schotse Whisky, en Els had er mooie glazen en een mooie fles bij. Dus die staan nu mooi te zijn in de woonkamer, en de whisky is langzaam aan het verdwijnen.
Rens heeft Thomas de Trein gekregen, vrienden wilden dat wegdoen omdat hun zoon er niet meer mee speelt. Heuleboel treintjes en een heuleboel rails. Dus voor Rens hebben we een klein rondje gemaakt, en daar doet ie nu op rondrijden met Thomas en z'n vriendjes. Met Thomas de Trein, en diens vriendjes wel te verstaan. Thomas mag er liever nog niet eens naar kijken!
Afgelopen zondag kwam Koos Joe tegen in de kerk. Joe is iemand uit de UK (London), die hier voor een of twee maanden werkt. Hij doet iets met anodic protection, dat wil zeggen, voorkomen dat offshore platforms wegroesten. Uitgenodigd voor lunch, toen om mee te gaan naar Brazos Bend State Park om alligators te spotten, toen voor diner, en 's avonds nog een leuk spel mee gedaan. Ja, dat was gezellig.
Brazos Bend staat trouwens bijna droog vanwege de droogte (ja, 't zal wel niet vanwege het vocht komen). Het waterpeil was ongeveer een halve meter lager. Maar de waterlelies en het gras stonden wel op normaal peil, dus ideaal om verstoppertje te spelen voor de alligators. We hebben er nog wel 5 of 6 kleine (1 tot 1.5 meter) gezien, maar lang niet zoveel als we hoopten. Wel hebben we de bananaspider gezien, google maar eens. Best akelig groot (8-10cm doorsnee), en ziet er erg gevaarlijk uit... En ze zijn altijd met z'n zesentachtigen of meer. Helaas geen camera mee, dus als je het niet gelooft, dan geloof je het niet. Ze schijnen lekker te zijn, staat op internet. En alles wat op internet staat is waar.
Maandag een beetje pech gehad, de auto van Koos schee ermee uit. Eerst het lampje van de ABS aan. Toen stopte de radio ermee en blies de airco alleen nog warme (buiten)lucht. Dat was wel een beetje zweten... Eerste afslag eraf, maar ja, natuurlijk zit je net bij een knooppunt. Dus die eerste afslag liet nog even op zich wachten. Eraf, en hij wilde niet meer schakelen. Dus in z'n '1' (denk ik, maar 't is een automaat) verder rijden. De eerste de beste garage ingedoken.
Wat kan het zijn, wat kan het zijn? Ik dacht eerst meteen aan de accu, wilde niet aan de boordcomputer denken en later dacht ik aan de spanningsregelaar. En het was dat laatste. Da's een dure grap. Verder kwamen ze erachter dat er twee motor ophangingen stuk zijn, en een wielophanging. Tsja, lekker verhaal. We waren wel blij met die auto, maar was het toch een miskoop? Ach, ik denk het niet. Met tweede hands auto's weet je het tenslotte nooit, alles gaat een keer stuk. De Mazda heeft ook al eens wat gehad, en die is nog jonger en heeft veul minder mijlen. Leuk is anders, maar we zien wel. En zelf doen gaat niet echt helpen, de onderdelen alleen al zijn schreeuwend duur en na een wielophaning komt een uitlijning: Dat kan ik niet zelf... Doe dan de rest ook maar.

Groeten, *s Hoefakker

Grand Plans

Het is 4th of July vandaag! Dat betekent dat broer Rien en nichtje Jannita morgen jarig zijn, Koos twee dagen later en broer Willem nog een dag later. Maar hier in de US is het voornamelijk Independance Day, bevrijdingsdag. Dus iedereen is vrij, behalve Koos die vrolijk volgens de Nederlandse regels werkt. Aangezien het kantoor 'dicht' was, was er geen airconditioning en liep de temperatuur daar op tot een (on)aangename 30/35 graden. Dus alleen 's ochtends gewerkt. Op de heenweg was het heeerlijk rustig op de weg, dat moeten ze vaker doen. En natuurlijk was het volkslied op de radio.
Vanavond gaan we hopelijk naar Miller Outdoor Theatre, alwaar een symfonie orkest wat muziek gaat speulen en daarna kanonnen en vuurwerk. Alleen het begint pas om half negen en duurt tot half elf, dus wat Rens en Thomas er van vinden weten we nog niet zeker.
De zomer wordt zomerder en zomerder hier, net als in Nederland waarschijnlijk. We zitten vaak in het zwembad, wat nog steeds een aangename 34 graden is. Soms is dat een beetje warm, maar je houdt het er lang in vol en als je er uit stapt, voelt het toch lekker koel omdat je nat bent. En dat terwijl het nu toch echt elke dag wel weer 95F (35C) is. En binnen doen we de airco op 78F (25C), en dat lijkt gewoon koud als je nat naar binnen loopt...
Toen we anderhalf jaar geleden hier heen gingen, hadden we het idee 'veel van de US' te gaan zien. Even later hoopten we dat dat 'veel van Texas' zou worden, aangezien dat net zo groot is als Frankrijk, de Benelux en een stuk van Duitsland samen. Maar dingen als de Pacific/West Coast met San Francisco, Los Angeles en Hollywood, de Route 66, de Grand Canyon en Yosemite National Park blijven toch tot de verbeelding spreken. Dus ergens volgend jaar willen we een trip naar het Westen maken om een aantal van deze dingen te zien. De manier om dat met een gezin te doen is met een auto en dan in hotels te slapen, of een RV (camper). Een auto + hotels is natuurlijk heel duur, al is een RV ook niet gratis. Maar een beetje zoeken, af en toe wat orienteren enzo, en plots was daar een aanbieding (van een site die we al eerder hadden gezien) om voor 50% een RV te huren. Die moest dan wel in Houston opgehaald worden (geen probleem), en moest in Oceanside (bij Los Angeles) afgeleverd worden (geen probleem). En dat moest komende September gebeuren. Een beetje wel een probleem (dat geeft niet echt veel tijd om te sparen). Wikken en wegen en wel doen niet doen en uiteindelijk toch maar besloten het niet te doen.
We hebben toen de knoop nog een keer gelegd en op een andere manier doorgehakt: We gaan gewoon! Als we het willen (en we willen het), dan wordt het er niet goedkoper op, dus we doen het gewoon! Het is niet de ideale timing (voorjaar is beter qua weer) en route ('t is makkelijker om in San Francisco te eindigen in plaats van Los Angeles). Maar we kunnen overal langs waar we langs willen. Dus in September gaan we drie weken cruisen!
De route wordt ongeveer zo: Naar Noord Texas, Amarillo met de Texas Canyon. Over de Route 66 naar Bullhead City, Arizona. Onderweg een uitstapje naar het Noorden naar de Grand Canyon. Vanaf Bullhead City naar het Noorden naar de Hoover Dam en dan Las Vegas (waar Rens en Thomas geen plezier aan hebben, dus waar we waarschijnlijk alleen maar langs rijden). Dan een stukje naar het Westen naar Death Valley. Naar het Noorden langs de Sequoia Forests van California, dan naar het Westen naar Yosemite National Park. Verder naar het Westen naar San Francisco, even Alcatraz, Fisherman's Wharf en de Golden Gate Bridge bekijken. Dan naar het Zuiden over de Pacific Highway naar Los Angeles en een foto maken van Hollywood... Dat wordt een lange trip, van ongeveer 3100 mijl. Dus ongeveer 150 mijl = 2.5/3 uur rijden per dag. Sommige dagen langer dan andere, veel tussenstops, en hopen dat het goed gaat. Anders zullen we een kortere route moeten nemen (of langer onderweg zijn). Terug vliegen naar Houston, en onderweg een verslag schrijven en heul veul foto's maken.

