Rens is 1 jaar!

Het was dubbelfeest deze kerst, want Rens is 1 jaar geworden. Hij is denk ik nog nooit een dag in zijn leven zo gelukkig en happy geweest. De hele dag gelachen op een kort huilmomentje na toen hij zijn hoofd stootte. 's Ochtends werd hij al vrolijk wakker: Ik legde hem op de omkleedtafel en hij begon een heel brabbelverhaal te houden ( doet ie nooit hoor!) te lachen en te grinniken :D

Beneden lekker spelen en eten en dan cadeautjes kijken. Voor fotos moet je even naar de photostream gaan. Er waren al wat cadeautjes over de post gekomen en opa en oma namen er nog meer mee, namens zichzelf en anderen. Uiteindelijk was het zoeken naar boom tussen al die mooie pakjes. Rens eerste pakje vond hij minder interessant dan de computer. Hij snapte niet goed wat ie er mee moest en de computer...ja daar moet je op slaan dat doen papa en mama ook. Maar na het eerste cadeautje ging er een lampje bij em branden en was de rest toch ook wel leuk. een beetje scheuren en dan kan je ergens mee spelen. Hij heeft een telboek gekregen en een basketbalspel voor in bad (gelijk savonds uitgetest!) nog een boekjes over fat turkeys en een blokkentrein. Een wiebelstaaf waar je ringen op kan stapelen en een grote loopwagen (de race uitvoering :)) Met een heleboek geluidjes erin en poppetjes met autos. Van overopa en oma heeft hij een mooi puzzel gekregen. Hij vindt hem erg mooi en haalt steeds de stukjes eruit. Rens vindt Bumba echt leuk! Ook een draadwerk met kralen die je kunt bewegen. Zo als jullie horen is tie enorm verwernd. En papa en mama ook. Mama heeft een engels kookboek gekregen en papa een vogel en een bloemengids van Texas. Dus nu kunnen tenminste leren hoe al die rare dingen hier heten. Er leuk. We hadden in BrazosBendpark een zwarte gier gezien. (Dat hebben we dus opgezocht) Opa staat nu heerlijk soep te koken...dat ruik ik...mjammm!!!

Op rens zijn verjaardag zijn we wezen wandelen in Hermann Park, een lekkere lange wandeling hij viel halverwege in slaap. Via het park zijn we naar de bloemen en geurtuin gewandeld, daarna naar huis om te eten.

Toen was het taart-eet-tijd. Voor fotos moet je weer even naar de photostream, dan hoef ik verder niets meer over te zeggen, het was gewoon heel leuk.

Savonds het officiele kerstdiner, maar zonder kalkoen, wie wil er nu kalkoen, we hebben een varken geslacht. Het been lag in de overschaal. Kijk maar weer naar de fotos. LEkker met walnootboontjes en aardappelpuree. Ook nog een echte salade die ze hier Texaanse Kaviaar noemen. Erg lekker. Rens heeft lekker meegesmikkeld, al duurde het hem te lang en heeft hij zich eerste met zijn eigen eten volgegeten. En het toetjes was teramisu (voor rens ook een klein bakje, uiteraard zonder koffie en alcohol) Dat betekent voor hem dus pudding met chocoladescaafsel en koekjes. Hij vond het erg lekker, wij ook trouwens!

Een heel gezegende en geslaagde dag! Het is ook erg gezellig om papa en mama hier te hebben. Lekker familie om je heen rond deze dagen is toch wel erg fijn.

We horen graag hoe jullie kerst is geweest.

finaly internet

Jah we hebben weer internet, dat werd ook es tijd, ik voelde me al een beetje buitengesloten. Eerst maar een zon 88 emails gelezen. En dan nu eindelijk wat vertellen over mijn belevenissen in dit leuke land.
T meeste heeft mijn lieftallige echtgenoot natuurlijk al verteld, maar hij was niet mee naar womans christmas dinner. Erg gaaf was dat. de hele kerkzaal omgetoverd tot eetzaal, met prachtig opgemaakte tafels. Elke tafel had zijn eigen gastvrouw. Er werd om mij gevochten door twee, das wel een leuk detail toch? Ik zat uiteindelijk aan Sarah's tafel. DE gastvouw maakt natuurlijk ook de centre piece. Een mooi decoratief iets voor in het midden van de tafel.
Sarh had van wit karton en papier een kale boom geknutseld, waar sneeuwvlokjes aan draadjes naar beneden dwarrelden en alls 3d, boompjes hertjes konijntjes en zoooow klein echt prachtig. ik zal vragen of ze ons nog een foto kan sturen zodat jullie kunnen meegenieten.
Het eten was geregeld door een cateringbedrijf. Lekker salade, twee verschillende soorten ovenschotels en als toetje een velvet (rood) cupcake. Dat is een soort muffin met glazuurspul erop. Ik ( nota bene !IK!) vond het een beetje overdone. Het toetje dan, de rest was vurrukkulluk....
na het eten hadden we een toespraak van Megan Croft over: O come let us adore him ( komt laten wij aanbidden) En zongen dat lied ook aan t eind. T was magnifiek!

