Part 1

Dag 1
Vanmorgen alles ingepakt. Het paste precies in Koos zijn auto, en dat moet ook, want we moeten het ook mee kunnen krijgen in het vliegtuig en in de huurauto naar het vliegveld toe. Alles schoon? Ja. Vaatwasser nog aan. Hoofdkraan afsluiten vanwege de lekkage. O, wacht! Nu moeten we natuurlijk eerst wachten tot de vaatwasser klaar is… Och ja, ongeveer 40 minuten later alsnog op weg.
Bij de verhuur kregen we alles netjes uitgelegd. Daarna alles in de RV (Camper) gesjouwd, en wegwezen. Om een uur of half twaalf vertrokken we richting Fort Worth, naar JD en Sarah.
Wat een windvanger is dat apparaat zeg! En als je ‘hard’ rijdt, is het een enorm kabaal… Dus rustig aan. Maar ja, het verkeer wil je ook niet te veel ophouden, dus toch een beetje doorrijden. Rens moet naar de wc. Snel gaat Els met hem naar achter. Durft niet terwijl we rijden. Begrijpelijk. Toch maar naar de kant. Weer verder. Rens wil naar de wc. Komt niks uit. Terug in de stoel. Rens wil naar de wc… Hij vindt het gewoon leuk! Daar trappen we niet meer in.
Om een uur of vier komt Fort Worth in zicht, en dat is maar goed ook, want Rens en Thomas zijn het wel een beetje zat. Tegen vijf uur zijn we eindelijk bij JD en Sarah. Gezelluuuug!!! Ze hadden heel lekkere kip gemaakt, zoetig met iets van gember. En rijst en noodles. Het zijn Amerikanen, dus ‘waar is de groente?’: verstopt in de noodles. Maar het was heerlijk!
Rens en Penny blijken nog steeds de beste vriendjes, en ook Thomas en Ellie vermaken zich best. JD en Sarah hebben een gastenverblijf in de achtertuin, een klein huisje met keukenblokje, badkamer en één grote slaapkamer. Rens en Thomas waren gelijk uit toen we ze neerlegden, dus dat ging goed. Tijd voor spelletjes! Geen foto’s vandaag, zoveel spectaculairs was er niet te zien (voor de kijkers thuis).

Route: Van huis naar verhuur in Kingwood Texas, van Kingwood via I-45 naar boven tot bijna Dallas, maar iets daarvoor linksaf naar Fort Worth.

Dag 2
Tot een uur of twaalf spelletjes gedaan, en toen moe naar bed. Rens en Thomas zijn allebei maar 1 keer wakker geweest, dus prima geslapen. De volgende ochtend van 7 tot 9 ontbijten, daarna rommel opruimen weer weg. Op naar Caprock Canyon State Park. Dat wordt weer een lange dag rijden, maar prima. Kunnen we doen.
‘s Morgens om half tien weg richting Wichita Falls. Daar waren we om twaalf uur. Even een korte stop en dan door naar Quanah, Childress, Turkey, Quitaque en nog wat plaatsjes tussendoor, en dan een stukje naar boven. In het begin zagen we vooral veel reclame, auto’s, snelweg, saai. Al was het rustiger op de weg dan gisteren. Dan kwamen de grote velden met anderhalve koe en een roestige truck per vierkante mijl. Veel bruin en dor land, hier en daar zwartgeblakerd. Droog droog droog. Veel grote vrachtwagens. Een paar velden vol ja-knikkers die met meer of minder enthousiasme olie naar boven halen. Nog een dorp waar ze tien tankstations, vijf guns en ammo winkels, twee roadhouses en een saloon hebben. En veul rommel op hun grond: Oude aanhangers, banden, machines, (mooie!) oude auto’s (alleen jammer genoeg helemaal verroest). Een beetje zoals in de fillem. Een heel aantal treinen, Els probeerde van eentje de wagons te tellen. Maar Koos zag al dat die trein nog doorging achter die gindse heuvel, dus dat zou niet gaan lukken. Bij honderd gestopt.
Daarna kwamen we in het Caprock terrein, wat wil zeggen veel relief. Niet hoog, wel veel. En toen het State Park zelf! Om half vijf waren we er, uiteindelijk vijf uur gereden. Erg lange dag weer. Een paar rondjes wandelen door het park, maar het is een erg groot park. En heel mooi. We waren nog niet binnen of er stonden twee herten langs de rand van de weg, maar ze keken nogal schaapachtig. De ‘Texas Bison Herd’ left hier, dus we zien hier loslopende bisons. Erg mooi. In het welkom center hadden ze er een opgezet, en die was 1.75m hoog bij zijn rug… Best groot… 200 jaar geleden liepen er 30 miljoen rond in Amerika. Nu minder. Triest is dat.

Vandaag hebben we veel foto’s gemaakt, vooral vanuit de auto en in het State Park. Omdat het een lange dag was zijn we niet gestopt om foto’s te maken, al waren er wel plekjes die erom vroegen. Morgen een korte dag, 95 mijl. Naar Palo Duro State Park, wat nog mooier is dan Caprock Canyon, dus daar hebben we langer de tijd om echt rond te kijken.