Spannend spannend!

Groeten, *s Hoefakker

Chillen in het bubbelbad

Na twee maanden is het de hoogste tijd voor een nieuw stuk. Het kookpunt is bereikt, het eten is al aangebrand, de wekker is gegaan, het is al lang twaalf uur geweest, de koek is op, de tijd van wachten is voorbij en zie hier een nieuw verhaaltje vanuit Texas. Wat er allemaal gebeurt is afgelopen twee maanden? Geen idee.
De meesten van jullie hebben ons de afgelopen twee/drie weken in Nederland in levende lijve getroffen. We hebben onwijs veel gedaan in Nederland, en toch nog lang niet alles. Iedere keer weer blijkt twee weken te kort om de sociale contacten van een paar maanden/half jaar weer allemaal bij te werken.
We hebben de verjaardagen van neef Hille en oma Van Huizen mee gevierd. We hebben de vrijgezellenfeesten en de bruiloft van broer Jeroen en nu zus Geralda mee gevierd. We hebben een leuke bbq gehad in de tuin van pa & ma Hoefakker. We hebben een paar dagen het huis van broer Rien en zus Marijke mogen proberen. We hebben een gezellig broersweekend en schoonzussendag gehad. Rens heeft elke gelegenheid te baat genomen om 'ff de toren te kijken' als de klok weer eens sloeg (tsja zulke mooie kerktorens hebben we hier niet). We hebben een beetje aan ons huis en Marijke d'r auto geklust. We hebben stroopwafels, kroketten en vis gegeten en Hertog Jan gedronken. En na een te lange en vermoeiende vlucht zijn we weer heerlijk thuis.
Genieten van ons huis, het weer, de kakkerlakken, de tuin en het zwembad. We hebben Rens dinsdagmorgen leren zwemmen, en heus, hij kan het aardig. Hij blijft zelf drijven en kan met zijn handen en voeten als een hondje een beetje vooruit komen. Hij vindt het prachtig!
Het weer is goed genoeg om in het zwembad te zitten, vandaag bijvoorbeeld 94F, feels like 103F, 50% luchtvochtigheid, vannacht 74F. Dat is dus vertaald naar Celsius: 34C, voelt aan als 39C, vannacht 23C. Lekker warm dus allemaal. Het zwembadwater is ook naar een aangename 34C verwarmd, dus van schrikeffect is geen sprake meer. Het nadeel daarvan is dat elkaar nat spuiten niet echt leuk meer is. Het voordeel is dat je lekker een tijd in het zwembad kunt zitten, ook 's avonds, en het gewoon behaaglijk hebt. Een beetje als een koel bad.
De eerste nacht werd Koos gewekt door een kakkerlak(je) (2cm lang) die op zijn gezicht kwam zitten. Dat werkt beter dan een traditionele wekker of koffie, alleen de tijd is wat lastig in te stellen. Dus op zoek naar dat beest. Alleen die laat zich natuurlijk niet meer zien. Weer gaan slapen. En toen liet hij zich wel horen. Opgespoord, netjes plat gevouwen en in de prullenbak gedeponeerd. Dat zal hem leren.
Verder zijn JD en Sarah met kids geweest voor een soort afscheids diner, ze vertrokken afgelopen zaterdag naar Fort Worth, bij Dallas. Dat is 273 mijl verderop, 4 uur en 3 kwartier rijden. Gaan we dus maar een keer doen. JD heeft daar een nieuwe functie bij Exxon gekregen, en ze hebben er veel zin in.

BREAKING NEWS: THOMAS IN HET WATER GEVALLEN
Els belde vandaag dat ze staat te trillen op d'r benen omdat Thomas net in het water is gereden met z'n loopauto. Ze had hem er al wel uitgehaald voordat ze belde. En ik had nog wel zo'n mooi hek gemaakt!
Het is de afgelopen weken alleen best heet en droog geweest, dus het hek is helemaal uitgedroogd en gekrompen, dus de grendel sluit niet meer. En Els, verdiept in haar boek, had niet in de gaten dat Thomas het hek open had geduwd met zijn loopauto, en schrok op van een luide plonsch. Hij heeft het overleefd en is alweer helemaal blij.
Update: Hek gemaakt.

Hejjookherintreujders???

Alweer twee weken gelededn... De tijd vliegt, en de temperatuur vliegt omhoog. Het is nu nog net te doen om buiten te zitten, maar van stil zitten ga je wel zweten. Van grasmaaien ook. Maar 's avonds is het zeker lekker. Ons bankje van craigslist (marktplaats) is netjes opgeknapt en staat nu voor het huis, dus daar kunnen we lekker zitten en buren kijken.
We weten niet meer wat we allemaal gedaan hebben afgelopen tijd, Els weet zelfs niet meer wat ze gisteren gegeten heeft. Nou, da's niet zo moeilijk: Hetzelfde als eergisteren.
Want toen waren Austin, Amber en Cib hier. Rens heeft de tijd van z'n leven gehad, hij kon heerlijk spelen met Cib (2,5, bijna 3 jaar). Alleen ze eten niet zoveel, dus zaterdag hebben we de rest opgegeten.
Zaterdag was ook de crawfish boil met de men of Christ the King. Crawfish is een soort garnaal wat hier in de Golf van Mexico gevist wordt, en je kunt het alleen in eind maart/april krijgen. Men of Christ the King is de mannen van de kerk. En boil is koken. Dus we gingen garnalen koken, pellen en opeten voor lunch, van 12 tot 3 ofzo.
Er was een man of 40, er was een fust bier en 300 pound (135kg) crawfish, levend krioelend en in afwachting van hun laatste zwempartij. Ze maken ze heel heet/kruidig/scherp, voor de rest zit er weinig smaak aan. Maar het is wel gezellig om zo een beetje bezig te zijn, 10 seconden pellen per crawfish en dan heb je een theelepeltje hap. Zat tijd om te kletsen en bier te drinken dus.
Maar dan... Aan het eind was er nog 100 pounds (45kg) over. Wie er zin heeft om te pellen? Want ze blijven niet leven, dus moeten ze gekookt, en dan blijven ze niet goed in hun schilletje, dus moeten ze gepeld. Dus nu ben ik koning garnalenpeller, en kan ik altijd nog als herintreder aan de slag.
Vanmiddag gezellig Sarah's verjaardag gevierd, bij Jonathan en Sol (goeie vrienden van hullie, kennissen van ons). Sarah's ouders waren even een weekendje over vanuit Pennsylvania (3/4 uur vliegen). Het was erg leuk om die ook eens te zien.
Met Rens en Thomas gaat het best goed: Thomas heeft vaccinaties gehad en een oorontsteking, Rens eet en slaapt de laatste tijd erg slecht. Maar Thomas gedraagt zich nog altijd even blij, en Rens kunnen we steeds beter negeren als hij ligt te zeuren in bed.