Amerika is ook het land om zelf te creeeren (aan de hand van een kookboek hoor) IK heb voor t eerst in mijn leven ( dat ik me kan herinneren) zelf koekies gebakken en ze waren best te eten ook! ik nuttig nu een van chewy chocolat cookies.
Rens begint wat ongedurig te worden, hij wil aandacht van mij.
Dat betekent dat dit verhaal op een ander moment zal worden voortgezet.
LEuk om zo weer es te kwebbelen
kus Els

Nog zo'n lekker weekendje

Tsja, dat is het enige nog wat het vermelden waard is blijkbaar, de weekendjes en de vrije tijd. Op zich een goed teken natuurlijk, want dat betekent dat we 'lekker saai' aan het werk zijn, en verder niet zoveel bijzonders meemaken.

Of toch niet zo'n goed teken, want Els schrijft nog steeds geen stukjes, omdat we nog steeds geen internet hebben thuis. Het is blijkbaar heel moeilijk om door alle kabeltjes heen onder de grond en veel ook door de lucht internet precies in ons huis, in ons internetstopcontactje in de muur te krijgen. Het is natuurlijk ook best een spaghetti, al die kabels die hier in de lucht hangen, en misschien moeten ze dat nog een beetje uit de knoop halen ofzo. Ondertussen zouden we vorige week dinsdag, toen woensdag en toen vrijdag internet krijgen, dus ik ben benieuwd of we het voor de Kerst nog geregeld hebben. Dat zou toch wel aardig zijn.

Afgelopen weekend hebben we, ehm... Iemand helpen verhuizen, die woonde letterlijk naast ons. Iemand uit de kerk, en die is verhuisd binnen hetzelfde complex, maar naar een ander appartement. 't Zal wel beter zijn, want nu woont ze dus waar dr 'buren' woonden, en daar is het immers altijd groener. Of het zwembadwater is in dit geval blauwer misschien.

Zaterdagmiddag zijn we naar Brazos Bend Park geweest. De Brazos is een rivier(tje), en die maakt een bocht (Bend), en daar is een natuurpark met vooral moeras. En alligators, en mooie bomen en vogels en vissen. Best een mooi park. En schildpadden. En je kunt er kamperen. We hebben een State Park Pass gekocht, dus we kunnen nu met onze auto (als ik er in ieder geval in zit) elk State (is niet National) Park binnenrijden, in plaats van iedere keer betalen. Dat hebben we er met zes bezoekjes al uit, dus wel de moeite waard. Je kunt er lekker kamperen en wandelen en midden in de natuur zijn. Voor degenen die het kennen: Het lijkt wel wat op natuurcamping Quadenoord in Renkum. En dan mag je daar een beetje fikkie stoken en boompje klimmen, een beetje de scout uithangen eigenlijk dus. Daar hebben we allebei veel zin in, dus we gaan hopelijk in het voorjaar veel weekendjes kamperen.

Het is trouwens heel mooi weer hier, deze paar dagen. Zo'n beetje twintig graden 's middags, kortebroekenweer. Alleen 's nachts koelt het hard af, tot vijf graden. Komende dagen schijnt het weer kouder te worden. Houston ligt nog niet in de tropen, en het kan hier best onaangenaam koud worden. Maar niet zo erg als in het kikkerlandje waar die kikkers wel weer doodgevroren in hun boerenslootje zullen liggen. Ik had het eigenlijk graag willen meemaken, schaatsen en sneeuwballen gooien en met de trein ergens proberen te komen en met de fiets uitglijden enzo. En de Dickensmarkt in Bennekom moet ook wel lekker in stijl zijn geweest, mooi hoor. Nou ja, zolang het hier niet (weer) grijs en koud wordt, vind ik het hier ook heel prima uit te houden.