Aangezien vandaag oom Martijs en neef Benne jarig waren, en Thomas zelf 11 maanden werd, bedacht Thomas dat dit het ideale moment was om te leren klappen. Hij is er ineens heel goed in. Ook heeft hij hiep hiep Hoera geleerd met zn handjes in de lucht. Hij moet dat nog een beetje oefenen, want zijn handjes gaan op zn wangen of zn oren, maar tis wel erg schattig. Hij heeft er enorm veel pret in en we zingen de halve dag 'klap eens in je handjes'
Dag 3
Wat was het koud!!! Extra deken voor Rens, extra deken voor ons, maar arme Thomas, geen extra deken voor jou jongen. Dus in zn warme kleren gehesen midden in de nacht en dan maar onder een han ddoek slapen. Gelukkiug zijn die joekelgroot vergeleken met Thomas en kan die er wel dubbelgevouwen overheen. Toch nog aardig geslapen. Wel was Thomas wat vaker wakker en moesten wij uit t hoge bed naar beneden klouteren om m te knufflen en te drinken te geven. Om tien voor zeven werden we allemaal wakker en was t tijd voor ontbijt. En aangezien dat niet al te lang hoeft te duren om 8 uur onderweg naar Palo Duro state park. Onderweg opzoek gegaan naar een WALMART om pyjamas te kopen voor dejongens, tja die heb je niet nodig in Houston, maar hier toch duidelijk wel. Dus allebei een mooie pyjama gekregen. En om twaalf uur waren we in Palo Duro. En wat zijn Canyons mooi zeg. Prachtige kleuren. Rood wit rood wit rood wit en dan geel en paarsig en dan Rotsblok , dan zijn je laagjes af. En dan lijkt het MEGA hoog, maar als je ffies gaat wandelen dan ben je er eigenlijk zo. Tamme hertjes hier trouwens. Komen zowat het eten van je bord halen terwijl je er zelf nog achter zit… Hier in het lege deel van Texas kun je heel mooi sterretjes kijken. Geen licht dat t allemaal verpest, We hebben ook wat vallende sterren gezien. Erg leuk. Palo Duro is best groot en we kunnen lang niet alles zien wat we wel zouden willen zien, maar tis toch echt genieten zo. Rens heeft zich vanmiddag nog van het speeltoestel gestort terwijl ik er met mn domme hoofd naast stond… tut tut tut. Geen blijvende schade…

Dag 4
Vanmorgen was het weer vroeg dag, en wij waren er als de kippen bij. Beetje ontbijten tussen de herten, maar vandaag staat er een lange tocht op het programma, dus geen wandeling meer. Op naar Amarillo, waar de legendarische Route 66 start met de Cadillac Ranch. Erg leuk, maar Rens was nog heel moe door drie dagen geen middagdutjes, dus niet te genieten. Gauw verder. Eindje verder, in New Mexico, naar een eettent. Dat was ook de moeite niet waard, dus gauw weer verder over de I-40.
De Route 66 is ergens in de jaren 20 ofzo aangelegd volgens een van de eerste plannen van een nationaal wegenstelsel in de US. Dit was om de mobiliteit van met name het leger voor defensie van het land te vergroten. De weg gaat van Chicago naar Los Angeles. Maar later is er een nieuw plan gemaakt, met de Interstates. De I-40 is grotendeels naast en op de oude Route 66 gelegd (het Oost-West deel daarvan, dus niet naar Chicago), en snijdt onnodig sierlijk bochtenwerk af. Een keer hebben we geprobeerd de oude Route 66 te volgen in plaats van de I-40, maar na een mijl werd dat al een zand/grind pad. We zagen het niet zitten om 100 mijl daar overheen te rijden, dus toch maar weer de Interstate… Jammer, want op die ene mijl zagen we al allerlei bewijs van vergane glorie van de ‘Mother Road’.
Ook langs de I-40 zie je veel vergane glorie, lees rommel. Ingestorte oude gebouwtjes, huisjes, tankstations, heel veel reclame, ‘traditonele’ restaurants, heel veel hele mooie oude auto’s, meestal roestig en met een beetje geluk nog een wiel, soms heel mooi en netjes gerestaureerd. We genieten wel van alles wat we zien.
Het laatste stukje Texas waren enorme lappen grond, akkers en grote gele dorre vlaktes met hier en daar een koe. In New Mexico verdwenen eerst de koeien, toen de afzettingen en veranderde het in wat rotsachtig terrein met veel verspreide boompjes. Allemaal erg laag, je kunt nog steeds erg ver kijken. Het knopje 'seek' op de radio resulteerde in een volledige rondgang van alle FM frequenties om daarna op dezelfde zender uit te komen. Met andere woorden, er is maar 1 radio zender. 60 mijl voor Albuquerque, onze eindbestemming, zagen we een dal. We wisten dat Albuquerque niet hier zou liggen, want je kunt niet 60 mijl kijken. 40 mijl verderop waren we zo’n beetje aan de overkant… En vlak achter de daaropvolgende bergrand lag Albuquerque (vanaf nu Alb).
Nu zijn we eindelijk op de camping. Rens heeft onderweg lekker geslapen, dus die was best vrolijk de rest van de dag. Toen we hier kwamen, zagen we op de klok dat we ongemerkt een uur zijn opgeschoven in de tijd. Dat was maar goed ook, want nu konden we nog mooi op tijd eten.
Nog een ontdekking van de dag: De slang waardoor de ‘zwart’ en ‘grijs’ water tank geleegd moet worden, is hopeloos stuk en lek. Dat geeft een vieze bende. Ik bespaar jullie de details. Gauw een nieuwe gekocht.