Dat was weer een nieuw verhaal van *s Hoefakker
Welterusten!!!

Van het zwembad, de auto en Mexicanen.

Hier maar weer ff een kort bericht van ons. Ouders Hoefakker zijn weer veilig thuis, en hebben alweer de nodige verjaardagen achter de rug. Pa heeft goed zijn best gedaan in de tuin, en de huisbaas was er heel blij mee. Hij vond het mooie blommetjes.
Het hek is nog steeds niet af, en Rens is dus ook maar eens het zwembad in geduveld. We waren netjes blaadjes aan het vissen, en ga hem maar eens uitleggen dat hij dan niet ook met z'n bezempie in het water mag. Normaal is hij altijd heel voorzichtig, en hij luistert ook goed, dus vooruit, jij mag papa helpen het water vegen. Dus hij staat een meter van me af, ik kijk even de andere kant op, en hoor een plons. Wat zou dat nou zijn. Ik draai me eens om, en zie waarempel Rens in het water liggen! Hij draait zich onder water keurig om, z'n gezicht weer naar boven, hij probeert echt te zwemmen. Dus ik zeg: Daar is de trap! Ik ben benieuwd of hij het redt.
Nee nee nee natuurlijk. Het ging ongeveer zo, en je moet snel lezen: Ik hoor een plons draai me om sta naast hem in het water hij staat weer op de kant en ik ook. Al met al heeft het denk ik 2 of misschien 2.5 seconden geduurd. Mijn portemonnee was van de binnenkant niet eens nat, zo snel stond ik alweer op de kant. Hij dus ook, hij was ook alleen van buiten maar nat.
En huilen dat ie er weer in wil! Nee, ook niet. Hij was enorm geschrokken natuurlijk. Hard huilen wel, dus gelukkig geen water binnen gekregen. Het heeft een half uur geduurd voordat hij weer een beetje bij was, en een nacht slecht slapen. Niet zo leuk allemaal, maar eigenlijk zat het er een keer aan te komen natuurlijk. Het blijft opletten, en zolang je er bij bent, is er eigenlijk niks aan de hand behalve een enorme schrik. Maar de volgende dag zat hij alweer gezellig met z'n voetjes in het water te spartelen.
En het hek werkt uitstekend, hij kan het zelf niet open maken. Dus in principe zijn we er altijd bij als hij bij het zwembad kan.
Afgelopen weekend hebben we ook een auto gekocht. Binnen budget was het lastig wat goeds te vinden, of oud en redelijk veel mijlen, of nieuwer en heul veul mijlen. We hebben nu dat laatste, nu maar hopen dat dat een goede keus was. Het blijft toch altijd een gok. Het is een Ford Fivehundred, heeft een ongeluk gehad en is weer opgeknapt. Zuinig, mwah. Ja voor hier wel. 't Is maar een 3.0 liter V6. Hij schakelt zonder dat je het door hebt (ja, hij schakelt wel echt), De motor klinkt uitstekend, het enige waar ik nog een beetje twijfels bij heb is de remmen. Ze hebben er wat aan gedaan, maar ik heb toch het gevoel dat ik binnenkort eens wat remschijven moet vervangen. We houden het in de gaten.
Wel leuk, in onze Mazda zat een geluid en een trilling precies bij 55mph. Echt niet leuk om die snelheid te (moeten) rijden. We dachten dat dat wel een dure reparatie zou worden, lagers bijvoorbeeld: Tussen de 300 en 600 dollar. Dus ik vraag die Mexicaan of hij eens wil kijken. Yes of course, is probably tires! Even voelen, en ja hoor, een bobbel in een band. Moet natuurlijk direct vervangen worden. Maar hij heeft wel een vriend aan de overkant met gebruikte banden. Nou, de andere drie zijn ook gebruikt, dus daar heb ik niet zoveel op tegen. Hij regelt een vriendenprijsje, en voor 35 dollar is het probleem verholpen. Ik denk dat ik vaker naar dat soort mannekes ga, zeker met onze 'nieuwe' auto. Maar nog liever helemaal niet. We zien wel.
En verder is het hier heel mooi weer, de heater van het zwembad doet het nog niet, maar over vijf weken hebben we die ook niet meer nodig. We hebben wel een nieuw bad, het oude hadden ze 'geschilderd', maar de verf bladderde er aan alle kanten (binnenkanten) af. Niet erg gezond, niet erg mooi. Dus eindelijk, een week of vier/vijf na het gemeld te hebben, hebben we binnen twee Mexicaanse dagen een nieuw bad. En die Mexicaanse dagen zijn zo voorbij en tellen maar half. Met andere woorden: Ze zijn vrijdag begonnen, elke dag een paar uurtjes, en morgen hopen ze dan toch echt klaar te zijn. Manana manana. Och, we zijn allang blij dat het gebeurt, en het ziet er goed uit.
Nou, de meest hartelijke groeten maar weer,
*s Hoefakker