Nou, dat was het weer even voor vandaag. Groetsels allemaal!

Lekker weekendje

Dag allen. Afgelopen weekend hebben we een heerlijk ontspannen weekend gehad. Vrijdagavond hadden we een afscheidsfeestje van Willemijn (collega), die deze week weer ('voorgoed') terug gaat naar Nederland.

Zaterdag zijn we naar het San Jacinto Battle Monument geweest om wat historie over Texas te zien. Daarnaast ligt het Battleship USS Texas, die meegevochten heeft in twee wereldoorlogen en daarbij maar 1 gewonde te betreuren had, en nu dus ter bezichtiging in de haven ligt. Er stond gelukkig nog iets Nederlands op: Een bronzen model van 'De Zeven Provincien', het vlaggeschip van Michiel.

Zondag naar de kerk geweest, en 's middags lekker Nederlands met zn drietjes op twee fietsen een eindje door de wijk getrapperd. Els lijkt wel een beroemdheid als Rens voorop zit: Veel mensen lachen en zwaaien. Rens bekijkt het allemaal met een frons, alsof hij zeggen wil dat het echt niks bijzonders is om voorop een fiets te zitten, en dat ze hem niet zo moeten aanstaren, want dat doet hij toch ook niet bij iedereen. Dat doet ie trouwens wel, en daarmee krijgt hij heul veul aandacht, want iedereen vindt hem so cute!

Nou, tot de volgende keer maar weer!

Driver's License!

Eindelijk gelukt! Dinsdag kreeg ik (Koos) mn Social Security Number. Die van Els laat nog op zich wachten, dus daar gaan we volgende week eens achteraan bellen. En donderdagmorgen om 7AM naar het Texas Department of Public Safety, (TDPS), ofwel: Het CBR.

Eerste vraag: 'Heb je al je documenten bij je?' 'Ja hoor, hier.' Van tevoren netjes op internet gezocht wat ik nodig had natuurlijk, dus goed voorbereid op pad: Paspoort, Social Security Card, Trouwboekje, Uitreksel van de dinges, alles wat op internet stond en meer om te bewijzen dat ik ik ben.

Tweede vraag: 'Heeft u ook een letter of employment?' 'Wat? Ik heb wel een contract ja, maar ik heb toch een visum?' 'Nou, neem dat contract maar mee dan.' 'Maar dat is in het Nederlands.' 'Tsja, nou we zien wel.'

Diepe zucht. Heen en weer naar huis (ongeveer 20km, zeg maar Arnhem): 'Hm, dit kunnen we niet lezen. Dat kunnen we niet accepteren.' 'Maar dit is alles wat ik heb, en ik had gewaarschuwd!' Met de supervisor praten. 'Nee, het moet echt een letter of employment zijn.' 'Grmbldegrmbl enz., en dan van die tekentjes die alleen in stripboeken staan! Hoe kan een letter of employment mij een safer driver maken?!' 'Daar gaat het nu niet om meneer.' 'Hoezo, ik wil toch een rijbewijs?' 'Ja, u vraagt een rijbewijs aan ja.' 'Nou, wat heeft mn letter of employment daar dan mee te maken?' 'Tsja, dat is het systeem. Kunt u me in dit contract aanwijzen dat het bedrijf waar u voor werkt in Houston is?' 'Ja hoor, daar staat het: Marin USA Inc. met als standplaats Houston, in de eerste regel.' 'Kunt u die hele zin eens vertalen?' 'Ja hoor: ...vertaal de vertaal...' 'Hm, nou, we kunnen het toch niet accepteren. Ga maar een Engelse letter of employment halen.' 'Nou, dan moet ik hem waarschijnlijk zelf vertalen, dus geef me maar een computer, dan vertaal ik het wel ter plekke.' 'Nee, het moet wel op bedrijfspapier geprint staan.' 'Dus allerlei instanties, het Consulaat in Amsterdam, Homeland Security, enz. enz. hebben dat allemaal goedgekeurd, en hebben op basis daarvan een visum verstrekt, waaruit dus wel blijkt dat ik echt wel werk heb anders was ik hier nooit geweest, en nu is het ineens niet goed?' 'Tsja, ik moet echt een letter of employment hebben.'

