Kamperen in maart

Wie had dat gedacht? Dat we konden kamperen in maart. Dat is toch uitgesloten in Nederland. Je zou haast bevriezen. Nou moet ik zeggen dat mijn voeten snacht toch wel bijna bevriezingsverschijnselen hadden hoor, maar het was overdag zo warm!! Heerlijk! toch zeker wel 20 graden en soms warmer. Maar dat is misschien maar een gevoel. Na de winter voelt alles warmer dan het werkelijk is. Rens hebben we in ieder geval maar goed ingesmeerd met zonnebrand. En zn pet op zn hoofd. Voor een paar super stoere foto's verwijs ik u door naar de picasa fotosite.

ff tussendoor: RENS is uit zich zelf, zonder mama's hulp, op de bank geklommen. ARGH, nou moet ik nog beter opletten! Maar hij kan er ook heel goed af hoor, met zn voetjes eerst.

Hoe dan ook: Kamperen dus. Koos had vrijdag vrijgenomen en donderdag de halve dag. Dus gingen we donderdag middag rijden. Kwamen we aan (na een afschuwelijk rit met een gillende Rens achterin) zijn we de tentharingen vergeten (dat komt overigens wel vaker voor). Kunnen we weer terug. Gezien het bijna 5 uur was, en Rens dus oervervelend hebben we maar bij de Mc gegeten, daar willen we beslist geen gewoonte van maken, maar hij vond het wel lekker. Thuis was het alweer tijd voor hem om naar bed te gaan. Dus zo mislukte onze eerste poging.
De volgende dag vroeg vertrokken. Omdat alles nog in de auto stond konden we niet normaal ontbijten, dus had Koos lekker pannenkoekjes (lees: American pancakes, want dat is echt wel wat anders) gebakken. Rens vindt dat prima, want dat lust ie erg graag. Ik ben sochtends echt een muis met eten tegenwoordig, dus ik hield het bij mij cracker met jam. Ook lekker!

Toen weer zon ellendige gillende rit (en die duurt ongever een uur en drie kwartier) en toen waren we op de plek van bestemming. Lake livingston state park. Een enorm meer, maar zonder strandjes. Wel met vispieren en een dubbele bootramp. Allemaal speedboten en visboten, maar geen zeilers, gekke Amerikanen! Ze hadden een parkstore waar we nog een lekker ijsje konden halen. De wandelroutes waren niet zo lang, maar t park was dus ook niet zo groot. Wij hadden deze keer een kampeersite met electriciteit (nergens voor nodig gehad natuurlijk) en water. Maar dat water was wel erg handig. Twas eerst even schrikken, want t had nog al geregend de laatste tijd, dus t halve park was verzopen. Overal lagen plassen. En er was toch al erg weinig plek om een tent op te zetten. En wij hebben dan nog niet een een kleintje ook! Maar goed t paste precies, maar ook precies alleen op nummer 144 (degene die wij hadden gehuurd. Daar waren we uiteraard heel blij mee. Koos en ik zette de tent op terwijl Rens ontdek-je-plekje deed. Hij belandde met zn billen (spijkerbroek) in een plas en zat daar vrolijk te spelen. Zucht, daar ging de eerste broek. Maar goed we zijn aan het kamperen toch? Toen wij aankwamen was er nog helemaal niemand. Maar er kwamen wel zo langzamerhand steeds wat meer mensen met van die enorme Kampers binnenstromen. En uiteindelijk stond bijna alles vol. Naast ons stonden de boyscouts (heel onhandig als je een baby hebt die om 7 uur naar bed gaat) Maar de eerste avond was het nog heerlijk rustig. Koos had een mooi kampvuur gestookt en we hebben lekker gekletst en genoten. De eerste nacht was t wel erg koud. Op zich was je lijf niet koud, maar je voeten waren net ijsklompjes, we waren erg blij dat die nacht voorbij was.

De tweede dag: Zaterdag.

Op de camping was er gelegenheid tot paardrijden, je weet wel: net als op Ameland en al die andere eilanden, van die makke beestjes die vrolijk achter de staart van zn voorganger aangaat. Maar nergens waren die paarden te zien, en nergens was er een meneer te vinden die erover ging. Dus zijn we op de ochtendwandeling meegegaan. Een rancher van het park nam ons mee (met nog zon 8 anderen) over een trail (wandelpad) dat helemaal gemaakt was van hout. Dus geen modder en plassen enzo. Gewoon een soort twintig centimeter hoge brug als pad. Helemaal leuk voor Rens, want die wilde beslist niet gedragen in de draagstoel, of op de arm. Zo schattig. De hele groep ging weer verder lopen en dan hobbelde meneer er achteraan! Hij heeft het helemaal vol gehouden (een uur) Uiteraard hebben we hem de langere stukken wel gedragen maar de Rancher stopte best vaak om wat te vertellen of uit te leggen. We weten nu in ieder geval hoe poison Ivy eruit ziet en daar moeten we heel erg voor oppassen. Na de wandeling was het tijd voor Rens zijn slaap en brood, dus dat kwam mooi uit. En plotseling waren de paarden daar. Dus gelijk gereserveerd voor half 5.

En dat was mooi! Rens vond het geweldig. Papa en mama vonden het ook erg leuk, maar die hadden wel wat meer actie gewild. Voor ons allebei een eerste ervaring met westernzadel. Zo eentje met zon knop op de voorkant van de zadel. Daar moest je dan je ene hand op leggen. En je andere hand moest dan de teugels bij de knoop vasthouden en die moest je boven op je ene hand leggen. Zo had het paart precies genoeg teugel om zich happy te voelen. Rens die zat voor mij op te zadel met een doos cheerios. Dus de zat de eten en te kijken en vond het prachtig. Af en toe even Red (ons paard) in zn nek schoppen, maar verder was hij wel lief voor t paard. Op een gegeven moment stonden we even stil om te wachten op de rest, gaat Rens zitten hobbelen en zegt Hu HU! Zo van: Nou hop, gaan dan! Serieus hij vond het echt leuk!!

Zo nou moet ik maar even stoppen, want Rensje wil aandacht en ik ben toch ook al bijna een uur aan t typen zo. Een andere keer meer vertellingen, maar dit was t ook wel zon beetje hoor.

Hoop dat jullie zo weer lekker op de hoogte zijn.