Thomas maakt z'n borst nat

En dat is niet handig, want dan moet ie weer schone kleren aan. Hij kwijlt er lustig op los. En niet zonder resultaat: Hij heeft ondertussen zijn tweede tand binnen een week tijd! Dat verklaart gelijk zijn snothoofd en slaap-wantoestanden. Dus hopelijk is dat binnenkort weer even verleden tijd.
Pa en ma Hoefakker zijn vorige week zaterdag (5 maart) geland. We hebben ze gelijk zondag maar meegenomen naar Brazos Bend State Park, en waar ze vorig jaar in de winter geen enkele 'Gator' konden ontdekken, lagen ze dit keer langs de wandelpaden geduldig te wachten op de gevoelige plaat van papa. Ik denk dat we er wel twintig of meer hebben gezien. En heel veel vogels natuurlijk.
Verder hebben we nog niet heel veel echt ondernomen, Koos moet gewoon werken natuurlijk. Papa heeft de voortuin netjes gespit, zodat de grens gras <-> tuin weer zichtbaar is, gras gemaaid en vooral heel veel foto's gemaakt. Typisch plaatje voor deze weken: Pa zit in de achtertuin onder het dak op een tuinstoel, tafel ernaast, fototoestel erop, uren onbewegelijk te kijken naar de bomen en de vogels en de salamanders. En als er weer iets nieuws is verandert in dat geheel, wordt het fototoestel van tafel gehaald en komen er een paar nieuwe plaatjes bij. Voor een salamander wil hij misschien nog wel opstaan om even naar de schutting te lopen en meer detail vast te leggen, maar voor de rest zit hij daar onbewegelijk.
Och, en wie kan het hem kwalijk nemen. Hij heeft zoveel zand op zijn schep genomen met dat spitten, ofwel hooi op zijn vork, of hooi gemaakt met het grasmaaien, dat hij kou heeft gevat en zondag zelfs griepverschijnselen had. Erg jammer natuurlijk in je vakantie. Het gaat nu alweer beter, dus hopelijk blijft het erbij.
Vrijdag heeft pa de hele dag in de keuken gestaan (dus tussendoor in de tuin gezeten), en heeft een aantal Indonesische recepten uitgeprobeerd. Waaronder zelfgemaakte sambal, pindasaus en atjar tjampoer. De pindakaas was overigens van Calve, speciaal meegenomen uit Nederland. JD en Sarah met kids kwamen mee eten. Nou daar lustten we allemaal nog wel een bord vol van. Daarna nog gezellig een spelletje gedaan.
Zaterdag zijn we naar Galveston geweest. Eerst naar de Moody Gardens, maar daar was niet zoveel te beleven. In ieder geval geen tuinen, waar we eigenlijk voor kwamen. Wel een aquarium en ook een soort kinder-ontdek-museum, maar om daar nou 20 dollar pp aan uit te geven terwijl we in de Houston Zoo gratis naar binnen kunnen, is ook een beetje raar.
Dus doorgereden naar het centrum, een rondje gelopen en wat van de Galveston historie gezien, lekker gelunched bij de Mexicaan, en weer naar huis.
Zondag naar de kerk, zonder pa dus, want die is ziek, en zonder ma, want die volgt het toch allemaal niet zo goed. En he wat raar, er staan geen agenten verkeer te regelen, het is wel erg rustig op de parkeerplaats, en in de hal... En ja hoor, de kerkdienst is al lang begonnen. Blijkt dat ze hier de tijd maar vast verzet hebben... Dus komende twee weken ofzo hebben we maar 6 uur tijdsverschil met NL. Onverichter zake maar weer naar huis gegaan, want Thomas, die bij oma was gebleven, krijgt een keer honger natuurlijk. Dus zoveel tijd hebben we niet.
's Middags helemaal niks meer gedaan, behalve in de tuin zitten en sporten.
Maandag regende het pijpenstelen en bliksemschichten, en blaadjes en van die zaadbellen die aan de bomen hangen. Dus die konden Rens en oma allemaal weer opvegen daarna. Het zwembad zit ook weer goed vol. Gelukkig zit er een overloop roostertje in de zijkant, anders was het zwembad overstroomd. Het waren echt heftige subtropische buien. Maar 's middags werd het weer lekker weer.
Nu zijn we allemaal, zonder Koos, naar Bayou Bend gardens of iets anders. Morgen naar de Rodeo, vrijdag of zaterdag naar San Antonio (remember the Alamo!). Zondag wordt Thomas gedoopt, en dan is het weer uit met de pret. Maandag vliegen opa en oma weer terug naar Amsterdam, vanwaar zij hun reis voortzetten naar huis.

Groetsels, *s Hoefakker

Onverwacht bezoek

Nounounounounounounou, dat was me het weekendje wel weer. Het lijkt hier wel zomer. Nederlandse zomer, gelukkig. Want we hebben hier dus de volgende jaargetijden: Zomer, hittegolf, zomer, lente (wanneer het af en toe een dagje kan vriezen). En nu is het zomer. Hoogste tijd om de whirlpool eens uit te proberen. Maar helaas, de heater is 'stuk'. En we gaan toch echt niet in water van 20 graden zitten. Dus wachten op de poolguy, die dat ding weer maken kan.
Op het werk vorige week een project afgerond (yesyesyes), de volgende. En dat is weer een leuk project, over een gas boot die ze aan een paar palen willen vastknopen en dan komt er nog eentje aan, en dan moeten ze gas overladen, en soms ligt er nog een derde, en of dat allemaal wel kan met de lijntjes en de kussentjes enzo. En dan moet het hele zootje daar honderd jaar blijven liggen zonder dat ooit ook maar iemand een lijntje hoeft te verleggen. Nou, das leuk.
Vrijdag heeft de plaatselijke Gamma een paar hekken afgeleverd bij ons thuis, daarmee gaan we een stukje tuin afbakenen waar Rens, en Thomas over een tijdje, vrij en veilig rond kunnen huppelen zonder gevaar te lopen in het zwembad te duikelen. Dat is trouwens een Rens vervoeging: Duikelen, prikkelen (prikken met de vork), etelen, pietselen (fietsen), drinkelen, dikkelen (in de deken wikkelen) enzovoorts.
Nou wilden we dat hekje wat lager hebben, dat staat wat vriendelijker. Dus van de onderkant moest twintig centimeter af. Het zijn van die delen met twee horizontale balken en dan zo'n 20/25 verticale plankjes met een mooi topje daaraan vast. Dus Koos mag van 6 van die delen twintig centimeter van al die verticale plankjes afzagen, dat zijn een heuleboel plankjes. Dat levert dus ook een heuleboel schouderspierpijn op. Maar dat is goed, dan heb je weer het gevoel wat gedaan te hebben. Er zijn al vier klaar, en de helft van het hek staat al in de tuin.
Ondertussen nog het zwembadwater getest en alles schoongemaakt, het gras gemaaid voor en achter, naar Gymboree geweest, boodschappen gedaan voor de hele halve week, weer naar de kerk geweest sinds drie weken, naar het park geweest... 't Was weer een lekker rustig weekendje met veel buiten genieten van het mooie weer.
We hebben in de kerk trouwens weer een nieuwe opper dominee, een senior pastor. Onze 'ouwe' senior pastor ging afgelopen zomer naar New York naar Tim Keller z'n gemeente, om daar een van die gemeentes te leiden. En nu is Clay Holland, die z'n rechterhand was, bij ons dus verkozen tot senior pastor. En is er dus een vacature voor rechterhand. Nou heb ik er (uch) twee (uche), maar die houd ik liever zelf. Dat hek moet ook een keer af.
In het park heeft Rens lekker op de wipwap gezeten, in de zandbak gespeeld, geklommen, een trappetje van (te) dichtbij bekeken en gerend. Meestal is het een vrolijk mannetje. Maar alstie moe is, of honger heeft... Oeioeioei. En dat was natuurlijk zo, na in het park spelen.
O, en pa Fokkema komt langs! Hij had een klusje 'hier' in de Golf van Mexico, vanuit New Orleans. En dat is maar 580km hier vandaan, dus vliegt hij via Houston weer terug naar Amsterdam en blijft hier dan twee dagen. Morgen (dinsdag) komt hij, woensdag naar de Rodeo (YEEEHA!!!), en donderdag kan hij weer molens kijken. O nee, donderdag vliegt hij naar Amsterdam, vrijdag aankomen, dus vrijdag kan hij weer molens kijken. En klompen. Geen tulpen, want die zijn er nog niet zo vroeg in het jaar denk ik. En dan zaterdag komen pa en ma Hoefakker, die blijven iets langer, twee weken. En die gaan natuurlijk ook mee naar de Rodeo (YHEA, YHEA!!! (ik denk dat je het zo schrijft)). Koeien kijken.