Ja nou wordt ie mooi zeg!!! Iemand die een beetje handig is met computers plukt dat logootje wel even van internet en zet het zo bovenaan de pagina, maar goed. Ik weer naar huis. En toen naar mn werk. Gelukkig had Arjan wat standaard letters of employment in de computer zitten, dus eentje uitgeprint, ondertekend en maar weer terug...

'Ah bent u daar weer.' 'Ja, hier heb je een letter of employment.' 'Mooi zo, dan kunt u nu de theorie test doen.' Hehe, eindelijk. Zonder verder de moeite te nemen om ook maar naar de handtekening te kijken kon ik doorlopen... Goed bewaren dus, die letter of employment.

Die theorietest stelt niet meer voor dan 'Wat betekent een stopbord?', al zitten er ook wel lastige tussen: Hoeveel inches moet je vanaf de stoeprand staan bij parkeren? en: Wat is de maximum boete die een meerderjarige kan krijgen voor zn eerste alcoholovertreding?

Ja hallo, wie werkt er nou met inches, en dat van die alcohol: Dat moet je gewoon niet doen, oke? Maar goed, je hoefde maar 70% goed te hebben met 25 vragen, ik kwam op 88%, dus geslaagd. Na meer dan een halve dag, voor een test van 10 minuutjes.

Vandaag, vrijdag, weer om 7AM naar dat TDPS. Een afspraak gemaakt voor de praktijktest, om 9.20AM. Even naart werk, en weer terug. Praktijktest gedaan. Het moeilijkste was fileparkeren, het was verder een klein eindje door de wijk daar, 5 a 10 minuten rijden. En je moet stoppen voor stopborden.

Dat is nog wel grappig: Die stopborden staan 2 meter voor de kruising al. Dus daar sta je dan, nog totaal geen overzicht over de kruising hebbend. Dan rijd je door tot de kruising, zodat je het wel goed kan zien, en dan steek je over...

Ik heb het niet zo gedaan tijdens de test, maar volgens die mevrouw stopte ik dus te ver op de kruising in plaats van voor het stopbord.

Eind goed al goed, en moraal van het verhaal: Het moeilijkste van je rijbewijs is de papierwinkel op orde te krijgen. Zucht. Dat begrijp ik dan weer niet van die Amerikanen...

Maar het goede nieuws is dus: Internet is ook aangevraagd, en ons allerliefste Elsje kan vanaf dinsdag weer via internet met iedereen communiceren!

En de naaimachine hebben we trouwens gevonden (zat nog ergens in een doos, we waren hem al kwijt). En Rens loopt nu echt steeds beter los, een beetje twijfelend: Ik sta los, maar dat kan ik toch niet? Nou drie stapjes dan, maar dan moet ik echt weer wat in mn handen hebben, anders ga ik nu zitten!

Indianen dus

De Indianen dus. De Indianen hebben niks te maken met de Kerstman of Sinterklaas, maar alles met het boek wat ik van mijn afdeling als afscheidskadootje had gekregen (jaja, eindelijk uit). Iedereen heeft het altijd maar over 'Het Wilde Westen', het 'land van de cowboys en indianen', enz. enz., nou, wij zijn er nu dus. En dat boek dat gaat daarover. Het heet 'De Overgave' en als je eens langs komt, zou je het moeten lezen.

Wat ik nu ga schrijven is geen leuk verhaaltje over wat we hebben meegemaakt, maar ik wil wel graag vertellen wat ik van het boek vond, omdat het een behoorlijke indruk op me heeft gemaakt. Niet dat ik niet wist dat er veel narigheid is geweest hier, met betrekking op pioneers en Indianen, maar om hier te zijn, de geschiedenis echt voor je te kunnen zien, is toch echt anders.