Nou, de hartelijkste groetsels maar weer,
*s Hoefakker

Het is al bijna maandag

Een kort weekendverslagje, want de week ervoor was een beetje hetzelfde als de week ervoor. Vrijdagavond hebben we met zn drieen, Koos, Els en Rens, de tuin geveegd en geharkt en alle blaadjes in de container gedaan. Daarna het zwembad ontdaan van alle blaadjes. Thomas heeft toezicht gehouden.
Toen Rens en Thomas naar bed waren, hebben wij de luchtfilters van de airco in de auto vervangen en vervolgens hebben we lekker een filmpje gekeken.
Zaterdagmorgen begonnen met zwembadwatertestjes: Kijken hoeveel chloor erin zit, kijken wat de pH is en kijken wat de alkalinity (hoeveelheide CO3 2-, buffer voor pH) is. Erg leuk, we waren net chemici. Met druppeltjes erin gooien en dan krijgt het water een mooi kleurtje, of niet. En dan weet je hoeveel rommel je erbij moet gooien. Vervolgens twee kleine lekken in de pijpenspaghetti van het filtersysteem gefixed.
Koos met Rens naar Gymboree, en Els met Thomas thuis keuken schoonmaken en spelen.
's Middags nog een keer de tuin vegen en het zwembad verder schoonmaken: Weer blaadjes eruit en alle filters (3) schoonmaken. Weer tuin vegen? Weer tuin vegen. Maar... Ja, gisteren ook al. Maar dat geeft niet, het is lekker buiten en je hebt wat te doen. Het punt is dat de bomen in de lente (nu) ineens ontdekken dat het al lente is, maar nooit herfst hebben gevoeld. Dus de afgelopen maanden hebben ze mondjesmaat de helft van hun blad verloren, en de afgelopen twee dagen de andere helft. En de reservehelft komt komende wee nog. Het is een luxe probleem.
Lekker buiten gezeten verder, rondje fietsen langs de bayou (riviertje, ik geloof dat Bruce Springsteen er ook een keer over zingt: Born on the bayou. Dat is dus in Texas). Boodschappen doen op de fiets, pizza eten en kids naar bed. Lekker avondje nixen.
Zondag (weer) niet naar de kerk, Thomas (en Rens) zijn nog steeds verkouden: Veul snot en hoesten. En dat hebben ze liever niet in de nursery, want dan zijn ze bang dat ze volgende week niks te doen hebben. En terecht misschien ook wel, Rens begint net zijn hand voor de mond te doen, maar Thomas weet nog niet eens waar zijn hand is als hij hem nodig heeft.
Dus lekker naar het park 's morgens, Skypen met pa&maH en Jan (jarig vandaag!), beetje in de tuin zitten, lekkere lunch maken en kids weer naar bed. Els ook, last van soort migraine, en Koos ging zich maar even uitsloven in de gym. Op de terugweg kennis gemaakt met Kevin en Christine, wonen vijf huizen verderop en hebben ook twee kinderen. Een leuk stel, dus wie weet komen we ze nog eens tegen.
Daarna even boodschappen doen, hoi zeggen tegen Kevin en Christine met de hele family, en lekker eten. Koos en Rens nog een rondje fietsen, lekker een uurtje spelen, en weer naar bed. Els puzzelen, Koos bijbelstudie voorbereiden(voor maandagavond)/lezen, en lekker naar bed.

Het is weer maandag.

Groeten, *s Hoefakker

PS das een hoop lekker in de laatste alinea, het was dus wel een lekker weekend.

En wat schakelt ie goed!