Het boek gaat over de familie Parker, die hier rond 1835 Texas in trok, om Fort Parker te bouwen. Zoek die naam op wikipedia. Het is het eerste fort zover westelijk geweest, er was hier letterlijk nog niks. Planken moesten ze zelf maken, kleren en zelfs spijkers, van oude hoefijzers die onderweg waren vervangen.
Ze kwamen in het land van de Comanche, die zo genoemd wordt door de andere stammen (niet door hunzelf), en wat zoiets betekent als 'Degene die altijd maar met mij wil vechten'. Daar woonden ze dus tussen.
Lange tijd (twee jaar) ging het goed. Ze hebben ondertussen moeten vluchten voor de Mexicanen, die een claim legden op Texas. De Mexicanen werden uiteindelijk overwonnen door Samuel Houston, bij San Jacinto, hier vlak in de buurt. Texas werd onafhankelijk.
Fort Parker werd uiteindelijk overvallen door een groep van een paar honderd (!) Comanche, terwijl zij zelf daar woonden met ongeveer 3 (redelijk grote) families. Dat ging natuurlijk hopeloos mis: Ze werden gemarteld (niet aan de totempaal maar ter plekke), gescalpeerd en gevangengenomen. Een aantal heeft kunnen vluchten, een aantal is voor dood achtergelaten en vijf zijn er meegenomen. Ik schrijf het hier opzettelijk niet al te luguber op trouwens.

Dat was het begin van de echte oorlog tegen de Comanche. Vier van de vijf ontvoerden zijn terug gevonden. Allemaal psychisch van de kaart, of als ze nog kind waren, volledig Indiaan geworden. Het laatste opperhoofd was voor de helft Parker, hij heette Quanah. Zoek ook maar op wikipedia. Eind 19e eeuw hebben de Comanche zich overgegeven, en Quanah is in 1910 overleden. Dat is minder dan 100 jaar geleden! Zo jong is Texas, en veel meer van de VS natuurlijk ook.

In die vijftig jaar tussen de overval op Fort Parker en de overgave van de Comanche is dit land volledig... Verwoest? Veranderd in ieder geval... Verwesterd? Ik zou mezelf er geen westerling meer om durven noemen... De Comanches leefde van de bizon. Om de vijand een hak te zetten, zijn de kuddes uitgeroeid, vermoord. Zo hadden de Comanche geen eten meer, geen kleren meer en geen tenten meer.
Miljoenen en miljoenen bizons moeten dat zijn geweest, die hier 150 jaar geleden door het land liepen, waar nu Houston is. Een voor een afgeschoten: 'Het is heel makkelijk. Je schiet de leider neer, en de rest blijft verbaasd staan kijken. Die kun je een voor een afschieten, met 25 kogels doodt je 25 bizons.'

En de Comanche zelf... Een heel trots volk, zoals je ze kent uit de Indianenverhalen. Tienduizenden moeten er zijn geweest, vedeeld over verscheidene stammen. Uiteindelijk waren er niet veel meer over, en die hebben zich, onder leiding van deze Quanah, overgegeven en zijn in een reservaat gaan wonen of boer geworden.

Nog iets indrukwekkends, van een andere, niet Comanche, opperhoofd. Die kreeg een verzoek van een president om zijn land te verkopen. Zijn antwoord is schitterend om te lezen, het hing ergens in een restaurant. Het kwam hierop neer, en misschien klinkt het wel bekend (ik had er in ieder geval al van gehoord): 'Ik zal uw verzoek in overweging nemen. Maar hoe kan ik iets verkopen wat niet van mij is? Ik laat de bomen niet groeien, ik heb de bergen niet gemaakt. De vogels en de dieren leven hier net als wij, wij hebben er niet meer recht op dan zij. Het land is van God, ik kan het niet verkopen. Ik zal er over nadenken. Uiteindelijk zal de witte man ons overwinnen, en ik weet niet wat er van het rode volk overblijft. Maar hoe kan ik verkopen wat niet van mij is?'
Dat geeft te denken, zeker als christen zijnde, wat veel lezers van dit blog zijn, en ook wat veel Texanen zijn...

En hier in Texas vind je die geschiedenis dus op straat. In de straatnamen, de stedennamen, overal in, en niet in de minste plaats in de mentaliteit van de mensen. Ze vermoorden geen Indianen meer natuurlijk, maar de pioneersmentaliteit. Het Rotterdamse niet ... kletsen maar poetsen is er niks bij. Iedereen kan bereiken wat hij wil, als je er maar voor wilt werken. Het is nog steeds hard hier, op een bepaalde manier.

Ik kan het nog niet heel goed onder woorden brengen, maar ik wil graag verder onderzoeken en vragen, om de mensen hier te begrijpen. In zekere zin is het hier nog steeds the frontier, the american dream is nog steeds werkelijkheid hier, en als je de geschiedenis een beetje kent, begrijp je 'die gekke Amerikanen' of 'die individualistische Amerikanen' of wat voor een stereotype dan ook al een stuk beter.

Nog een zijweggetje: Els had gisteren haar geschiedenisboek er eens bij gepakt, omdat het interessant is, omdat ze wel eens geschiedenis zou willen studeren, omdat... Nou gewoon. En toen kwamen we er achter, dat de basis voor de Eerste Wereldoorlog, en dus ook de Tweede, en dus heel het huidige Europa, behoorlijk direct, geografisch gezien, gelegd is door Karel de Grote... In het jaar achthonderd zoveel al! Europa is behoorlijk niet te vergelijken met Amerika...

Nou, das een heel verhaal geworden, voor iedereen die niks beters te doen heeft dan mijn gedachtenspinsels te lezen...

Sinterklaas, de Kerstman en Indianen

Foto's hebben we al wel gemaakt van de kerstboom, maar ik kan ze hier (op mn werk) niet plaatsen. Het wachten is nog altijd op de Social Security Numbers, Texas Drivers License en dan kunnen we internet aanvragen. Tsja, blijkbaar heb je hier een rijbewijs nodig voor internet surfen.

Sinterklaas is niet geweest, maar dat hadden we al verwacht. Dus we hadden zelf een kadootje voor Rens gekocht, een kruipbuis/tunnel/slurf, en hij vindt het super! Want als je daar doorheen kruipt, dan ben je daarna aan de andere kant en dan kun je weer terug! En als je geluk hebt, val je daarna papa of mama aan, die dan beginnen te lachen! Nou, das toch leuk. Ook daar hebben we al foto's van, maar zie boven.

De Kerstman is al heel wat genereuzer, want er liggen al twee kado's onder de Kerstboom en er komt ongetwijfeld meer bij.

Wat die Indianen er dan mee te maken hebben... Da's een lang verhaal. Dat vertel ik een andere keer wel.

Een echte Kerstboom!

Gisteravond wilden we hout en golfplaten voor het afdakje voor de fietsen halen. En ook gelijk maar een kerstboom. We kwamen thuis met vooral een kerstboom, en een beetje hout. Geen golfplaten. Die dingen zijn veulste groot om in de auto te stoppen!!! Komt nog wel, vanavond denk ik. Dan is Rens er niet bij en kan ik (Koos) op mijn gemak die dingen een beetje op maat knippen, zodat ze wel in de auto passen.

Maar die Kerstboom! Die's mooi! We hebben hem gelijk opgezet natuurlijk. En versierd met mooie linten. En we hebben hem heulemoal vol gehangen met ballen. Kerstballen. Met glitters, en met zonder glitters, en glimmende, en doffe met glitters, en rooie en gouwen ballen. En dat ding is zo groot as tot aan het plafond! En met lichtjes erin, heul veul lichtjes! En die doen het allemaal! Zo veel lichtjes, 't is net een Kerstboom.
En er liggen al kadootjes onder, voor Rens. Eigenlijk voor Snieklaas en zn verjaardag, maar ja, Snieklaas komt niet ook nog helemaal hierheen met zn stoomboot en zn schimmel (hou die schimmel maar mooi in Nederland), want dat zou een lange reis worden en dan istie nooit op tijd terug. En omdat het toch allemaal vlak bij mekaar is, dachten we van nou, dan leggen we die kadootjes vast onder de Kerstboom. En er ligt een mooi kleedje onder de Kerstboom, donker rood fluweel met een witte rand en met gouwen letters: 'Merry Christmas'. Schitterend!
Hij is eigenlijk een beetje verstoppeld tussen al die ballen en die linten en die lichtjes en die kadootjes en dat kleedje, die Kerstboom, je ziet zowat de boom nie meer. Maar dat hoort een beetje bij een Kerstboom denk ik, dat je de boom verstoppelt en dan vooral Kerst over hebt.
Hulaas he'k nog geen foto's om mooi op internet te zetten, zodat iedereen kan zien hoe mooi as dat die Kerstboom is!

Maar hoe echt die Kerstboom ook is, tis wel een neppe. En de lichtjes hingen er mooi al in!

Eindelijk verhuisd!

Eindelijk zijn we verhuisd!

We hebben maandag op dinsdag gekampeerd in ons lege huis. En dat beviel dus niet goed. Dinsdag op woensdag in een hotel vlakbij, dat beviel beter.

Woensdagmorgen tegen negen uur waren de verhuizers er (drie), met een grote Amerikaanse truck en een trailer. Ze hadden onze spullen in vier grote kisten verpakt (overgepakt in het warehouse). Voor de middag hebben ze al onze spullen in huis gezet, samen met ons natuurlijk.