We hebben een lekker rustig weekje gehad afgelopen week. Het is wel weer wat koud geweest donderdag en vrijdag, maar niet noemenswaardig. Te laat, nou heb ik het toch genoemd. Laat ik erover ophouden.
We hebben gewerkt, gespeeld, gefitnessed, gebijbelstudied, gedronken en gelachen. Niet gehuild, tenminste, niet boven de drie jaar. Daaronder is het vergeven, hoe maak je anders duidelijk dat je honger hebt of moe bent.
Vrijdagavond zijn JD en Sarah met Penny en Ellie langs geweest. We hebben gezellig wat spelletjes gedaan, en Thomas sliep heerlijk door de hele nacht. Alleen lagen wij nu pas om 1 uur in bed, dus alsnog een korte nacht.
Zaterdagmorgen naar Gymboree met Rens, ook leuk. En zaterdagmiddag heb ik de hele dag met de auto geklu(ngeld/st). Ik heb helemaal zelf de automatic transmission fluid (versnellingsbakolie, afk. ATF) vervangen. Dat kwam zo, in december hadden we de auto bij de garage om olie te vervangen en de banden te roteren: Voor/achter/links/rechts, normaal weggelegd voor Nederlandse Amerikanen (he dat zijn wij), maar autobanden schijnen er ook profijt van te hebben. Daar wachtende kwam de garagemeneer mij vertellen dat eigenlijk de ATF ook vervangen moest worden. Dit zou 220 dollar kosten, incl. een flush van het systeem. Dus ik dacht bij mezelf, nou, wacht daar nog maar even mee, ik zal eerst eens wat informatie opzoeken daarover voordat ik je blind vertrouw.
Nou, eerst op vakantie enzo, en toen maar es gekeken op internet: "Als de ATF bruin is, moet ie worden vervangen." Kijken, en ja hoor, bruin. Nou wordt er van alle kanten altijd geroepen dat olie vervangen zo simpel is, dat kun je best zelf. Nou, dan zal die ATF toch ook niet zo moeilijk zijn.
Zoeken zoeken zoeken, wel genoeg forum verhalen over mazda ATF vervangen, wat filmpjes op YouTube voor Toyotas, maar niet specifiek Mazda 5. Toch maar olie kopen, en wat gereedschap: Blokken om de auto op te rijden, een slangetje met klemmetje, en nieuwe siliconenpakking. Kosten olie: 75 dollar. Aha, dat gaat lekker... Maar ja, olie moet ik toch kopen, ook als de garage het doet, en de rest verdien ik makkelijk terug met zelf doen. Toch?
Op die filmpjes lijkt het allemaal vrij eenvoudig. Dop uit de versnellingsbak draaien en de olie loopt eruit, dat is stap 1. Maar voordat het zover is, moet die auto op blokken. Ik probeer erop te rijden... Beetje meer gas... Beetje meer gas... Hm, achterwielen staan net op de drempel van de garage, dat is een hobbel die ik moet nemen. Beetje meer gas. En hop, daar gaat ie de blokken op, over de blokken heen, ik hoor wat dure geluiden, en sta weer op de grond met mn voorwielen. En die blokken muurvast onder de auto. Dat gaat goed.
Ik heb gelukkig een krik, dus auto opkrikken dingen eronderuit. Flink beschadigd, en allerlei waarschuwings stickers erop: Niet gebruieken indien beschadigd. Maar ja, ik kijk er even naar met m'n structural engineerings hoofd en denk, nou, het dragende deel van die dingen daar is niks mis mee, dus dat moet goed komen. En om het verhaal niet al te spannend te maken: Dat kwam het ook, wees gerust. Dus nog een keer proberen, en een half uur na aanvang werkzaamheden staat dat ding op blokken.
Kijk ik onder de auto, zie ik allemaal mooie plastic beschermingsplaten onder de motor, dus ik kan helemaal niet 1-2-3 bij de versnellingsbak komen. Het lijken simpele schroeven, totdat er ook een speciaal soort dubbele spijkerplug blijkt te zitten. Na wat hannesen heb ik ontdekt hoe dat dingetje werkt en hoe het eruit te pielen, dus weer een kwartier verder is dat ook klaar. Nu kan ik bij de drain plug. Teiltje eronder, draai draai, en plons, daar stroomt de zwarte olie eruit. Het was dus inderdaad aan vervanging toe, dat is een geruststelling. Zowel voor mij, dat ik het werk niet voor niks doe, en voor het vertrouwen in de garage, ze zeggen niet zomaar iets.
Volgende stap: De hele pan eronderuit schroeven en schoonmaken. Dat is niet moeilijk, behalve dat die pakking de pan behoorlijk vasthoudt en het enige moeite kost om, nadat alle schroeven eruit zijn, ook daadwerkelijk die pan er onder vandaan te trekken. Daar zit nog behoorlijk wat olie in, en er zit ook een magneet, waar wat ijzervijlsel aan vast kleeft. Dat is dus slijtage van de tandwielen, niet zo mooi. Goed schoonmaken, oude pakking er zo goed mogelijk afkrabben. Nieuwe erop, even wachten, en dan weer terugschroeven. Oei! De andere kant, waar de pan tegenaan moet, zit ook nog vol met oude pakking natuurlijk! Ook eraf krabben, en hopen dat de nieuwe pakking intussen niet te veel is ingedroogd. En vastschroeven. Zo, dat zit. Nu de nieuwe olie erin.
Maar dan zijn we nog niet klaar, o nee! Dat was alleen de 'tandwielkast'. Er zit nog een koppelplaat, waar de olie niet vanzelf uit loopt, en waar dus nog de helft van de oude olie in zit. Vanaf die koppelplaat wordt de olie naar een oliekoeler gestuurd, dus dat slangetje kan ik loshalen. Wat nog een behoorlijk rotwerkje is, want in het filmpje (zie verderop) gebruiken ze een speciale tang, die ik natuurlijk niet heb. Het kan ook gewoon met een combinatietang, maar dan moet dat klemmetje wel 180 graden gedraaid worden om de slang heen, anders heb ik geen ruimte voor mijn tang. Maar weer een half uurtje prutsen later is ook dat gelukt.
Eigen slangetje erop, en naar het teiltje leiden. Motor aanzetten, koppeling activeren (in Drive zetten voor onze automaat), en warempel!!! De zwarte olie komt door mijn eigenste slangetje hups het teiltje in! Geweldig! Dat was de zogenaamde flush die het zo duur maakt bij de garage.
Als het een beetje rood wordt (nieuwe olie is rood), stoppen, bijvullen en nog een keer. Nu wordt ie echt mooi helder rood, stoppen, bijvullen en klaar is Koos! Ik heb het oliepeil tot zondagmorgen nog een keer of drie, vier gechecked, en nog een keer na een eindje rijden wat bijgevuld, en het lijkt echt goed te zijn!
Hier een filmpje, wat erg veel lijkt op wat ik heb gedaan, behalve dat dit een Toyota is. Leuk he? Ben er wel een uur of vier mee bezig geweest, inclusief pauzes, maar daar heb ik dan toch 150 dollar min wat spulletjes mee verdiend. En die spulletjes heb ik nog, voor de volgende keer.
Zondagmorgen had Rens (nog steeds) last van een vervelende hoest, dus besloten we hem maar niet naar de oppas in de kerk te brengen. In plaats van naar de kerk te gaan hebben we een ritje naar Brazos Bend gemaakt. Daar was een vrouw van 85 jaar die een mooi verhaal vertelde over (haar) roofvogels: Uilen, valken en andere beesten. Ze reist heel de VS door om overal te vertellen over de vogels.
Daarna nog een korte wandeling gemaakt. Rens op de fiets, dus het schoot niet erg op, maar het was heerlijk weer. Een krokodil gezien, eerst over het hoofd maar later ook raak. En hij/zij telde voor twee of drie, wat een enorm beest!
Zondagmiddag zijn Reese en Sara geweest, dat was ook erg gezellig.
Nou, heul verhaal alweer. En zoals jullie zien doet de Enter het nog niet, maar dit heb ik even ge-edit op kantoor.
Groeten, *s Hoefakker