Rens werd gebabysit bij Cara gelukkig. Na de middag hebben ze geholpen de kasten weer in elkaar te zetten en alle dozen uit te pakken. Ze hebben echt veel gedaan voor ons! Wel zijn we nog steeds alles kwijt, maar alles zit in ieder geval in een kast ergens in huis :). En we hebben nog maar weinig dozen in huis staan. Dus we kunnen nu alles gaan organiseren.

Alles past in ieder geval goed, en de bank, de veulste grote bank, past ook. Matig tot goed. Nu dus organiseren, en een afdakje voor de fietsen maken, en een bankje onder het raam/erker door, en... en... en. Dus lekker klussen, hier ook. Kleine klusjes gelukkig, de grote zijn al gedaan.

De grote klussen zijn niet helemaal goed gedaan trouwens: Het dak is lek in de slaapkamer, en de airconditioning/heating werkt met roostertjes in elke kamer, maar die kunnen we lang niet allemaal afsluiten en openzetten zoals we willen. Wat erop neerkomt dat we dus eigenlijk het hele huis moeten verwarmen/koelen op het moment. Maar ja, dat zijn klussen die de verhuurder mag opknappen.

En we hebben een open haard natuurlijk! Die gaan we gebruiken zodra we een scherm hebben om ervoor te zetten en hout hebben om in te stoken.

Nog niet verhuisd!

Pff, nog niet verhuisd. Uiteindelijk blijkt dat de gevraagde datum, 28 November, niet kon vanwege Thanksgiving. Toen hebben ze dat maar verzet naar 5 December. Maar ze waren een beetje vergeten om dat ook aan ons te vertellen...
Dus toen er gisteren, maandag 30 November, weer geen container op de stoep stond, ben ik maar eens gaan bellen. Ik kreeg dus te horen dat we zaterdag gaan verhuizen. Daar was ik het niet mee eens, dus dat moesten ze dan maar vroeger regelen. Nu wordt het dus woensdag.
Ok, zei ik, maar wat doen we dan vannacht en morgennacht (maandag-dinsdag en dinsdag-woensdag)? Tsja, voor zover zij wisten is het scheduled voor 5 december, dus zij konden ook niks regelen. En de contactpersoon was nog met vakantie maandag, morgen (dinsdag) komen we erop terug.
Nou, lekker verhaal. Zit je zonder spullen in een mooi nieuw huis. We hebben dus maar bij Arjan (collega) gegeten, en we konden een matras van hem lenen. Maar dit huis wordt, in tegenstelling tot het appartement, wel koud 's nachts, dus aan ons ene fleece dekentje hadden we niet genoeg. Lekker dicht tegen elkaar aan kruipen dan maar, en een trui aan. Toch krijg je zonder kussen best een stijve nek...
Vanmorgen (dinsdag) de hele morgen niks gehoord natuurlijk. Dus aan het eind van de morgen heb ik weer gebeld, en gevraagd wat er nou fout was gegaan.

"Nou, 28 November kon er niet verhuisd worden vanwege Thanksgiving, dus toen hebben we het verplaatst naar 5 December."
"Ja, maar hadden wij daar niet over geinformeerd moeten worden dan?"
"Maar het is toch nog geen 5 December?"
"Nee, maar al wel 28 November geweest! En als ik niet had gebeld, hadden we vandaag nog niks gehoord! En daarbij hadden we een appartement voor de maand November, dus de enige optie voor ons was om eerder te verhuizen en niet later."
"O, ja, my apologies enzovoorts..."
"Ja, dat zit wel goed, het is fijn dat we woensdag kunnen verhuizen. Maar ondertussen ben ik wel op zoek naar een oplossing voor vannacht."
"Ja, dat is me wat..."
"Kunnen we een hotel boeken op jullie kosten?"
"Ja, nou, maar niet een exorbitant luxe hotel natuurlijk."
"Nee, nou, dat komt wel goed."

Dus dat is geregeld voor vandaag, Rens hoeft niet meer rond te kruipen in een leeg huis, Els hoeft er niet meer achteraan alstie alleen maar de trap op wil iedere keer, vanavond en morgenochtend wordt er eten voor ons klaar gemaakt en vannacht hebben we het niet koud.

En morgen gaan we dan echt verhuizen!