Nachtkaars

Zo is die storm uitgegaan, als een nachtkaars. De kou is wel gekomen, die was er al ten tijde van het vorige ter perse gaan van het vorige epistel. Woensdag was het behoorlijk koud, donderdag was het koud. En de eerste ellende begon zichtbaar te worden: Power outages (stroomuitval). Jaha, het is koud dus de stroom valt uit in Texas. Dat komt doordat er allemaal ijspegelvorming is aan de bovengrondse electriciteitskabels, en die breken dan. Ik wil geen hurricane meemaken denk ik. Gelukkig hadden wij er geen last van. Hebben ze er nog iets op gevonden: Rolling outages. Dus om de beurt worden bepaalde wijken 'uitgezet', voor 10 tot 45 minuten. Op die manier proberen ze de overlast te beperken, gedeelde smart is halve smart. Maar ook dat ging aan onze voordeur en die van het kantoor voorbij. Maar donderdagmiddag/avond zou het echt los gaan. Er zou sneeuw komen, ijs, hoeveelheden waar ze in de noordelijke staten jaloers op zouden kunnen zijn. Twee inch zou er liggen vrijdagmorgen. Donderdagmiddag moet iedereen vroeg naar huis, want stel je voor dat je moet rijden terwijl het koud is! Chaos! Word ik vrijdagmorgen wakker, loop naar de auto, en ik zie inderdaad dat de weg nat is. Geen plassen, maar gewoon alleen nat. Dat is me toch wat. Wei zijn auto, die buiten staat, zat onder een dikke laag ijs. Dat was wel vervelend. Blijkbaar had het gemiezerd en geijzeld, en dat was in een dikke laag opgevroren. Ik heb hier natuurlijk geen krabber, en met een pasje haal je niet zoveel uit tegen 5mm vast ijs. Zelfs de motorkap, dak, alle blik zeg maar zat onder het ijs... Dan maar onze eigen auto, die stond in de garage. Radio aan: De US59 (snelweg naar ons kantoor) is afgesloten wegens kou. WAT??? En ja, kom ik bij de snelweg, staat er een politiewagen met mooie lampies de oprit te blokkeren. Nou ja, dan maar op het weggetje er naast (de feeder) rijden. Waar zijn trouwens alle mensen? Er is bijna niemand, en normaal staat die US59, met al z'n 6 banen (1 kant op) vast. En nu rijd ik op de feeder, tweebaans, en ik kan gewoon doorrijden, afgezien van de stoplichten. En er ligt niet eens ijs!!! De weg is alleen maar nat! Onderweg kom je allemaal leuke dingen tegen: Je mag op de feeder 45mph rijden. Maar de gemiddelde snelheid is zo'n 25/30. En natuurlijk wel op tijd remmen, dat wil zeggen een minimale afstand van zeg 100m tussen jou en je voorganger. En van baan verwisselen moet je eigenlijk gewoon nooit doen natuurlijk. Ik kwam zelfs een joker tegen die zijn alarmlichten continu aan had, wel gewoon meerijden in het verkeer, maar die voelde zich veiliger met alarmlichten aan. Ik dacht eerst dat ie stuk was, maar hij begon gewoon te rijden toen het groen was. Waarom doe je dan je alarmlichten aan?! Omdat het misschien glad is? Moeten we dan allemaal maar onze alarmlichten aan doen? Een eindje (10km) verderop was de snelweg wel open, dus hup erop. En wat schetst mijn verbazing, ik rijd een brug op en glibberglibber daar voel ik die auto glijden. Niet ernstig, maar ik voelde het toch wel. En ik deed niks bijzonders: Aangepaste snelheid, 40/50mph, gewoon rechtdoor. Het ene moment heb je gewoon grip, het volgende doet je auto een onzeker slingertje. Er staan altijd van die leuke bordjes bij bruggen: Watch for ice on bridge. En dat blijkt dus toch wel terecht te zijn. Maar als ze dat toch weten, waarom strooien ze daar dan niet? Ze hebben denk ik niet genoeg strooiwagens in Houston. Maar de snelweg was toch verder leeg, dus ik heb voor de lol een paar pirouetjes gedraaid en ben toen weer verder gereden. Grapje. Dat van die pirouettes. Ik ben wel verder gereden. En ja hoor, vlak bij het kantoor: Snelweg afgesloten. Dus na nog een kleine omweg ben ik dan eindelijk aangekomen. Uiteindelijk op de radio gehoord dat heel Downtown dicht was, en een heleboel (99%) mensen thuis waren gebleven. Tsja, het was ook wel echt chaos geworden. Er zijn hier veel knooppunten met bruggen 3/4 hoog over elkaar. En die zijn dus allemaal spekglad, dus dat waren gouden tijden geworden voor schade herstel bedrijven. Uiteindelijk werd het dus inderdaad weer waar ze in de noordelijke staten jaloers op zijn, hier was het overdag op zo'n koude dag 20F/-5C, daar -20F/-25C. Hier was de weg nat, daar liggen meters sneeuw. En bovendien: Daar moet iedereen altijd de hele winter door gewoon werken, hier kreeg iedereen een dagje vrij. En zaterdag was het alweer lekker, wel wat fris: Zonnig en 55F/13C en vandaag, zondag, was het heerlijk: Zonnig en zo'n 65F/18C. Verder hebben we nog meegemaakt dat Rens zijn melk over het toetsenbord heeft gegooid bij wijze van experiment, en het resultaat is dat Delete, Insert, Backspace en Enter het niet meer doen. De eerste resultaten van dit onderzoek zijn dat het erg lastig is bij het typen, en jullie merken vooral het gebrek aan een Enter toets. Maar om betrouwbare statistiek te vergaren, zal dit experiment misschien nog eens herhaald moeten worden, dus kopen we nog maar geen nieuwe computer. Misschien vinden we nog een maniertje om het te fixen. Groeten, *s Hoefakker

'Storm': Het gaat vriezen!!! Vannacht was het nog lekker warm, 70F/20C. Vanmorgen was het volgens een weerkaartje een half uur naar het noorden ineens 40F/5C en een half uur naar het zuiden 80F/25C.
Een typisch voorbeeld van hoe snel het weer kan omslaan hier in Texas. De hele dag heeft de wind stevig gewaaid en koude lucht vanaf de Noordpool ongeveer over Canada heen over de VS heen naar Texas geblazen. Waar we het zondag nog te warm hadden en T-shirt, lange broek en slippers toen we naar het park gingen, is het nu zo koud dat we weer met truien aan binnen zitten.

Fitness: We zijn vorige week begonnen met fitness. Koos donderdagavond voor het eerst, Els zaterdagmiddag en Koos ook weer. Maandag weer allebei geweest. En het is leuk!
Wat is er nou leuk aan een fitness zaal? Nou, ze proberen je spierpijn te laten krijgen, en daar zijn ze aardig goed in. En dat geeft gewoon het voldane gevoel dat je weer eens iets gedaan hebt, sinds lange tijd. Al staan de gewichten en loopmolens er precies zo bij als je weer weggaat. Alle energie die je hebt verbruikt is omgezet in warmte, dus de airco in de fitnesszaal moet weer harder zijn best doen, onze persoonlijke CO2 uitstoot is tijdelijk wat omhoog gegaan, dus uiteindelijk dragen we gewoon ons steentje bij aan de opwarming van de aarde. Hoe nobel.
En achteraf zit je dus met de gebakken peren. Die gebakken peren zijn nu een metafoor voor spierpijn. Het doel? Gezond blijven. Koos heeft laatst een eindje geskeelerd (dat kan heel goed in de nieuwe buurt), maar de elfstedentocht zit er voorlopig niet in, en dat ligt dan niet aan de temperatuur in Friesland maar aan het aantal steden. Een stad zou prima gaan. En de conditie van Els... Veel verder dan een rondje om het blok op Rens tempo gaat dat ook niet. Tijd om meer te gaan bewegen dus.
Nou heeft Koos zelf wel zo'n gewicht ding, en hardlopen kun je altijd, maar de discipline om dat met regelmaat te doen of juist je lichaam niet te forceren is lastig op te brengen. Dus dan maar betalen aan zo'n fitness school, dat is een extra motivatie om toch maar te gaan, en daarbij is het assortiment apparaten en dus oefeningen een stuk interessanter en wordt er op je gelet door een instructeur en wordt je vooruitgang nauwlettend in de gaten gehouden. Leuk dus, vooral als je ziet wat de vooruitgang (jaja, na drie keer al) is.

Verder nog iets nieuws te vertellen? Ja:
Afgelopen weekend was de Paul Tripp Marriage conference. Paul Tripp is een meneer uit Philadelphia die spreekt op allerlei conferenties, en nu dus over het huwelijk. Hij is zelf marriage counselor, en heeft al 35 jaar ervaring met het huwelijk. En wat bleek? Wij doen het helemaal verkeerd. Grapje. En toch ook weer niet.
Uiteindelijk kwam zijn verhaal neer op een algemene 'theorie' (dat klinkt zo theoretisch, maar dat was het niet) die je eigenlijk op heel je leven kan toepassen. De basis waren de bijbelteksten 'zoek geen schatten op aarde waar roest ze kan aantasten, maar verzamel schatten in de hemel', 'Een goede boom brengt goede vrucht voort, een slechte boom slechte', en zo nog een paar.
Vrijdagavond en zaterdagmorgen eerste deel gingen over 'Ik wil Ik wil Ik wil Ik wil Ik wil Ik wil Ik wil', en liet hij zien dat mensen van nature dingen doen vanuit 'Ik wil'.
Verder vergeleek hij uitgaan/daten van tegenwoordig in de Westerse cultuur met een auto kopen: Je moet jezelf zo mooi mogelijk voordoen, je moet jezelf proberen te verkopen, als de ander je niet bevalt moet je verder kijken en laat je vooral niet van je mindere kanten zien. Als je dan getrouwd bent, en je partner blijkt stinkvoeten te hebben of zijn/haar vuile was te laten slingeren, denk je: Daar ben ik toch niet mee getrouwd??? Welnu, hier een eye opener: Daar ben je wel mee getrouwd, maar diegene met wie je verkering had was niet echt.
En zo nog een heleboel rake/radicale/confronterende voorbeelden, waarin je jezelf meer of minder kon herkennen (meestal meer). Ik zal ze hier niet allemaal opschrijven, want ik weet ze niet allemaal meer en dan wordt het zo'n lang verhaal.
In het eerste deel stelde hij dus dat mensen geneigd zijn voor zichzelf te leven, voor het 'Kingdom of self'. Daartegenover stelde hij het 'Kingdom of God', wat er totaal anders uitziet. Daar ben je zelf niet meer belangrijk, maar daar begint het met besef van de ongelofelijke genade die wij van God hebben ontvangen. Daardoor kun je uit dankbaarheid voor God leven, en 'de ander uitnemender achten dan jezelf'.
Niks nieuws eigenlijk, maar een erg duidelijk, confronterend, goed naar te luisteren, radicaal en vooral ook waar verhaal. Dus nu kunnen we het.
Niet. Helaas. Maar het geeft wel weer een heldere kijk op ons bestaan, op ons huwelijk, en ook op ons ouderschap, werk en hele leven. Amen.

Dat was alweer een hele preek, maar daar kunnen we dus ook nog wel even op teren. Verder is het heel (te?) druk op het werk. Wei, onze nieuwe collega, is drie maanden in Wageningen aan het werk, en dat merken we in de capaciteit natuurlijk. In Wageningen trouwens ook. Och, we komen er wel door, beter te veel dan te weinig denk ik.
Els is druk met fitness, doktersbezoek, women's bible study en de boodschappen. Komende dagen zal er niet zoveel buiten gespeeld worden vanwege de kou, maar het huis is groot zat. Vandaag is Thomas voor de tweede keer naar de dokter geweest, en hij bleek een dubbele oorinfectie te hebben. Medicijnen gehaald, en nu hopen dat het beter wordt.
Och, over die dokter trouwens. Wat een pruts praktijk is dat zeg. Els is er vandaag denk ik anderhalf/twee uur geweest, maar de dokter zelf is binnen een minuut of tien echt wel klaar. Om 9.10 een afspraak, dus om ongeveer 9.00 daar zijn. Netjes melden aan de balie bij de balie zuster dat je er bent. Om 9.10 wordt je netjes binnen geroepen door een speciale binnenroep zuster. Dan mag je in een hokje gaan zitten. Daar laten ze je dan een uur (niet overdreven!) wachten, tot de dokter een keer tijd heeft. Ondertussen komt de opmeet zuster Thomas opmeten, ongeveer vijf minuten werk. Nadat de dokter is geweest en een paar checks heeft gedaan (en oorinfecties heeft geconstateerd, dat dan weer wel), komt er nog een speciale formulieren zuster forumulieren invullen. Daarna mag je Thomas weer aankleden, en mag je terug naar de balie zuster om te betalen. Jullie verzekering? Nee, die kennen we niet, daar werken we niet mee samen. Doe maar even zelf betalen.
En het stomme is: Het is helemaal niet gek dat het zo gaat!!! Elke praktijk heeft allerlei zusters die de 'simpele' dingen doen, en de dokter zelf komt ook eventjes kijken, een beetje zoals de tandartspraktijken in Nederland het tegenwoordig ook steeds meer doen. Maar die lopen nog soepel, hier ben je dus twee uur kwijt aan iets wat in 15 minuten klaar kan zijn! En dan verwachten ze dat je daar dus je kinderen (Rens moet gewoon mee natuurlijk) daar zo lang vermaakt. Rens wordt vervelend, Thomas krijgt honger, wordt moe, ...
En weet je wat er op een bordje aan het whiteboard staat, in dat kleine behandelkamertje? If you don't keep your appointment, we will charge you $25,- (Als je je afspraak niet nakomt, moet je 25 dollar betalen). Nou vraag ik je, wie komt er hier zijn afspraak niet na? Mag ik ook even wachturen rekenen???

Zucht. Wat kun je eraan doen? We gaan in ieder geval naar een andere dokter, eentje die dan tenminste nog in de buurt is (bovenstaande is uit de vorige buurt). Daar is Els dus druk mee.

Nou, het verhaal is al weer veulste lang, dus ik zeg welterusten.
Groeten, de *s Hoefakkers.